Ωσηέ: η δύναμη της αγάπης

Στις 17 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Προφήτη Ωσηέ. Πρόκειται για έναν από τους λεγόμενους μικρούς προφήτες. Τοποθετείται χρονικά στον 8ο αιώνα π.Χ. και τοπικά στο βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο βρισκόταν βόρεια σε σχέση με το βασίλειο του Ιούδα.

Τελευταίος βασιλιάς του Ισραήλ ήταν ο Ιεροβοάμ Β΄ επί των ημερών του οποίου το βασίλειο κυριεύτηκε από τους Ασσυρίους (722 π.Χ.). Ο προφητικός λόγος του Ωσηέ παρουσιάζεται συγκαλυμμένος. Θέλοντας να περιγράψει τη σχέση του Ισραήλ με το Θεό του αναφέρεται στη εντολή που έλαβε από το Θεό να παντρευτεί μία γυναίκα αμφίβολης ηθικής. Το εγχείρημα αποδεικνύεται αποτυχημένο, καθώς σύντομα η σύζυγός του εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία και τραβά το δικό της δρόμο.

Μετά από παρέμβαση του Θεού τη συγχωρεί και τη δέχεται με αγάπη πίσω, στο σπίτι τους.

  Η κλασική ερμηνεία του βιβλίου σχετίζεται με την αποστασία του Ισραήλ από το Θεό του, ο οποίος του προσέφερε τα πάντα με αγάπη και σεβασμό και έλαβε ως αντίδωρο την απόρριψη και την περιφρόνηση.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο του Ωσηέ μπορεί να μας πει πολλά και για το σημαντικότατο θέμα των σχέσεων ανάμεσα σε δύο συζύγους, καθώς δείχνει πως η υπομονή και η πίστη στο Θεό θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα προβλήματα.

Διαβάζοντας όμως το κείμενο του προφήτη δεν μπορούμε να μην το συνδυάσουμε με την εποχή μας. Οι ιστορικοί που το μελετούν μας πληροφορούν ότι η περίοδος, στην οποία αναφέρεται ήταν μία περίοδος πλούτου, ευμάρειας και καλοπέρασης, με ότι θετικό και αρνητικό σημαίνει αυτό. Μία περίοδος με χαρακτηριστικά που μοιάζουν με την προ της κρίσης περίοδο.

Πόσο γκρινιάρης θα ακουγόταν, πριν από τέσσερα χρόνια, κάποιος αν περιέγραφε που θα οδηγούσε η αφέλεια ημών των πολιτών (πιστεύαμε ότι τα δανεικά δεν θα τελείωναν ποτέ) και η ανικανότητα του διοικούντων (πίστευαν, με τη σειρά τους, ότι τα δανεικά δε θα τελείωναν ποτέ και ότι τα πρόβατα θα συνεχίσουν να τους ψηφίζουν με κλειστά τα μάτια);

Τι λέει, λοιπόν, ο προφήτης για την εποχή μας; Που εστιάζει το ενδιαφέρον του;

Στις σχέσεις. Σύζυγος με τη σύζυγο, λαός με το Θεό του, άνθρωπος με άνθρωπο. Κομβικό σημείο για τη μελέτη του βιβλίου είναι το χωρίο 2:18 το οποίο αναφέρεται στην επιστροφή της άπιστης και ανήθικης συζύγου ατο σύζυγο ο οποίος της αγαπά με την καρδιά του.

Τι ζούμε σήμερα; Φτώχεια, απιστία, διαφθορά, βία, απομόνωση, ρατσισμό, καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα.

Μπορούμε να έχουμε ελπίδα; Σύμφωνα με τον Ωσηέ πρέπει. Ο προφήτης φαίνεται να έχει χάσει την ελπίδα ότι θα μπορούσε ποτέ να υποδεχθεί στο σπιτικό του την άπιστη σύζυγό του, αλλά τελικά συμβαίνει το αντίθετο.

Στη σχέση μας με το Θεό μοιάζουμε με τη σύζυγο του προφήτη. Στις σχέσεις μας με τον πλησίον μοιάζουμε πάλι με τη σύζυγο του προφήτη. Ποια είναι η διέξοδος;

«Καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἔτι πορεύθητι καὶ ἀγάπησον γυναῖκα ἀγαπῶσαν πονηρὰ καὶ μοιχαλίν, καθὼς ἀγαπᾷ ὁ Θεὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ καὶ αὐτοὶ ἀποβλέπουσιν ἐπὶ θεοὺς ἀλλοτρίους καὶ φιλοῦσι πέμματα μετὰ σταφίδων» (Ωσ. 3:1).

«Ἀγάπησον γυναῖκα» λέει ο Θεός. Να το πρότυπο για εμάς. Η αγάπη. Όχι η αγάπη του στυλ σε αγαπώ με αγαπάς και όλοι είναι ευχαριστημένοι, αλλά αγάπη σκληρή. Αγάπη που δεν βρίσκει ανταπόκριση, που δεν είναι αμοιβαία. Το πρότυπο είναι η αγάπη του Κυρίου προς το λαό Του, ο οποίος Τον απορρίπτει, Τον παραμερίζει, προσπαθεί να Τον ακυρώσει, να Τον διαγράψει από τη ζωή του.

Αισθάνομαι ότι αν διαβάζαμε συχνότερα το βιβλίο του προφήτη Ωσηέ ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός. Θα είχε περισσότερη αγάπη, περισσότερο σεβασμό προς τον άλλο, ακόμη και προς αυτόν που μας βλάπτει, που μας αδικεί και μας προσβάλει.

Αισθάνομαι ότι ο Ωσηέ είναι ο προφήτης που μας «υποχρεώνει» με την αγάπη του να παραμερίσουμε κάθε σκέψη ρατσιστική, κάθε σκέψη διασπαστική, κάθε σκέψη ιδιοτελή. Όταν ο προφήτης συγχωρεί με αγάπη, όχι με απλή ανοχή, τη σύζυγό του, η οποία πολύ τον είχε βλάψει, τι πρέπει να κάνουμε εμείς για τον ελάχιστο αδελφό μας, ο οποίος συχνά υποφέρει χωρίς να το αξίζει; Ο οποίος συχνά αδικείται χωρίς να αδικεί; Ο οποίος συνθλίβεται από τις κάθε είδους διακρίσεις και υφίσταται τις συνέπειες των δικών μας εσφαλμένων επιλογών;

«Ὡμοιώθη ὁ λαός μου ὡς οὐκ ἔχων γνῶσιν» (Ωσ. 4:6). Μήπως το ίδιο συμβαίνει και με εμάς; Έχουμε, τελικά, γνώση; Έχουμε γνώση του ότι ο άλλος είναι η αιτία της σωτηρίας μας; Αν ναι γιατί τον αδικούμε; Γιατί ασκούμε βία εναντίον του;

Μπορεί η, κάθε είδους, βία να αποτελεί μια κάποια λύση;

Αναδημοσίευση:http://amoustakis.wordpress.com/2012/10/16/osie/