Τεχνικές Θεάτρου, Θεατρικού Παιχνιδιού, Εκπαιδευτικού Δράματος

Ο σχεδιασμός μιας σειράς μαθημάτων
Κάθε μάθημα ή σειρά μαθημάτων σχεδιάζεται ανάλογα με την ηλικία, το διαθέσιμο χρόνο και το επίπεδο των μελών της ομάδας και καλό είναι να έχει τα στοιχεία: α) της δημιουργίας, (κάτι δημιουργείται, ατομικά ή σε ομάδες), β) της παρουσίασης (η δημιουργία παρουσιάζεται στην ομάδα), γ) της ανταπόκρισης (η παρουσίαση σχολιάζεται, ανατροφοδοτείται και ξαναδουλεύεται).
Τα παραπάνω δίνουν την ευκαιρία στην ομάδα να δουλέψει πάνω στο «επιμέρους» και να μην βιαστεί να οδηγηθεί «στο συνολικό», δηλαδή στη «παράσταση» αφού μια μορφή παράστασης υπάρχει στο δεύτερο στάδιο.
Ο εμψυχωτής μπορεί να συνδυάζει τις ασκήσεις, τα παιχνίδια και τις τεχνικές και να τις χρησιμοποιεί ανάλογα με το θέμα που μελετάει. Οποιοσδήποτε συνδυασμός στοιχείων υποκριτικής, σκηνοθεσίας, οργάνωσης ομάδας, συνενοχής, δημιουργικότητας, αντίληψης χώρου, φωτισμών κλπ. μπορεί να αποτελέσει τον κορμό μιας σειράς μαθημάτων. Βασικό εργαλείο είναι πάντα ο αυτοσχεδιασμός.
Ένα σχέδιο μαθήματος, στο θεατρικό εργαστήρι ή στο σχολείο, μπορεί επίσης να περιλαμβάνει προσεκτική παρατήρηση και σχολιασμό σκηνών από θέατρο, κινηματογράφο ή βίντεο, διατύπωση ερωτήσεων και καταγραφή των ιδεών («ιδεοθύελλα») πάνω στο θέμα, χρήση «καρτών» (συναισθημάτων, τύπων, χώρων κλπ.), σκηνικών αντικειμένων (κύβοι, κουτιά, μπάλες, ξύλα ή καλάμια κλπ.), μουσικής και απλών κοστουμιών (μαντήλια, καπέλα, μάσκες κλπ.), δοκιμή πάνω στα κείμενα που η ομάδα μελετάει εστιάζοντας στο θέμα της ημέρας, εργασία σε μικρές ομάδες, παρουσίαση στην ομάδα και ανατροφοδότηση, αποφόρτιση και παιχνίδια για το κλείσιμο. Ερεθίσματα για τη δουλειά μπορεί να είναι προσωπικές φωτογραφίες και μικροαντικείμενα, αποσπάσματα από άρθρα ή ρεπορτάζ, λογοτεχνικά κείμενα, ιστορικά γεγονότα κ.ά.


Οι δυναμικές εικόνες
Τα μέλη της ομάδας, ατομικά ή σαν σύνολο, καλούνται να φτιάξουν με τα σώματά τους μια «φωτογραφία». Λέγονται επίσης και «παγωμένες εικόνες», «ακίνητες εικόνες», «ταμπλό» κ.ά.. Είναι εικόνες γεμάτες δυναμική ενέργεια που για αφετηρία ή ερέθισμα μπορεί να έχουν μια φωτογραφία, ένα στίχο, μία ανάμνηση, ένα γεγονός, ένα συναίσθημα, μια άποψη κ.ά.
Η τεχνική των δυναμικών εικόνων είναι δημοφιλής, βρίσκει πολλές εφαρμογές και μερικοί τρόποι όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι: α) Σαν απλή άσκηση για ζέσταμα π.χ. «Ας φτιάξουμε μια εικόνα ενός τρακτέρ με τα σώματά μας» β) Σαν στρατηγική και εργαλείο έρευνας ενός θέματος π.χ. «Φτιάξτε μια δυναμική εικόνα που να εκφράζει το εκπαιδευτικό σύστημα» ή ενός χαρακτήρα π.χ. «Φτιάξτε μια εικόνα που να περιγράφει την αντίδραση των άλλων χαρακτήρων προς την Ισμήνη» ή για να δώσει ευκαιρία για κατάθεση και ανταλλαγή απόψεων π.χ. στο Θέατρο Εικόνων (Image Theatre) του Αουγκούστο Μποάλ  γ) Σαν εργαλείο για πρωτογενή δημιουργία ή θεατρική σύμβαση όπως να αυξήσει την δραματική ένταση σε παράσταση π.χ. Η δράση παγώνει και κάποιος αφηγείται κάτι, ή μπορεί να σταματήσει το γρήγορο ρυθμό μιας δραστηριότητας και να βοηθήσει τους συμμετέχοντες να εστιάσουν σε μια λεπτομέρεια, ή μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να μπει στη καρδιά ενός θέματος, να αναπτύξει μια αφήγηση και να οδηγηθεί σε ένα πιο στυλιζαρισμένο είδος παρουσίασης μακριά από νατουραλισμούς ή μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια ομαδική πρωτότυπη δημιουργία-σενάριο ή χορογραφία- π.χ. αναπαράγοντας μια φωτογραφία και επικεντρώνοντας σ’ ένα σημαντικό σημείο ή σε μια συμβολική ιδέα της, φτιάχνουμε πολλές δυναμικές εικόνες στη σειρά, ή μπορεί να βοηθήσει να παιχτούν γρήγορα και συμπυκνωμένα ολόκληρα έργα όταν π.χ. χρειάζεται να γίνει ένα είδος γρήγορης επανάληψης σε μια πρόβα. Παράδειγμα: Κάποιος μπαίνει στον χώρο και παίρνει μια στάση. Μετά μπαίνει και κάποιος άλλος για να συμπληρώνει την εικόνα, παίρνοντας μια στάση κοντά ή μακριά, ακουμπώντας ή όχι τον πρώτο. Κατόπιν, ένας τρίτος συμπληρώνει την εικόνα. Τα παραπάνω γίνονται χωρίς κανείς να σχολιάζει, να υποδεικνύει ή να εξηγεί τις προθέσεις του. Η υπόλοιπη ομάδα συζητά τη σύνθεση που προέκυψε, π.χ. ποιοι είναι, πού είναι, τι σχέση έχουν, τι έχει συμβεί λίγο πριν, τι θα συμβεί μετά κλπ.
Με αυτή τη μέθοδο μπορεί επίσης να φτιαχτεί μια σειρά από διαδοχικές εικόνες – ταμπλό – που να διηγούνται μια ιστορία ή μια κατάσταση που θα εισηγηθεί ο εμψυχωτής, π.χ. «ανθρώπινα δικαιώματα». Το σημαντικό είναι ότι όλοι μπορούν να συνεισφέρουν στο χτίσιμο μιας μικρής ιστορίας χωρίς να ξέρουν τι είχε ο προηγούμενος στο μυαλό του.
Από μια πιο έμπειρη ομάδα θα ζητάγαμε τα αγάλματα να ζωντανέψουν και να «παίξουν» τη συνέχεια της ιστορίας που εισηγήθηκαν οι παρατηρητές.
Η άσκηση αυτή μπορεί να επεκταθεί ώστε όλα τα μέλη της ομάδας να πάρουν τελικά μέρος στη σύνθεση, φτιάχνοντας πιθανώς μια ιστορία. Η αρχική κατάσταση μπορεί να δοθεί από αυτόν που μπαίνει πρώτος και οι άλλοι πρέπει να καταλάβουν το Τι και το Πού και να αντιδράσουν γρήγορα και θετικά π.χ. ο Α λέει: «Εσύ, Νίκο, δέχεσαι τη Μαρία για…», οπότε οι άλλοι μπαίνουν αμέσως και φτιάχνουν π.χ. τη σκηνή ενός γάμου. Ο εμψυχωτής μπορεί να παγώσει την εικόνα και να ρωτήσει τους παρευρισκόμενους (με άγγιγμα στον ώμο) για το ποιος είναι, γιατί βρίσκεται εκεί κλπ. Μια πιο δύσκολη εξέλιξη της άσκησης θα ήταν από το σημείο που ολοκληρώθηκε η εικόνα, να αρχίσουν οι χαρακτήρες να μιλούν αυτοσχεδιά-ζοντας με μικρές προφανείς φράσεις, ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται αυτοί και οι διπλανοί χαρακτήρες.

Γλύπτης-Γλυπτό
Κάποιος καλείται να μείνει ακίνητος σαν «άγαλμα» σε μια «εξω-καθημερινή» στάση. Ένας άλλος,           ο «Γλύπτης», καλείται να «διορθώσει» τη στάση ή την έκφραση του αγάλματος κάνοντας μικρές μετατροπές. Ο Γλύπτης μπορεί να σηκώσει και κάποιον άλλον για να συμπληρώσει το έργο του. Η υπόλοιπη ομάδα προτείνει τίτλο για το γλυπτό. Τέλος, ο Γλύπτης ανακοινώνει τον δικό του τίτλο. Με αφορμή ένα συγκεκριμένο τύπο ή αντικείμενο: Ο Γλύπτης μπορεί να φτιάχνει το έργο του έχοντας στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο τύπο, π.χ. τον δάσκαλο, έναν γέρο, τον οδηγό ενός λεωφορείου ή ένα δέντρο κλπ.
Με αφορμή ένα συναίσθημα ή μια μνήμη: Ο Γλύπτης μπορεί να φτιάχνει το έργο του έχοντας στο μυαλό του ένα συναίσθημα π.χ. λύπη, χαρά, θυμός, πείνα, προσφυγιά κλπ. Οι υπόλοιποι καλούνται να αναγνωρίσουν το συναίσθημα. Ο εμψυχωτής και η ομάδα μπορεί να έχουν ένα κατάλογο με συναισθήματα από όπου θα διαλέγουν οι Γλύπτες. Επίσης μπορεί να συζητηθούν για λίγο παιδικές μνήμες, π.χ. η πρώτη ημέρα στο σχολείο, μια εκδρομή κ.ά., και σε μικρές ομάδες να αναπαρασταθούν επιλεγμένες στιγμές από τέτοιες αναμνήσεις.
Με αφορμή έναν ήχο ή μια μουσική: Με τον ίδιο τρόπο μπορεί ένας ήχος ή μια μουσική να είναι το κίνητρο για τον Γλύπτη. Πάλι οι υπόλοιποι θα κληθούν να μαντέψουν το είδος του ήχου ή της μουσικής.
Μια ιστορία ανάμεσα στον δημιουργό και στο έργο του: Μπορεί να αναπτυχθεί μια ιστορία ανάμεσα στον γλύπτη και στο γλυπτό, όπως η γνωστή περίπτωση όπου αυτός ερωτεύεται το έργο του και τελικά γίνεται και ο ίδιος άγαλμα ή η περίπτωση όπου όλα τα αγάλματα ζωντανεύουν στη φαντασία του γλύπτη και χορεύουν κλπ.
Τέτοιες ιστορίες μπορεί να φτιάξει πολλές ο εμψυχωτής ή να δανειστεί από ταινίες του Τσάπλιν και του βωβού κινηματογράφου.

Αντέγραψε και εξέλιξε
Είναι μια σειρά ασκήσεων όπου τα μέλη της ομάδας, καλούνται πρώτα να αντιγράψουν κάποιον ή κάτι και μετά να προσθέσουν τη δική τους ιδέα για την εξέλιξή του. Η «αντιγραφή» έχει σαν στόχο (και αποτέλεσμα) την άσκηση της προσοχής, αλλά και τον σεβασμό στη πρόταση του άλλου. Η «εξέλιξη» προωθεί την ομαδική δημιουργία. Η επανάληψη κινήσεων ή λέξεων έχει επίσης σαν αποτέλεσμα την εστίαση της προσοχής σε αυτές και βοηθάει να μεταφερθεί ένα μήνυμα. Εκτός λοιπόν από δημιουργική άσκηση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί και σαν θεατρικό στοιχείο (σύμβαση) μέσα σε παράσταση.
Οι ασκήσεις «αντέγραψε-εξέλιξε» καλό είναι να δοκιμάζονται σε συνδυασμό με τη τεχνική «ένας-τη-φορά», όπου τα μέλη της ομάδας καταθέτουν ένας-ένας την άποψή τους για το πως π.χ. θα γίνει μια σειρά κινήσεων ή μια σκηνή ή ένας αυτοσχεδιασμός, με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο επόμενος οφείλει να λάβει υπόψη του την πρόταση του προηγούμενου. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται ατελείωτες συζητήσεις και η ομάδα μπαίνει γρηγορότερα και πιο δημιουργικά (για όλους) στη δράση.

Η σκυταλοδρομία και η χιονοστιβάδα
Πρόκειται για εκείνες τις ασκήσεις λόγου ή σώματος, όπου πάνω σ’ ένα θέμα μπαίνουν διαδοχικά ένα ένα τα μέλη της ομάδας και προσθέτουν κάτι δικό τους, λέξη ή κίνηση, εκεί που είχε τελειώσει ο προηγούμενος ο οποίος και αποχωρεί από τη δράση. Καθένας δηλαδή δίνει τη «σκυτάλη» στον επόμενο. Η «σκυτάλη» δίνεται και με τη μέθοδο «αντέγραψε και ανάπτυξε», όπου ο δεύτερος καλείται να αντιγράψει πρώτα τον πρώτο και μετά να αναπτύξει προτείνοντας κάτι δικό του.
Όταν ο προηγούμενος δεν αποχωρεί, αλλά μένει και συμμετέχει στη δράση με τους επόμενους, προκύπτει η «χιονοστιβάδα» και ένας ομαδικός αυτοσχεδιασμός. Μια ενδιάμεση κατάσταση είναι να υπάρχει στη σκηνή μόνο ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων κάθε φορά, π.χ. μόνο δύο, οπότε μόλις μπαίνει τρίτος,   ο πρώτος αποχωρεί. Αυτές οι τεχνικές μπορεί να γίνουν και να συνδυαστούν με ασκήσεις δυναμικής εικόνας, αργής κίνησης, δραματικής έντασης κ.ά.

Ο καταιγισμός ιδεών ή ιδεοθύελλα
Ο εμψυχωτής ζητάει από τη ομάδα να καταθέσει με τρόπο άμεσο ό,τι σκέφτονται πάνω σε ένα θέμα που απασχολεί το έργο, μια σκηνή του ή έναν ήρωα. Όλοι λένε αυτό που τους έρχεται στο μυαλό χωρίς σχόλια. Το ίδιο μπορεί να συσχετίζεται με συναισθήματα, τόπους, ανθρώπους, να είναι κατά αναλογία ή κατά αντίθεση κλπ. Στον καταιγισμό ιδεών καλό είναι κάποιος να κρατά σημειώσεις. Μετά οι σημειώσεις αυτές ταξινομούνται ως προς τα ρούχα, τα χρώματα, τα σχήματα, τους τόπους, τα αισθήματα κλπ. Σημαντικό εδώ είναι η άμεση αντίδραση καθενός και η απουσία οποιουδήποτε σχόλιου ή κριτικής σε ό,τι καθένας καταθέτει. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο στην αρχή της έρευνας -σαν σημείο εκκίνησης- όσο και για την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα. Καταιγισμός ιδεών μπορεί να γίνει και με το σώμα (χωρίς λόγια).

Συνενοχή
Πρόκειται για ασκήσεις ομαδικότητας και επικοινωνίας υψηλού επιπέδου. Είναι οι ασκήσεις όπου η ομάδα γυμνάζεται στο να κάνει κάτι «σαν ένας άνθρωπος» ή «στα τυφλά» ή «χωρίς καθοδήγηση κανενός». Τα μέλη της ομάδας πρέπει να γνωριστούν πολύ καλά ώστε να μπορούν να προβλέπουν τις αντιδράσεις των άλλων. Κατά συνέπεια, οι «ασκήσεις συνενοχής» συνδυάζονται και με τα παιχνίδια γνωριμίας και εμπιστοσύνης. Απλά παιδικά παιχνίδια, όπως «τα στρατιωτάκια ακούνητα» ή το «όλοι μαζί σταματάμε, όλοι μαζί ξεκινάμε» κ.α. βοηθάνε σε αυτή την κατεύθυνση.

Με δεμένα μάτια
Πρόκειται για μια σειρά παιχνιδιών όπου όλοι ή κάποιοι από την ομάδα έχουν τα μάτια τους δεμένα για να μην βλέπουν. Τα παιχνίδια αυτά είναι γνωστά και σαν «παιχνίδια τυφλών» και τα συναντάει κανείς είτε σαν παιχνίδια εμπιστοσύνης είτε σαν ασκήσεις των αισθήσεων και της φαντασίας.
Ο διάδρομος των εσωτερικών φωνών (ή διάδρομος συνείδησης)
Η ομάδα σχηματίζει δύο παράλληλες σειρές αφήνοντας ένα μικρό διάδρομο ανάμεσά τους απ’ όπου θα περάσει ένας «χαρακτήρας». Καθώς ο χαρακτήρας αυτός περπατάει αργά μέσα στο «διάδρομο», οι άλλοι του λένε α) φράσεις που νομίζουν ότι ο χαρακτήρας αυτός έχει στο μυαλό του ή β) σκέψεις που ο χαρακτήρας αυτός έχει πιθανώς για το δικό τους χαρακτήρα. ή γ) σκέψεις που αυτοί (ως ρόλοι) έχουν για το χαρακτήρα που περνάει από μπροστά τους.Εναλλακτικά μπορεί από τη μία πλευρά του διαδρόμου στέκονται οι «άγγελοι» και από την άλλοι οι «δαίμονες» ώστε ο χαρακτήρας που περνάει ανάμεσα να ακούει και τις θετικές και τις αρνητικές σκέψεις.

Η ανίχνευση σκέψης
Ο εμψυχωτής μπορεί να παγώσει έναν αυτοσχεδιασμό και ν’ ακουμπήσει ένα μαθητή(γνωστό και ως «άγγιγμα στον ώμο»), ο οποίος θα αντιδράσει «σε ρόλο» απαντώντας σε ερωτήσεις όπως «πώς αισθάνεσαι;», «τι σκέφτεσαι;» κλπ. Η ανίχνευση σκέψης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε μια σειρά δυναμικών εικόνων και βοηθά στη ενίσχυση του χαρακτήρα αλλά και στην καλλίτερη κατανόηση της γενικότερης κατάστασης μιας σκηνής. Εναλλακτικά, μπορεί ο ίδιος ο χαρακτήρας, χωρίς άγγιγμα, να λέει το κείμενο του και αμέσως επαναλαμβάνει και τις σκέψεις  που κανονικά δεν θα έλεγε.

Η αναλογία
Ο εμψυχωτής προτείνει να γίνει μια άσκηση όχι ακριβώς πάνω στη σκηνή στην οποία δουλεύει η ομάδα αλλά σε μια άλλη «ανάλογη» κατάσταση. Κατά τη διαδικασία της δημιουργίας (πρόβες σε ρόλους κλπ.) η αναλογία προσφέρει ένα ασφαλές περιβάλλον για να δουλέψει ο μαθητής αποφεύγοντας προσωπικές αναφορές. Η αναλογία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και δημοφιλής τακτική στα παιχνίδια ρόλων όπου ανα-ζητούνται και κατατίθενται εμπειρίες και γνώμες πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα και συγκρούσεις.

Ρόλος – στον – τοίχο (Ρ-σ-Τ)
Η ομάδα κάνει το σκίτσο ενός χαρακτήρα σε ένα μεγάλο χαρτί και το κολλάει στον τοίχο. Κατόπιν γεμίζουν το σκίτσο με διάφορα γνωρίσματα του χαρακτήρα ξεκινώντας από το όνομά του, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του, τα ενδιαφέροντά του, άλλα προσωπικά στοιχεία, συνήθειες, μυστικά κλπ. Ο εμψυχωτής μπορεί να στρέψει τη προσοχή της ομάδας ώστε οι «καταθέσεις» στο σκίτσο να έχουν σχέση με κάποιο ειδικό ερώτημα π.χ. «ποιο δίλημμα αντιμετωπίζει ο χαρακτήρας στη σκηνή αυτή;» ή «προς τα που/ποιόν κινείται;». Στο εσωτερικό του σκίτσου γράφονται τα διλήμματα, ο χαρακτήρας και οι σκέψεις της και στο εξωτερικό έξω οι συνθήκες που τον πιέζουν, κατευθύνουν κλπ. Η ίδια τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα «δίπολα» πχ. Μέσα γράφουμε τι σκέφτεται ο ήρωας για τον εαυτό του και έξω τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτόν κ.ά.

Η ανακριτική καρέκλα
Ο εμψυχωτής βάζει στο κέντρο της σκηνής μια καρέκλα, όπου κάθεται ο «ανακρινόμενος» χαρακτήρας. Η ομάδα τον ανακρίνει με ερωτήσεις σε πρώτο πρόσωπο για γεγονότα, καταστάσεις ή συναισθήματα που υπάρχουν μέσα στο κείμενο το οποίο επεξεργάζεται, π.χ. πώς σε λένε, πόσων χρονών είσαι, είσαι παντρεμένος, αγαπάς τη μητέρα σου, γιατί πήγες λουλούδια στον αντίζηλό σου κλπ. Οι ερωτήσεις μπορεί να αναφέρονται και σε γεγονότα που δεν υπάρχουν στο κείμενο, αλλά βοηθούν ώστε ο ηθοποιός να αναπτύξει το χαρακτήρα που φτιάχνει. Μπορεί να γίνουν επίσης ερωτήσεις με τους «ανακριτές» να υιοθετούν τους ρόλους που έχουν στο έργο ή σε ρόλο δημοσιογράφου που παίρνει συνέντευξη κ.ά. Η ανακριτική καρέκλα βοηθά να συγκεντρωθούν νέα στοιχεία, να ξεκαθαρίσουν καταστάσεις και συναισθήματα, να αναπτυχθεί και εμπλουτιστεί ο περιβάλλων κόσμος του χαρακτήρα κ.ά. Προφανώς ο ερωτώμενος πρέπει να τις δέχεται και να απαντά «σε ρόλο». Όσο πιο επιδέξιες είναι οι ερωτήσεις της ομάδας τόσο περισσότερο εμπλουτίζεται ο χαρακτήρας και αναδεικνύονται οι συνθήκες του έργου-«δοσμένες ή μη» .

Το Flashback και η Παράλληλη δράση
Το Flashback και η Παράλληλη δράση σαν τεχνικές βοηθάνε στην αφήγηση και την εναλλαγή τόπου και χρόνου. Η ομάδα μπορεί να εξασκηθεί στο Flashback (με αργή κίνηση ή φράσεις όπως «Θυμάμαι τότε που…» κ.ά) και να προσπαθήσει να αυτοσχεδιάσει σκηνές όπου στη σκηνή εναλλάσσονται διαδοχικά διαφορετικοί τόποι ή χρόνοι. Μπορεί, για παράδειγμα, να δοκιμαστεί μια μικρή σκηνή όπου δυο χαρακτήρες είναι σε ένα δωμάτιο σε χρόνο παρόντα και αμέσως να περάσουν σε μια άλλη σκηνή που διαδραματίζεται στο δρόμο και στο μακρινό παρελθόν. Παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί και με την παράλληλη δράση, όπου στη σκηνή συνυπάρχουν διαφορετικοί τόποι ή χρόνοι.

Δάσκαλος – σε – ρόλο (Δ-σ-Ρ)
Είναι η τεχνική όπου ο εμψυχωτής-δάσκαλος συμμετέχει σε έναν αυτοσχεδιασμό ή παιχνίδι ρόλων υποδυόμενος κάποιο προσεκτικά επιλεγμένο πρόσωπο ώστε να έχει την δυνατότητα να προωθεί τη δράση, να θέτει τα ερωτήματα που πρέπει και να κατευθύνει την ομάδα.

Ο αυτοσχεδιασμός
Στους αυτοσχεδιασμούς ο ηθοποιός είναι ανοιχτός, διαθέσιμος, συγκεντρωμένος, αυθόρμητος, γρήγορος στη σκέψη και στην αντίδραση. Αποδέχεται (την ατάκα του συμπαίχτη μου) και την προωθεί. Εμπιστεύεται, δεν αδιαφορεί για τον συμπαίχτη του, δεν ρωτάει, πράττει! Ο αυτοσχεδιασμός είναι βασική και απαραίτητη τεχνική για το θέατρο και για να θεωρηθεί επιτυχημένος πρέπει να έχει συγκεκριμένο θέμα, στόχο, μεθόδους προσέγγισης. Απαιτεί εκπαίδευση, προετοιμασία, και πετυχαίνει όταν δίδονται συγκεκριμένες πληροφορίες και μπαίνουν όρια και περιορισμοί. Οι αυτοσχεδιασμοί απέχουν πολύ από το να είναι το περιβάλλον όπου απλά ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Τα διάφορα παιχνίδια δεν είναι κατά ανάγκην αυτοσχεδιασμοί. Είναι ένα καλό ζέσταμα, βοηθούν στην ομαδικότητα, ασκούν την φαντασία και αν επιλεγούν κατάλληλα, μπορούν να εξελιχθούν σε καλούς αυτοσχεδιασμούς.
Από τα πιο θετικά χαρακτηριστικά του αυτοσχεδιασμού είναι ότι:
1) Δημιουργεί αντί να ερμηνεύει κάτι δοσμένο.2)Ενδιαφέρεται για τη διαδικασία όσο και για το αποτέλεσμα. 3) Καθένας μπορεί να είναι ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης.4) Επιτρέπει τη δοκιμή και την αποτυχία.    5) Ενισχύει τον αυθορμητισμό. 6) Παράγει ιδέες, φτιάχνει σκηνές και χαρακτήρες.7) Μπορεί να περιλάβει σχεδόν κάθε θεματολογία και προσαρμόζεται στις ικανότητες των συμμετεχόντων. 8) Ξεκινάει από το άτομο και όχι από τον ρόλο. 9) Διαχειρίζεται συμπεριφορές.
Υπάρχουν θέματα, όπως η συνεργασία η εξέλιξη, το μέτρο, που, αν δεν ληφθούν σοβαρά υπόψη από τον εμψυχωτή, οι αυτοσχεδιασμοί κινδυνεύουν να εκφυλίζονται σε χάσιμο χρόνου για τους συμμετέχοντες και βαρετό θέαμα για όσους  Την παρατηρούν. Γενικά ο επιτυχημένος αυτοσχεδιασμός σχετίζεται με: 1) Την ομαδική δουλειά και την αλληλοβοήθεια: τίποτα δεν προχωράει αν κάποιος είναι αποφασισμένος να γίνει «το δικό του». 2) Την εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες σου: είσαι ανοιχτός, δέχεσαι και προσθέτεις στις προτάσεις άλλων. 3) Την ικανότητα να σκέφτεσαι γρήγορα, αλλά και να παρακολουθείς και να ακούς προσεχτικά. 4) Την ικανότητα να δέχεσαι τις προτάσεις της φαντασίας σου. 5) Την εμπιστοσύνη στα συναισθήματά σου, σε ό,τι έρχεται φυσιολογικά. 6) Την αποφυγή κάθε προσπάθειας να είσαι «έξυπνος», «πρωτότυπος», «αστείος», «άνετος» κλπ. Η αγωνία για πρωτοτυπία θα σε απομακρύνει από τον αληθινό σου εαυτό και θα κάνει τη δουλειά σου μέτρια.

Το Πακέτο Εξερεύνησης
Πρόκειται για ένα κουτί ή τσάντα όπου ο δάσκαλος έχει βάλει μερικά αντικείμενα π.χ. μια φωτογραφία, μια απόδειξη από τράπεζα, ένα φυλλάδιο μιας ΜΚΟ, ένα προσωπικό ημερολόγιο όπου κάποιος έχει γράψει κάποιες σκέψεις, κάποια ποιήματα, ένα απόκομμα εφημερίδας κ.ά. Ο δάσκαλος έχει σκεφτεί μια πιθανή ιστορία που μπορεί να συνδέει αυτά τα αντικείμενα και παρουσιάζει το «πακέτο» στους μαθητές (ίσως σε ρόλο π.χ. ως πατέρας μιας μαθήτριας). Τα παιδιά περιεργάζονται τα αντικείμενα και τα παρουσι-άζουν ένα-ένα στους υπόλοιπους. Προσπαθούν να καταλάβουν τι μπορεί να έχει συμβεί. Σε αυτή τους τη προσπάθεια μπορούν να «ανακρίνουν» τον δάσκαλο-σε ρόλο. Κατόπιν σε ομάδες αναλαμβάνουν να φτιά-ξουν 3 δυναμικές εικόνες και να δείξουν τι νομίζουν ότι μπορεί να συμβαίνει στον κάτοχο της τσάντας.

Θέατρο Εικόνων και Forum Theatre
Το «θέατρο εικόνων» είναι η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε από τον Αουγκούστο Μποάλ για έρευνα, κατάθεση απόψεων, προτάσεις για ξεπέρασμα εμποδίων κ.α. Πρόκειται για μια προσεκτική και ιδιαίτερη χρήση των δυναμικών εικόνων. Είναι μια τεχνική του Θεάτρου του Καταπιεσμένου (Θ.τ.Κ.) που χρησιμοποιεί τις εικόνες των σωμάτων, τις δυναμικές εικόνες ή tableaux vivant, για να οδηγήσει στην έκφραση συναισθημάτων, εννοιών, θεωρήσεων της πραγματικότητας και να επιτρέψει τη μη λεκτική αντιπαράθεση της ομάδας ως προς τις συγκρούσεις και τις καταπιέσεις που την αφορούν. Οι εικόνες μπορούν να συγκριθούν, να ερμηνευθούν, να ζωντανέψουν, να εμπλουτιστούν με χειρονομίες, αντικείμενα και ήχους. Ο ίδιος ο Μποάλ προέκτεινε το «θέατρο εικόνων» στο «θέατρο φόρουμ» (forum theatre) κατά το οποίο δίνεται η δυνατότητα στο θεατή/κοινό να παρεμβαίνει στα δρώμενα ή στη σκηνή (συχνά και σε κανονική παράσταση), να παίρνει τη θέση κάποιου χαρακτήρα (συνήθως του «πρωταγωνιστή») και να προτείνει λύσεις σε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα. Το Θέατρο Φόρουμ βασίζεται σε μια σύντομη αυτοσχέδια θεατρική σκηνή, τη «σκηνή πρότυπο», η οποία συνδέεται με ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα και παριστάνει μια άλυτη σύγκρουση, μια καταπίεση ή ένα αδιέξοδο. Η σκηνή αυτή έχει συνεπώς άσχημο τέλος: ο «πρωταγωνιστής» υπόκειται σε καταπίεση, την οποία θα ήθελε να ανατρέψει, αλλά διαπράττει λάθη και στο τέλος επικρατεί η αδικία. Παρουσιάζεται η «σκηνή πρότυπο» στο κοινό και στη συνέχεια η σκηνή επαναλαμβάνεται. Το κοινό όμως αυτή τη φορά μπορεί να επέμβει για να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, ανατρέποντας την καταπιεστική πραγματικότητα που παρουσιάζεται. Ο θεατής μπορεί να φωνάξει «στοπ» στο σημείο το οποίο κρίνει ότι ο πρωταγωνιστής διαπράττει ένα σφάλμα, να παγώσει τη δράση και να τον αντικαταστήσει. Κατά τον Boal ο θεατής (spectator) μετατρέπεται έτσι σε έναν ενεργό θεατή–ηθοποιό, τον «θεα-ποιό»(απόδοση του νεολογισμού spect –actor του Boal) και ενεργεί έτσι όπως αυτός θα ήθελε να ενεργήσει στην αντίστοιχη περίπτωση, στις συνθήκες στις οποίες διαδραματίζεται η σκηνή, προτείνοντας έτσι έναν τρόπο αντίδρασης στην καταπίεση. Σκοπός είναι να δοκιμαστούν εμπράκτως όλες οι εναλλακτικές λύσεις μιας καταπιεστικής, άδικης, απαράδεκτης πραγματικότητας. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί της σκηνής, που έχουν ρόλους είτε «ανταγωνιστών» -καταπιεστών είτε εν δυνάμει συμμάχων του «πρωταγωνιστή»- καταπιεζόμενου αυτοσχεδιάζουν με συνέ-πεια προς το χαρακτήρα τον οποίον ενσαρκώνουν. Τονίζεται ότι αυτές οι τεχνικές δεν αποσκοπούν στο να οδηγήσουν τους μαθητές να πάρουν τελεσίδικη θέση σε αμφιλεγόμενα θέματα όσο στο να αναδείξουν τις πολλές πλευρές με τις οποίες μπορεί να προσεγγιστεί ένα τέτοιο ζήτημα, να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν τις διαφορετικές απόψεις, πώς να συζητάνε και το κυριότερο όλων πώς να διεκδικούν.    Σε μια προσομοιωμένη πραγματικότητα διενεργείται μια συζήτηση για το τι είναι δυνατόν να γίνει, πώς μπορεί κανείς πέρα από τα ευχολόγια να επιτύχει την αλλαγή και αυτές οι δυνατότητες αλλαγής της πραγματικότητας παίζονται με τη συνδρομή των μαθητών. Το θέατρο λοιπόν γίνεται έτσι ένας προστα-τευμένος χώρος όπου στρατηγικές διαπολιτισμικότητας, ενδυνάμωσης, αποτίναξης της καταπίεσης και της αδικίας και κοινωνικής αλλαγής προβάρονται, για να χρησιμοποιηθούν ενδεχομένως και στην πραγματικότητα. Συνήθως οι τεχνικές του Θεάτρου Εικόνων προηγούνται των τεχνικών του Θεάτρου Φόρουμ και βοηθούν να δημιουργηθεί μια «θεατρική κοινότητα» με κοινή «γλώσσα». Όπως και στο Θέατρο Φόρουμ, οι «θεα-ποιοί» μπορούν να αντικαταστήσουν κάποιο πρόσωπο της εικόνας ή να αλλάξουν τη στάση του, αλλάζοντας έτσι και τις καταστάσεις που παριστάνονται.

Status
Από ένα κουτί τα μέλη της ομάδας τραβούν έναν αριθμό από το 1 έως το 10. Το 1 δηλώνει τη χαμηλότερη θέση ισχύος, το 10 την υψηλότερη. Καθένας ξέρει τώρα το Status του. Περπατούν στο χώρο προσπαθώντας να συναντήσουν τη ματιά των άλλων. Εκείνοι με ισχυρό, υψηλό Status κοιτάνε πιο θαρραλέα στα μάτια τους άλλους. Με σύνθημα του εμψυχωτή, όλοι υιοθετούν το αντίθετο Status και συνεχίζουν την άσκηση. Ακολουθεί συζήτηση για τη στάση του σώματος, τα αισθήματα που συνοδεύουν το Status και το φυσικό Status του καθενός (πού δηλαδή αισθάνεται πιο άνετα) Status έχουμε και ως προς αντικείμενα ή χώρους: Καθένας θα μπει στο δωμάτιο, διατηρώντας προς το χώρο ένα υψηλό ή χαμηλό Status. Πώς θα είναι το σώμα του, το βλέμμα του σε κάθε περίπτωση; Μπορεί να δοκιμαστεί η σχέση Status ενός παίχτη π.χ. με μια καρέκλα. Στο χώρο μπαίνει και δεύτερος με άλλο (ή το ίδιο) Status. Υπάρχει αλληλεπίδραση και σε λίγο αρχίζει η αλλαγή των Status. Η αλλαγή αυτή, π.χ. από το υψηλό στο χαμηλό Status(ή αντίστροφα), πρέπει να γίνει και από τους δύο παίχτες σταδιακά. Αυτός δηλαδή που αρχικά είχε υιοθετήσει χαμηλό Status θα αρχίσει να αλλάζει αργά για να βρεθεί στο τέλος με υψηλό Status. Την αντίστροφη πορεία θα διανύσει ο συμπαίχτης του. Ο εμψυχωτής μπορεί να βοηθήσει στη σταδιακή αλλαγή των Status φωνάζοντας αριθμούς από το 1 μέχρι το 10 (ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας). Εναλλακτικά Από ένα κουτί τραβούν όλοι έναν αριθμό από το 1 έως το 10 (το 1 δηλώνει τη χαμηλότερη θέση ισχύος, το 10 την υψηλότερη). Χωρίς να τον δουν, κολλάνε τον αριθμό στο κούτελό τους, ώστε να το βλέπουν μόνο οι υπόλοιποι. Για λίγο προχωρούν όλοι στη σκηνή και αντιδρούν ανάλογα με το Status καθενός που συναντούν. Κατόπιν ο εμψυχωτής ζητάει να βρούνε όλοι τη θέση τους σε μια γραμμή από το 1 μέχρι το 10.
Λίγα λόγια – Πολύ δράση

Η ομάδα χωρίζεται σε ζεύγη. Ο εμψυχωτής μοιράζει έναν μικρό διάλογο 6-8 γραμμών με ελάχιστες λέξεις και με πολλές πιθανές ερμηνείες. Τα ζευγάρια έχουν 15 λεπτά να παρουσιάσουν δύο εκδοχές του κειμένου. Π.χ.
Α: Έλα!
Β: Εντάξει.
Α: Λοιπόν;
Β: Αυτό είναι
Α: Ναι.
Β: Καλά θα είναι.
Εδώ τα μέλη της ομάδας καλούνται με τη δράση να προσθέσουν αρκετή ιστορία και κείμενο ανάμεσα στα λόγια, ώστε να βγει νόημα. Μεγάλη σημασία να δοθεί ξανά στα Ποιος, Πού, Πότε, Πώς, Τι.

Αντικείμενα και μεταμορφώσεις
Σε ομάδες των τεσσάρων. Ο εμψυχωτής φέρνει μερικά αντικείμενα π.χ. μια ομπρέλα, ένα βάζο, ένα κώνο της τροχαίας κλπ. Σε πρώτη φάση ο εμψυχωτής ζητάει από τα μέλη της ομάδας να δείξουν διάφορες χρήσεις του αντικειμένου μεταμορφώνοντας το σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Μπορούν επίσης να προσθέτουν μια μικρή φράση για να κάνουν πιο φανερή τη νέα χρήση π.χ. μια προτεταμένη ομπρέλα δεν είναι απαραιτήτως ένα ξίφος, αλλά συνοδευόμενη από το «Κύριε, είστε έτοιμος να υπερασπιστείτε τη τιμή σας;» γίνεται. Με τον ίδιο τρόπο οι ομάδες θα πρέπει μετά να φτιάξουν ένα σύντομο αυτοσχεδιασμό χρησιμοποιώντας όλα τα αντικείμενα που έχει φέρει ο εμψυχωτής.
Ο εμψυχωτής ζητάει από όλους να συγκεντρωθούν σε ένα συνηθισμένο και οικείο αντικείμενο, π.χ. ένα παπούτσι, και να γράψουν 5-8 τρόπους με τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιηθεί πέραν του γνωστού π.χ. σφυρί, ποτήρι, ανθοδοχείο, θήκη για μολύβια, οικόσημο, κλπ. Η ομάδα χωρίζεται σε ζεύγη και ανταλλάσσονται ιδέες. Σε λίγο δύο ζεύγη ενώνονται και για 5 λεπτά κουβεντιάζουν για τις λίστες τους. Στην επόμενη φάση η κάθε ομάδα (δηλαδή τετράδα) παρουσιάζει στις υπόλοιπες τις καλύτερες ιδέες της. Ο εμψυχωτής ζητάει από τις ομάδες (τετράδες τώρα) να σκεφτούν ένα άλλο παρόμοιο αντικείμενο, π.χ. μια κάλτσα, μια χτένα κ.ά., και να ξαναφτιάξουν λίστες με πιθανές χρήσεις. Η ομάδα διαλέγει 3 ιδέες και με παντομίμα τις παρουσιάζει στους υπόλοιπους. Αυτοί προσπαθούν να μαντέψουν το αντικείμενο.

Αφήγηση και ταυτόχρονη αναπαράσταση
Είναι η περίπτωση του κατευθυνόμενου αυτοσχεδιασμού. Ο εμψυχωτής βάζει την ομάδα στην κατάσταση «πλήθους» καθώς αφηγείται μια ιστορία π.χ. περιγράφει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή περιγράφει μια αεροπορική πτήση που παρουσιάζει πρόβλημα, μια εκλογική συγκέντρωση, μια διαδήλωση, μια δημόσια εκτέλεση κ.ά.   Η ομάδα αρχίζει παράλληλα με την αφήγηση να δραματοποιεί την ιστορία. Ο εμψυχωτής κάνει παύσεις, αφήνει χώρο για αυτοσχεδιασμό, παίρνει ιδέες για την εξέλιξη της ιστορίας και παρεμβαίνει προσπαθώντας να περάσει το «πλήθος» από διάφορες δραματικές καταστάσεις, π.χ. το αερο-πλάνο πέφτει στη ζούγκλα κλπ. Η ομάδα δρα με κίνηση, ήχους, μιμική και ελάχιστο λόγο, ακολουθώντας την αφήγηση. Ένα παράδειγμα: Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Γίνεται κάποιος σεισμός. Το σκαρφαλώνουμε και γίνεται ο μεγάλος σεισμός. Πέφτουν πέτρες, κατολίσθηση. Σταματάει ο σεισμός. Συνεχίζουμε να σκαρφαλώνουμε και βρισκόμαστε στην κορυφή. Ξεκινάμε να κατρακυλάμε το βουνό, ξαναγίνεται σεισμός. Γύρω μας κατρακυλούν πέτρες μαζί με μας και φτάνουμε κάτω. Βλέπουμε το ποτάμι. Είναι πολύ ισχυρό. Αρχίζουμε να το περνάμε πέτρα – πέτρα. Το ρεύμα θέλει να μας παρασύρει, πιανόμαστε από τα κλαδιά και από κλαδί σε κλαδί το περνάμε. Έπειτα βλέπουμε την πεδιάδα και μετά από αυτήν την έρημο. Μπαίνουμε στην έρημο. Στην αρχή φυσάει λίγο αλλά μετά δυναμώνει. Έπειτα φυσάει υπερβολικά πολύ. Σταδιακά πιάνει ανεμοθύελλα προστατεύουμε τον εαυτό μας σκύβουμε στο έδαφος κουρνιάζουμε και περιμένουμε για το αύριο…. κοκ.

Νίκος Γκόβας
(Ο Νίκος Γκόβας είναι παιδαγωγός θεάτρου. Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός, μουσικός, σκηνοθέτης και εμψυχωτής με διάφορες ομάδες νέων και θέατρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει σχεδιάσει και διδάξει σε πολλά προγράμματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών σε συνεργασία με Πανεπιστήμια, ΠΕΚ και άλλους φορείς εκπαίδευσης. Είναι υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού «εκπαίδευση & θέατρο», μέλος της διεθνούς Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού Research in Drama Education: The Journal of Applied Theatre and Performance (RiDE) και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος από 1998-2008 της επιστημονικής ένωσης «Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση». Έχει επιμεληθεί πάρα πολλά βιβλία για το θέατρο στην εκπαίδευση. Το 2002 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Για ένα νεανικό δημιουργικό θέατρο: ασκήσεις, παιχνίδια, τεχνικές» (Μεταίχμιο). Έχει τιμηθεί με το διεθνές βραβείο «Grozdanin Kikot» (2002).)
Από το βιβλίο: Γκόβας, Ν. (2001) «Για ένα νεανικό δημιουργικό θέατρο: ασκήσεις – παιχνίδια – τεχνικές για εκπαιδευτικούς, εμψυχωτές νεανικών ομάδων». Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
πηγή: 3ο Δημοτικό σχολείο Μεγάρων

Αναδημοσίευση: http://pappanna.wordpress.com