Η συγκύπτουσα (καμπουριασμένη) γυναίκα του Ευαγγελίου και η υποκρισία

Από την Αέναη επΑνάσταση  

Οι υποκριτές, λέει ο Μ. Βασίλειος, είναι σαν τους θεατρίνους, άλλα έχουν μέσα στη καρδιά τους και άλλα δείχνουν εξωτερικά προς τους ανθρώπους. 

του π.Παντελεήμων Kρούσκου...

Το θέμα του σημερινού ευαγγελίου (★κατά Λουκά ιγ΄10-17 Κυριακὴ ΚΔ') αγαπητοί χριστιανοί είναι μία μεγάλη ηθική μάστιγα: Η Υποκρισία και πώς ο Χριστός την εντόπισε και την στηλίτευσε.

Ήταν Σάββατο, εορτή των Ιουδαίων. Ο Χριστός δίδασκε στη Συναγωγή. Όλοι ήταν προσηλωμένοι στο λόγο του εκτός από τον άρχοντα της Συναγωγής δηλ. αυτόν που ήταν υπεύθυνος για την τάξη και τα αναγνώσματα στον ιερό χώρο των ιουδαίων.

Έψαχνε αφορμή να κατηγορήσει τον Χριστό. Να μειώσει την γοητεία του ενώπιον του λαού. Η αφορμή δε άργησε να δοθεί. Μία συγκύπτουσα* γυναίκα, ανάπηρη και δεμένη από τον σατανά 18 ολόκληρα χρόνια πλησιάζει τον Κύριο και ζητάει τη θεραπεία της. 

Ο Χριστός της δίνει τη θεραπεία του σώματος και την σηκώνει ενώπιον όλων. Της δίνει όμως και τη θεραπεία της ψυχής. Η συγκύπτουσα γυναίκα έβλεπε επί 18 χρόνια την γη, δεμένη στην αμαρτωλότητα της, Τώρα όμως με τη βοήθεια του Χριστού μπορεί και βλέπει πάλι τον ουρανό και να ζητά το έλεος του Θεού. Να τον δοξολογεί. 

Η θεραπεία αυτή έγινε ημέρα Σάββατο. Αυστηρή αργία των Ιουδαίων κατά τον Νόμο του Μωυσή. Να η αφορμή που γύρευε ο άρχοντας. Γυρίζει στο λαό και λέει: «Έξι ήμερες είναι, οπού σ' αυτές πρέπει να εργαζόμαστε, σ' αυτές λοιπόν να έρχεσθε και να θεραπευόσαστε και όχι στην ήμερα του Σαββάτου». Του αποκρίθηκε λοιπόν ο Κύριος και είπε: «Υποκριτά, ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του και τον όνο από το παχνί και τα πάει και τα ποτίζει; Και αυτή εδώ πού είναι κόρη του Αβραάμ και την έδεσε ο Σατανάς δεκαοκτώ χρόνια δεν έπρεπε να λυθεί από τούτο το δέσιμο την ήμερα του Σαββάτου;». Μεγάλη η υποκρισία του αρχισυναγώγου! Μεγαλύτερη και φωτεινότερη η αλήθεια του Κυρίου μας που τον αποστόμωσε και γέμισε χαρά και έκπληξη τον λαό.

Τι είναι όμως η υποκρισία; 

Η υποκρισία, λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, «είναι η προσποίηση της φιλίας ή μίσος που έχει καλυφθεί εξωτερικά με το σχήμα της φιλίας. Ή εχθρότητα που ενεργεί με το προσωπείο της συμπάθειας. Ή φθόνος που μιμείται τα χαρακτηριστικά της αγάπης». 

Οι υποκριτές, λέει ο Μ. Βασίλειος, είναι σαν τους θεατρίνους, άλλα έχουν μέσα στη καρδιά τους και άλλα δείχνουν εξωτερικά προς τους ανθρώπους. 

Η υποκρισία συνιστά αμάρτημα. Είναι αρρώστια βαριά της ψυχής. Και αποτελεί διαβολική συμπεριφορά, αφού εκείνος που πρώτος υποκρίθηκε στον άνθρωπο είναι ο διάβολος. Ο υποκριτής άνθρωπος φορά την μάσκα της ευσεβείας χωρίς να είναι πραγματικά. 

Ποια όμως είναι η αιτία που γεννά την υποκρισία; 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέει ότι η υποκρισία «εξ οιήσεως γεννάται». 

Κι ένας άλλος πνευματικός διδάσκαλος, ο όσιος Θαλάσσιος, παρατηρεί ότι η υποκρισία είναι «ίδιον της κενοδοξίας». 

Ενώ ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής, πέρα από την κενοδοξία, ως αιτία της υποκρισίας θεωρεί και τη φιλαργυρία. 

Αν θέλουμε να δούμε αδερφοί μου τι εστί υποκρισία καθαρά και ξάστερα ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ας ρίξουμε τα βλέμματα μας στο εορταστικό πνεύμα των ημερών. Στολισμοί, χιλιοειπωμένες ευχές που δεν βγαίνουν από την καρδιά, μα από τα χείλη μας μόνο. Ευκαιρία για καταναλωτισμό. Πίεση του εαυτού μας να συμμετέχουμε και εμείς στο παγκόσμιο πανηγύρι του εορτασμού των κοσμικών Χριστουγέννων και τέλος ψεύτικη χαρά και ατέλειωτο κενό. 

Και πάνω από όλα. 

Φώτα παντού και πάλι φώτα. Πιέζεται ο άνθρωπος να νιώσει την ψευδαίσθηση του φωτός, της λαμπρότητας. Μόνα χαρούμενα αληθώς είναι ίσως τα παιδιά. Γιατί;
Γιατί είναι ανυπόκριτα! Γιατί είναι ακόμα καθαρά. Φως λοιπόν τεχνητό για να κρύψουμε το πνευματικό σκοτάδι μας. Χρυσά περιτυλίγματα για να στολίσουμε τη μάταια ύλη μας. Χαρά δεκαπέντε ημερών και απελπισία 300 ημερών. 

Λέγοντας αυτά να υπογραμμίσουμε πως η εκκλησία όχι μόνο συμμετέχει αλλά και επικροτεί τη χαρά του ανθρώπου. Πότε όμως; Όταν είναι ανυπόκριτη. Όταν δεν είναι πλαστή αλλά πραγματική και μόνιμη και μένουσα. Και αυτή τη χαρά τη δίνει ο Ιησούς. Σας δίνω χαρά λέει στους αποστόλους του πριν το Πάθος, τέτοια που δεν μπορεί να σας την αφαιρέσει κανείς. Χαρά εσωτερική και πνευματική και αιώνια. Χαρά που μπαίνει και μένει μέσα μας με τη συνεχή μυστηριακή ζωή. Με την άφεση ενώπιον της εξομολόγησης. Με την προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Την ανυπόκριτη αγάπη. Η χαρά είναι καρπός της θυσίας, της προσευχής, της συνειδησιακής μας πάλης. Χαρά ανυπόκριτη είναι η πνευματική χαρά που μας δίνει ο Χριστός και η Εκκλησία.

Στο πένθος του κόσμου ο Χριστός προτείνει χαρά μένουσα, χαρά που μένει...

Τέλος, για να ξαναγυρίσουμε στην υποκρισία αυτή ανήκει στον παλαιό κόσμο.

Δεν ταιριάζει στο συνειδητό χριστιανό που ομιλεί πνευματικά και καθημερινά
με την Αλήθεια, να ζει στο ψέμα και στην υπόκριση. Δεν μπορεί να παρεμβάλει στη
σχέση του με τον Αληθινό Θεό, την απάτη, τη μοιχεία θα λέγαμε του ψέματος.

Όταν μπήκαμε στην Εκκλησία αποβάλαμε τα παλαιά. Αυτά που θα χαθούν με τη φθορά του διαβόλου και του κόσμου του. Ντυθήκαμε χιτώνα φωτεινό αληθείας. Δεσμευτήκαμε να ζούμε στην αλήθεια, που πολλές φορές μπορεί να μη βρίσκεται στους επισκόπους, στους ιερείς ή στους άλλους χριστιανούς ή σ' αυτό που λέμε προσωπική μας εμπειρία και αλήθεια, αλλά σίγουρα βρίσκεται στο άγιο Θυσιαστήριο και λέγεται Χριστός, στην αγία Γραφή και τους Πατέρες και λέγεται ιερά Παράδοση, στην σχέση μας με τους γύρω και λέγεται αγάπη και αυτήν την αλήθεια δεν πρέπει να την προδώσουμε. Ιδού τα πάντα έγιναν καινούρια λέει η γραφή, Σε αυτό το φως της θεϊκής βασιλείας ας ζούμε όλοι αδελφοί μου.
ΑΜΗΝ.

π.Παντελεήμων Kρούσκος
ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ