«Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες...».
Γιάννη Ρίτσου, Ρωμιοσύνη.
«Ήρθαν ντυμένοι
φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν
έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους».[1] Ήρθαν και πάλι...
Επιστρέφοντας στο πανάρχαιο χώμα. Ασελγώντας στων αιώνων τ’ αγάλματα. Το νόμο
της αδικίας καλά κρατώντας κάτω από τα προσωπεία. Φιμώνοντας καθημερινά κάθε
ελεύθερη φωνή. Καταπατώντας κάθε ιερό δικαίωμα που αποκτήθηκε με αγώνα. Χτυπώντας
την Ιστορία. Καταργώντας την παιδεία. Γνωρίζοντας καλά, πως αν καταργήσεις τη
μνήμη ενός λαού, καταργείς κατ’ ουσίαν τον ίδιο το λαό. Και το μέλλον του. Και
η Βουλή των Ελλήνων, το πάλαι ποτέ προπύργιο της Δημοκρατίας, έγινε χώρος
ληστών και ανιστόρητων φανατικών κάθε παράταξης. Αλλά αν οι βάρβαροι είναι εδώ,
είναι επειδή εμείς τους καρτερούσαμε χρόνια τώρα, καθώς λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός.
Αν το έγκλημα είναι εδώ, αν συντελείται αναίσχυντα μπροστά στα μάτια μας, είναι
επειδή εμείς είμαστε αμέτοχοι. Άρα συνένοχοι. Και το μόνο κυρίαρχο μέγεθος το
μίσος. Γιατί το μίσος δεν έχει χρώμα. Είναι μαύρο σαν τη νύχτα και προχωρά,
καταπνίγοντας κάθε ελευθερία. Ελευθερία... Και τώρα τι; Ποιος θα περιμένει το
ένα χελιδόνι που θα φέρει την Άνοιξη την ακριβή;
Τεχνοκράτες και
τραπεζίτες. Γεμίσατε τη χώρα μου πτώματα. Ιδανικούς αυτόχειρες. Ανέραστες
θλιβερές υπάρξεις. Ηδονοβλεψίες μιας υποψίας ζωής. Την πατρίδα του φωτός, τη
μετατρέψατε σ’ έρημη χώρα θανάτου. Μ’ αυτοκτονίες-δολοφονίες στ’ όνομα του
κέρδους. Με μια αδικία παράφορη κατά των παναθρώπινων αξιών, κατά του ίδιου του
ανθρώπου. Παιδιά που συνθλίβονται σ’ ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό και
γίνονται στρατιωτάκια εν παρατάξει, πάντα σε στάση προσοχής κι’ όχι αταξίας...
Πιόνια στη σκακιέρα του μέλλοντος –με
μοναδικούς παίχτες εσάς, αφού εξοντώσατε κάθε αντίπαλο– κι’ όχι ελεύθεροι
άνθρωποι. Ανθρώποι που έχτισαν αυτή τη χώρα με τα ίδια τους τα χέρια, αντί ν’
απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους, αντί ν’ απλώσουν τα χέρια στον ήλιο, τώρα
τ’ απλώνουν για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί στα σταυροδρόμια του κόσμου,
«ψάχνοντας για διαμάντια στα σκουπίδια...».[2] Η δημοκρατία μας βιάζεται
καθημερινά, η δημοκρατία που με τόσο αίμα στερεώθηκε, δεντράκι που ποτίζεται
αιώνες τώρα... Και τώρα η φωνή σου φιμώνεται... Κι’ εσύ, αποχαυνωμένος,
αμέτοχος, μαθημένος από το σαράκι της συνήθειας που σκοτώνει, συνειδητά παραδομένος
σ’ ένα ατέρμονο αδιέξοδο, παραμένεις αμέτοχος θεατής στο θέατρο του παραλόγου...
Χιλιάδες μικρά πραξικοπήματα σου κομματιάζουν τη ζωή... Συνθλίβουν την
αξιοπρέπειά σου... Σε καταργούν σαν άνθρωπο... Όταν όμως τις νύχτες ξυπνάς και
γεύεσαι τη μεγάλη αγρύπνια, θυμάσαι, θυμάσαι και πάλι, τα λόγια τα μαλαματένια,
κι’ αναρωτιέσαι... «Πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν
ποιητή...».[3]
Αλέξανδρε... Πού
είσαι, αρχαίε τυραννοκτόνε... Να φέρεις το φως το πανάρχαιο να σκάσει πάνω στην
πέτρα, να μας πάει πέρα μακριά στη θάλασσα... Ναι. Στη θάλασσα... Το μπλε του
Θεού που κανείς δεν μπορεί να εξαντλήσει... Στη θάλασσα που οδηγεί στον
ουρανό... Καλώ τη μνήμη. Κοιτώ τα χέρια μου. Το πρόσωπό μου στο καθρέφτη.
Προσπαθώ να γκρεμίσω το είδωλο. Για να φανεί τ’ αληθινό μου πρόσωπο. Πίσω από
το προσωπείο. Όλων εκείνων που δεν έχουν μνήμη. Ούτε ίχνος ευαισθησίας. Να
ελπίζεις σήμερα, είναι ένα είδος τρέλας. Αλλά η τρέλα είναι όμορφη... Ίσως να
‘ναι η μόνη ομορφιά που μας σώζει πια... Σκοτάδι παντού... Αλλά η Ελλάδα που
αντιστέκεται... Η Ελλάδα που επιμένει... Είναι εδώ... Τι περιμένεις; Χρόνια
τώρα περίμενες... Όντας βυθισμένος στο λήθαργο της λήθης της απάνθρωπης...
Πάλεψε... Ονειρέψου... Ερωτεύσου... Ζήσε... Βγες έξω... Και πάλι... Και γράψε
Ιστορία...
Αναδημοσίευση:http://e-theologia.blogspot.gr/2013/06/blog-post_11.html
[1] Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον Εστί, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1996.
[2] Στίχοι από το
τραγούδι του Διονύση Τσακνή, Φτιάξε
καρδιά μου το δικό σου παραμύθι. Βλέπε: http://youtu.be/MqPdWsf4Bvk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.