Το παλιό βιβλίο

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μεγάλη ξύλινη παλιά βιβλιοθήκη γεμάτη από βιβλία. Μπορούσες να βρεις όποιο βιβλίο ήθελες.

Όμως πίσω πίσω σ’ ένα ράφι, ήταν ένα βιβλίο μόνο του, ξεχασμένο, σκονισμένο……ένα βιβλίο που ένιωθε μοναξιά γιατί κανείς δεν το διάβαζε, κανένας δε του έδινε σημασία. Έτσι το παλιό βιβλίο ένιωθε εγκαταλελημένο και μόνο του……….

Ώσπου μια μέρα είπε να προσπαθήσει να κουνηθεί μήπως καταφέρουν και το δουν. Στην προσπάθειά του αυτή, έπεσε απ’ τη βιβλιοθήκη.

Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη, γιατί επιτέλους κάποιος θα το έπιανε στα χέρια του για να το βάλει πίσω στο ράφι, και ποιος ξέρει, ίσως και να το διάβαζε.

Την πρώτη φορά το βλέπει ένας βιαστικός κύριος, του ρίχνει μια γρήγορη ματιά και το αφήνει κάτω. Αργότερα μια κυρία η οποία το ανοίγει και δεν καταλαβαίνει τίποτα, γιατί βλέπει πολλές κενές κίτρινες σελίδες. Το κλείνει βιαστικά και το αφήνει κάτω.

Στη συνέχεια περνάει ένα παιδάκι, παραπατώντας, σκονταύτει πάνω στο παλιό βιβλίο. Το ανοίγει και αρχίζει όλο χαρά να το ξεφυλίζει γελώντας…..δεν το άφηνε απ’ τα χέρια του….και καθώς το είχε αγκαλιά βλέπει μια νεαρή κοπέλα που έκλαιγε.

Τότε το παιδάκι πάει χαμογελόντας και της δίνει το βιβλίο δείχνοντας της τον τίτλο «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ».

Γεμάτη απορία η κοπελίτσα, ανοίγει το βιβλίο και βλέπει τις κενές κίτρινες σελίδες. Καθώς είναι έτοιμη να το κλέισει, το παιδάκι της κάνει νόημα να διαβάσει παρακάτω. Η νεαρή κοπέλα συνεχίζει να γυρίζει τις σελίδες γεμάτη περιέργεια και ξαφνικά προβάλουν απ τις κίτρινες σελίδες ιστορίες γεμάτες χρώματα, ουράνια τόξα, θάλασσες, λουλούδια, ζώα, βουνά, πουλιά, καρδιές…..

Φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου βλέπει κάποιες κενές σελίδες με επικεφαλίδα «ΕΔΩ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΣΥ»…..

Αμέσως η κοπέλα παίρνει έναν στυλό και αρχίζει και γράφει…..γράφει….., και ούτε καταλαβαίνει πόση ώρα περνάει……και πόσες σελίδες γεμίζει…..

Μόλις δίνει το «δικό της τέλος», βαδίζει ικανοποιημένη και χαμογελαστή προς την βιβλιοθήκη και τοποθετεί το βιβλίο ψηλά και μπροστά, στο πιο ωραίο ράφι της βιβλιοθήκης.

Από τότε το παλιό βιβλίο δεν ξαναένιωσε ποτέ μοναξιά. Ήξερε πως θα ‘κανε πολλούς ανθρώπους χαρούμενους και ευτυχισμένους.

Η ζωή μας περνάει και τρέχει με γρήγορους ρυθμούς….Μέσα απ’ τα μάτια ενός μικρού παιδιού μπορούμε να τα δούμε όλα διαφορετικά, πιο απλά, πιο ανθρώπινα, πιο όμορφα, πιο αισιόδοξα…..

……..κάνοντας απλά μια στάση για ν’ απολαύσουμε όσα είναι γύρω μας, όσα θεωρούμε δεδομένα και δεν τους δώσαμε ποτέ σημασία…….αφήνοντας τα πράγματα απλά να συμβούν…….!!!

Ένα παραμύθι της Εύης Παλαιοκρασσά

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2013/10/to-palaio-biblio/#ixzz2j8ZAj85w