Τροπάριο της Κασσιανής σε μετάφραση Φ.Κόντογλου

Το περίφημο δοξαστικό των αποστίχων του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή. Ένα γνωστότατο πλέον μέλος του Πέτρου Πελοποννησίου, λαμπαδαρίου της μεγάλης του Χριστού εκκλησίας. 

Το ποίημα είναι της γνωστής υμνογράφου του ενάτου αιώνα Κασσίας. Το μέλος του Πέτρου Λαμπαδαρίου συνυφασμένο με το ποίημα είναι από τις αριστουργηματικότερες σελίδες της βυζαντινής μουσικής, αντάξιο της ποιητικής έμπνευσης της Κασσίας και της μουσικής δεινότητας του Πέτρου Λαμπαδαρίου.

Το τροπάριο αυτό είναι τονισμένο στο δρόμο του αργού στιχηραρίου, και παρουσιάζει μια θαυμάσια ισορροπία δομής και μια ευρηματική σύζευξη μέλους και κειμένου. 

Από τα απόστιχα ιδιόμελα του όρθρου της Μ. Τετάρτης:

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, 

τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, 

ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. 

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, 

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. 

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, 

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· 

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, 

ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. 

Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, 

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· 

ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, 

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. 

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους 

τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; 

Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Μετάφραση από τον Φώτη Κόντογλου:

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, 

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα 

και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου 

κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη 

και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. 

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, 

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. 

Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, 

εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. 

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, 

και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· 

αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, 

τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. 

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, 

ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; 

Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος

Πηγή:http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6343.html

Γνωρίζουμε ποια ήταν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή»;

Το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται στους ορθόδοξους ναούς το τροπάριο της Κασσιανής. Πρόκειται για μία ποιητική απόδοση του περιστατικού που περιγράφεται στα ευαγγέλια και έχει να κάνει με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία έδειξε τη μετάνοιά της πλένοντας τα πόδια του Χριστού με πολύτιμο μύρο και σκουπίζοντάς τα με τα μαλλιά της.

Η πράξη της γυναίκας αυτής έχει ιδιαίτερη σημασία για δύο κυρίως λόγους:

1. Προετοίμασε το Χριστό για την ταφή, καθώς οι Ιουδαίοι συνήθιζαν να αλείφουν τα σώματα των νεκρών τους με ένα μείγμα ρυτίνης και αρωμάτων.

2. Η ένταση της σκηνής δείχνει πόσο μεγάλη ήταν η μετάνοιά της.

Η ιδιαιτερότητα της πράξης οδήγησε σε συνειρμούς άσχετους με την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να πλεχθούν διάφοροι μύθοι σχετικά με την ταυτότητα της γυναίκας και τη σχέση της με το Χριστό.

Από τη Δυτική Χριστιανοσύνη ξεκίνησε η ταύτιση της με την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, αν και δεν υπάρχει καμία σχετική μαρτυρία, ούτε στα ευαγγέλια ούτε στην κατοπινή παράδοση. Η ταύτιση αυτή οφείλεται σε σύγχυση δύο διαφορετικών προσώπων που αναφέρονται σε δύο διαφορετικές ευαγγελικές περικοπές στο ευαγγέλιο του Λουκά. Στο 7ο κεφάλαιο αναφέρεται το περιστατικό με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία έπλυνε τα πόδια του Χριστού με μύρο, δάκρυα και στα σκούπισε με τα μαλλιά της. Στο επόμενο κεφάλαιο, το 8ο, γίνεται αναφορά στις γυναίκες που ακολουθούσαν το Χριστό κατά τις περιπλανήσεις του στη γη του Ισραήλ. Ανάμεσά τους μνημονεύεται και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία, κατά το παρελθόν, είχε θεραπευθεί από το Χριστό, καθώς ήταν δαιμονισμένη.

Αμέσως μετά την έγερση του Λαζάρου οι οικείοι του παρέθεσαν ευχαριστήριο γεύμα στο Χριστό και τους αποστόλους. Κατά τη διάρκειά του, ενώ η Μάρθα προσπαθούσε να φροντίσει το πλήθος των συνδαιτυμόνων, η Μαρία έκανε αυτό που κανονικά θα έκαναν οι δούλοι της οικογένειας: έπλυνε τα πόδια του καλεσμένου τους. Εκφράζοντας την υπερβάλλουσα ευγνωμοσύνη της αντί για νερό έχυσε μύρο και αντί για πετσέτα χρησιμοποίησε τα μαλλιά της.

Το περιστατικό αυτό που περιγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη (12:1-8) δεν είναι το ίδιο με αυτό στο οποίο πρωταγωνίστησε η αμαρτωλή γυναίκα και στο οποίο αναφέρεται η υμνογραφία του όρθρου της Μ. Τετάρτης.

Η αδελφή του Λαζάρου εξέφραζε την ευγνωμοσύνη της, ενώ η αμαρτωλή την μετάνοιά της.

Η Αγία Κασσιανή ήταν μία πολύ μορφωμένη βυζαντινή αρχοντοπούλα, η οποία κάποια στιγμή έγινε μοναχή και μεταξύ άλλων ασχολήθηκε με τη συγγραφή ύμνων. Το πιο διάσημο έργο της είναι το τροπάριο αυτό, το οποίο είναι γνωστό με το όνομά της. Σε αυτό περιγράφεται το περιστατικό των ευαγγελίων και γίνεται μία σημαντική θεολογική εμβάθυνση για το πρόβλημα της αμαρτίας και τη σημασία της μετάνοιας. Μάλιστα, η αμαρτία συνδέεται ευθέως, όχι με ηθικού τύπου αιτίες, αλλά με το γεγονός της Πτώσης και της διακοπής της κοινωνίας με το Θεό.

Συνεπώς ούτε η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ούτε η Μαρία η αδελφή του Λαζάρου ούτε η ποιήτρια Αγία Κασσιανή είναι «ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή».

Το όνομα αυτής της γυναίκας είναι άγνωστο σε εμάς, καθώς τα ευαγγέλια διαιωνίζουν και τιμούν την πράξη και τη μετάνοιά της, αλλά δεν διασώζουν το όνομά της. Η ανώνυμη για εμάς γυναίκα αποτελεί ισχυρότατο παράδειγμα αλλαγής τρόπου σκέψεως και ζωής για όλους μας.

Ίσως, μάλιστα, η μετάνοιά της να είναι το κριτήριο για τη δική μας μετάνοια όταν βρεθούμε μπροστά στο θρόνο του Θεού κατά την ώρα της κρίσεως.

Καλή υπόλοιπη Μεγάλη Εβδομάδα
Αθανάσιος Μουστάκης

Δρ.Θεολογίας

Αναδημοσίευση: http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/04/blog-post_9587.html

"Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής... μνείαν ποιούμεθα"

 Αντιγράφοντας ακόμη μια ανάρτηση του συναδέλφου Θωμά Καράτση (μαζί και την εικόνα)



«Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα». Αυτό είναι το συναξάρι της δεύτερης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», οδεύει προς το εκούσιο Πάθος Του, καλώντας κοντά Του όλους εμάς τους πιστούς Του, για να μας κάνει κοινωνούς των σωτηριωδών παθημάτων Του και του θριάμβου της Αναστάσεώς Του.

Οι θείοι Πατέρες όρισαν την αγία αυτή ημέρα να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Κι' είχαν το σκοπό τους. Η συνοδοιπορία με το Χριστό μας προς το Θείο Πάθος δεν θα πρέπει να είναι τυπική και απλά συναισθηματική, αλλά να είναι ολοκληρωτική συμμετοχή στην εν Χριστώ πορεία και να συνοδεύεται από οντολογική αλλαγή του είναι μας. Η ενθύμηση της παραβολής των δέκα παρθένων είναι μια άριστη πνευματική άσκηση για να μην διαφεύγει από τη σκέψη μας η επερχόμενη μεγάλη, επιφανής και συνάμα φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.
πηγή:Αποστολική Διακονία της Ελλάδος

Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκης

Τί σχέση έχει η παραβολή των Δέκα παρθένων με τη Μεγ. Εβδομάδα; Γιατί γίνεται ιδιαίτερη μνεία γι’ αυτήν κατά τη Μεγ. Εβδομάδα;

Ένας λόγος: Την παραβολή αυτή είπε ο Χριστός λίγο πριν από το εκούσιο Πάθος. Η τελευταία διδασκαλία του Χριστού πριν από το Μυστικό Δείπνο περιέχεται στο 25ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, και είναι καθαρά εσχατολογική. Αναφέρεται στη βασιλεία των ουρανών και στη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Στην αρχή είναι οι δύο γνωστές και συγγενείς παραβολές: η παραβολή των Δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) και η παραβολή των ταλάντων, ή μάλλον του κρύψαντος το τάλαντον (Ματθ, 25,14-30). Και ακολουθεί η γνωστή περικοπή της μελλούσης κρίσεως (Ματθ. 25,31-46). Το βράδυ της Μεγ, Δευτέρας οι ύμνοι μιλάνε και για τα τρία αυτά, και για την παραβολή των Δέκα παρθένων, και για την παραβολή του κρύψαντος το τάλαντον και για την περικοπή της μελλούσης κρίσεως.

Περισσότερο μιλάνε οι ύμνοι για την παραβολή των Δέκα παρθένων. Αυτό δε γίνεται και για ένα δεύτερο λόγο. Στην παραβολή ακούγεται η κραυγή: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού» (Ματθ. 25,6). Και στις πρώτες μέρες της Μεγ. Εβδομάδας ακούγεται η ίδια κραυγή: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Ακολουθίες του Νυμφίου λέγονται οι ακολουθίες των τριών πρώτων ημερών. Έρχεται ο Νυμφίος. Ο Νυμφίος της παραβολής έρχεται, για να μπει στο νυμφώνα και να γίνουν οι γάμοι. Και ο Νυμφίος Χριστός έρχεται την εβδομάδα αυτή, για να μπει θριαμβευτικά στο Νυμφώνα του ουρανού. Έρχεται να δώσει τη μάχη, για ν’ ανοίξει ο κλειστός νυμφώνας στους ανθρώπους. Έρχεται! Καλούμεθα να τον υπαντήσουμε, να τον υποδεχτούμε.

Αλλά και για τρίτο λόγο γίνεται μνεία της παραβολής των Δέκα παρθένων απόψε. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος. Χρειάζεται πίστη για να το δεχθεί κανείς αυτό. Γιατί; Μπροστά μας τις μέρες αυτές βλέπουμε πληγωμένο και βασανισμένο το πρόσωπο του Χριστού, του Νυμφίου. Ο προφήτης Ησαΐας, 800 χρόνια προ Χρίστου, είδε με καταπληκτική ενάργεια όλα τα πάθη του Σωτήρος, και στην περίφημη προφητεία του 53ου κεφαλαίου του βιβλίου του, που την ακούμε το πρωί της Μεγ. Παρασκευής, παρουσιάζει αυτή την παραμόρφωση του προσώπου του Μεσσία, του πάσχοντος Λυτρωτή: « Και είδομεν αυ­τόν, και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος» (Ησ. 53,2).

Ένας που γνωρίζει το θεϊκό μεγαλείο, το άρρητο κάλλος και την απερίγραπτη ομορφιά του Λόγου του Θεού, του θεανθρώπου Ιησού, βλέποντάς τον το πρωί της Μεγ. Παρασκευής ραπισμένο, πληγωμένο, μαστιγωμένο, ματωμένο, θα μπορούσε ν’ αναφωνήσει: – Πω, πω! Πώς έγινε έτσι το ωραιότερο πρόσωπο τού κόσμου! Είναι και τούτο ένα στάδιο της ταπεινώσεως, της κενώσεως του Θεού Λόγου. Ταπείνωσε τον εαυτό του. Τον κατέβασε στη γη από τον ουρανό. Του φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα. Τον περιτύλιξε μέσα στα άχυρα του σταύλου. Και τώρα η ταπείνωση πάλι τον περιτυλίγει μέσα στα αίματα και στον πόνο. Πω, πω! Πώς καταδέχτηκε να γίνει για μας ο Νυμφίος Χριστός!

Κι όμως δεν παύει να είναι ο ωραιότερος Νυμφίος του κόσμου. Στο Ψαλτήρι εμφανίζεται ασύγκριτη η ομορφιά του: «Ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (Ψαλμ. 44,2).

Η παραβολή των Δέκα παρθένων

Είπαμε τους τρεις λόγους, για τους οποίους η αποψινή βραδυά είναι αφιερωμένη στην παραβολή των Δέκα παρθένων.

Είναι γνωστή η παραβολή. Μιλάει για δέκα παρθένες. Περιμένουν νάρθει ο νυμφίος, κατά τη συνήθεια που είχαν τότε. Ο νυμφίος στη περίπτωση εκείνη καθυστέρησε και θα έφθανε τη νύχτα για να παραλάβει τη νύμφη. Οι παρθένες κόρες τον περίμεναν με λαμπάδες αναμμένες λίγο πιο πέρα από το νυφικό σπίτι, να τον υποδεχθούν. Οι λαμπάδες ήταν τότε λυχνάρια, που άναβαν μόνο με λάδι. Αν σωνόταν το λάδι, έσβηναν οι λαμπάδες.

Από τις δέκα παρθένες οι πέντε ήταν συνετές, μυαλωμένες. Μαζί με το λυχνάρι τους, τη λαμπάδα τους, πήραν και λάδι, να τροφοδοτούν τη λαμπάδα. Οι πέντε άλλες ήταν ανόητες, ασύνετες, άμυαλες, επιπόλαιες. Πήραν τη λαμπάδα χωρίς λάδι.

Οι ώρες περνούσαν, ο νυμφίος αργούσε. Και νύσταξαν και έπεσαν να κοιμηθούν. Κατά τα μεσάνυχτα ακούστηκε φωνή. Ο αγγελιοφόρος προειδοποιεί: «Ιδού ο νυμφίος έρχεται…». Πετάχτηκαν και οι δέκα. Οι πέντε μυαλωμένες άναψαν τις λαμπάδες τους. Έτοιμες για την υποδοχή. Οι άμυαλες όμως! Πώς ν’ ανάψει το λυχνάρι τους; Λάδι δεν είχαν. Πώς να βρουν τελευταία στιγμή; Να πάρουν από τις άλλες πέντε; Δεν μπορούσαν, γιατί δεν θάφτανε για το δικό τους λυχνάρι το λάδι που θα τους έμενε. Να πάνε ν’ αγοράσουν; Άραγε θα προλάβουν; Μα δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο. Τρέχουν ν’ αγοράσουν.

Ο νυμφίος όμως πλησιάζει. Οι πέντε σοφές τον υποδέχονται με αναμμένη τη λαμπάδα. Μπαίνουν μαζί του στο νυμφώνα. Μαζί στο γαμήλιο πανηγύρι, στη μεγάλη χαρά. Σε λίγο, να και φτάνουν, ασθμαίνουσες και καταϊδρωμένες, οι πέντε ασύνετες και άμυαλες. Προχωρούν να μπουν. Μα βρίσκουν κατάκλειστη την πόρτα. Χτυπάνε. Ξαναχτυπάνε. Μα απόκριση καμιά. Φωνάζουν με αγωνία: «Κύριε, Κύριε άνοιξον ημίν». Κι ακούγεται η απόκριση από μέσα. Απόκριση αυστηρή, απόλυτη, τραγική: «Αμήν λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς». Δεν σάς ξέρω… Μια για πάντα έξω από το νυμφώνα.

Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκης

Χειρόγραφη απόδειξη της απόφασης του Πόντιου Πιλάτου για τον Ιησού!

 

Το συγκλονιστικό αυτό έγγραφο σχετικά με την απόφαση της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού παρέμεινε μέχρι το 1309 μ..Χ. τελείως άγνωστο, οπότε βρέθηκε στη γνωστή σε όλους σήμερα για τον καταστροφικο σεισμό πόλη (L'Aquila) της Κεντρικής Ιταλίας (κοντά στην οποία έχει ανακαλυφθει η αρχαία ρωμαϊκή πόλη του Αμιτερνο, όπου βρέθηκε το σπίτι του Πόντιου Πιλάτου).

Το 1381 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί των ημερών του Πατριάρχου Ιερεμίου. Μεταφράστηκε από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, κατά το έτος 1643:

Μετάφραση:

"Τω εβδόμω και δεκάτω Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ανικήτου,
Ολυμπιάδος διακοσιοστής πρώτης, Ηλιάδος ογδόης από κτίσεως κόσμου, κατά τον
ημέτερον μερισμόν των Εβραίων τετράκισχίλια και εκατόν εβδομήκοντα τέσσερα έτη και
καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία και από της ελευθερίας της
δουλωσύνης Βαβυλώνος έτη πεντακόσια εβδομήκοντα και καταστροφής του ιερού
βασιλείου έτη εννενήκοντα και επτά, επί υπάτου του λαού των Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίου
και Μάρκου Συννίου και ανθυπάτου του Ιλλιρικού Παλιστέρα, κοινού διοικητού της χώρας
των Ιουδαίων Κουίντου Φλαβίου, επί της διοικήσεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου
Ποντίου Πιλάτου, επιστάτου της Κάτω Γαλιλαίας Ηρώδου του Αντιπάτρου, της άκρας
αρχιερωσύνης Άννα και Καιάφα Αλλιάσου και Ματίλ μεγιστάνων εις τον ναόν, Ραμπάλ
Αμαμπέλ Πιοκτένου εκατόνταρχου υπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ιερουσαλήμ Σουμπιμασάξιου Ποπιλίου Ρούφου.
Εγώ Πόντιος Πιλάτος, ηγεμών δια της βασιλείας των Ρωμαίων, επί του Πραιτωρίου της αρχιηγεμονίας, κρίνω και κατακρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον σταυρικόν τον Ιησού
λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν, και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώτη
κατά τον Νόμο του Μωσαϊκού και εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Ρωμαίων
Τιβερίου Καίσαρος και ορίζω και αποφαίνομαι τον θάνατον αυτού σταυρικόν μετά των
άλλων κατά το συνήθες των καταδίκων, επεί συνοίθρησεν αυτός πλήθος ανθρώπων
πλουσίων και φτωχών, ουκ έπαυσε θορύβους εγείρων, ενοχλείν την Ιουδαίαν ποιών
εαυτόν Υιόν Θεού και βασιλέα της Ιερουσαλήμ, απειλών φθοράν της Ιερουσαλήμ και του
Ιερού Ναού, απαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος και τολμήσας εισελθείν μετά βαϊων
θριαμβευτής και πλείστου όχλου ώσπερ τις Ρήξ εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ ως τον Ι.
Ναόν και διορίζομεν τον ημέτερον πρώτον εκατόνταρχον Κουϊντον Κορνήλιον περιάξαι
τούτον παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον και ενδεδυμένον
πορφύραν, εστεφανωμένον ακάνθινω στεφάνω και βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί ώμου
αυτού, ίνα ει παράδειγμα τοις άλλοις και πάσι τοις κακοποιοίς μεθ' ού βούλομαι
συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξέρχεσθαι δια της πύλης Γιαμπαρόλας, της νυν
Αντωνιανής, αναχθήναι δε Αυτόν τον Χριστόν παρρησία επί το όρος των κακούργων
ονόματι Κολβάριον, ούτινος σταυρωθέντος μείναι το σώμα εν τω σταυρώ εις κοινόν
θεώρημα πάντων των κακούργων, και άνω του σταυρού τίτλου τεθήναι γεγραμμένου τρισί
γλώσσας τον ΙΗΣΟΥΣ ΑΛΟΝ Ο ΙΛΗΣ ΙΟΔΑΜ (Εβραϊστί) ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (Ελληνιστί) ΙΕΖΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥΣ ΡΕΞ ΙΟΥΔΑΙΟΡΟΥΜ
(Ρωμαϊστί).
Ορίζομεν ουν μηδένα των ηστινοσούν τάξεις και ποιότητος τομήσαι απερισκέπτως της
τοιαύτην εμποδίσαι δίκην, ως υπ' εμού ωρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εις ποινήν της
αυτομολίας τούτου, Εβραίου όντος κατά τα ψηφίσματα και τους Νόμους της των Ρωμαίων
Βασιλείας.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ
- Από της φυλής Ισραήλ: Ρωδιέ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περκουλάμ.
- Από της Βασιλείας και ηγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος.
- Από των Φαρισσαίων: Μπαρμπάς Συμεών και Μπονέλη.
- Από των υπάτων και δικαστών των Ρωμαίων: Λούκιος, Μπαντάνης, και Μακαρόλας.
- Από της αρχιερωσύνης: Ρωάν, Ιουάδους και Μπουκασόλης.
- Νομικός δημόσιος από των εγκλημάτων των Εβραίων: Μπουτάν». 

Αναδημοσίευση: http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/49837-apiteuto-cheiro?utm_source=twitterfeed&utm_medium=facebook

Ιδου ο Νυμφίος έρχεται....

Οδοιπορικό στη Μεγάλη Δευτέρα - Μια αλλιώτικη ελευθερία

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε τον πάγκαλο Ιωσήφ. Είναι γνωστή η ιστορία του από την Παλαιά Διαθήκη. Τον πουλάνε τα αδέρφια του δούλο, βρίσκεται στην Αίγυπτο, η γυναίκα του κυρίου του Πετεφρή του επιτίθεται ερωτικά, αυτός την αποπέμπει, κλείνεται στη φυλακή, ερμηνεύει τα όνειρα του Φαραώ για τις παχιές και τις ισχνές αγελάδες, γίνεται στη συνέχεια ουσιαστικά πρωθυπουργός της Αιγύπτου, σώζει τον πατέρα του Ιακώβ, τ’ αδέρφια του και όλο το λαό του Ισραήλ.

Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε για τον Ιωσήφ μια παράξενη φράση: “Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι, την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα”. Ο Ιωσήφ έγινε δούλος εξωτερικά, στην ψυχή του όμως και στην σκέψη του παρέμεινε ελεύθερος. Είναι πολύ σπουδαία η φράση αυτή. Ο άνθρωπος συνήθως ταυτίζει την ελευθερία με την έλλειψη κάθε εξωτερικού καταναγκασμού. Σήμερα, ζούμε ελεύθεροι γιατί δεν έχουμε κάποιον να μας δυναστεύει, γι’ αυτό άλλωστε αγωνιστήκαμε, γι’ αυτό και η κοινωνία μας είναι δημοκρατική. Κάθε φορά μάλιστα που απειλούνται οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα του οιουδήποτε, υπάρχει γενική κινητοποίηση. Το ίδιο και όταν απειλείται η ελευθερία της πατρίδας, αλλά και το δημοκρατικό πολίτευμα.

Παρά ταύτα, υπάρχει και μια άλλη μορφή ελευθερίας, η οποία δεν τυγχάνει της προσοχής μας όσο χρειάζεται. Πρόκειται για την ελευθερία της ψυχής. Αυτή δε συνίσταται μόνο στην ελευθερία σκέψης και λόγου, αλλά κυρίως στην ελευθερία της καρδιάς από τα πάθη και τις αμαρτίες. Σήμερα ισχύει σχεδόν αξιωματικά η αντίληψη ότι η προσωπική ηθική δεν πρέπει να υποτάσσεται σε οιεσδήποτε δεσμεύσεις, ότι η θρησκευτικότητα του ανθρώπου είναι δικαίωμα που κανείς μπορεί αν το ασκεί ή όχι και ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του τα πάντα, χωρίς φραγμούς και περιορισμούς.

Αυτό όμως αποτελεί μια πλάνη, “χείρονα της πρώτης”. Διότι υποδουλώνει τον άνθρωπο στις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, τον αφήνει δέσμιο των εξαρτήσεών του, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί την εσωτερική του ζωή και τον καθιστά τελικά δούλο της αμαρτίας και της κακίας. Ο άνθρωπος που δεν αγωνίζεται για την εσωτερική ελευθερία υποτάσσει τον εαυτό του στο συμφέρον, αντιμετωπίζει τη ζωή μόνο με την οικονομίστικη και τεχνοκρατική λογική, δεν δέχεται να θυσιάσει τίποτα και τελικά, αντιστρέφονται οι χαρακτηρισμοί του συναξαριού: γίνεται “αδούλωτος τω σώματι και δουλωθείς τη ψυχή”!

Η Εκκλησία, προβάλλοντας το υπόδειγμα του παγκάλου Ιωσήφ, μας δείχνει το ήθος της, που δεν είναι άλλο από την προσπάθεια απόκτησης της εσωτερικής ελευθερίας. Ο άνθρωπος που διαπνέεται από την ασκητική προοπτική, στερείται των επιθυμιών του, του εγωισμού του, αφήνει κατά μέρος το συμφέρον, προτιμώντας την αγάπη και την προσφορά, λειτουργεί αρμονικά και ισορροπημένα στη σχέση σώματος και ψυχής, τελικά είναι ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.

Στην εποχή της κυριαρχίας των Μέσων, όπου η ελευθερία της σκέψης και της κριτικής παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο, ο καθένας έχει πολλά να διδαχθεί από την πορεία στην ελευθερία που μας προτείνει η Μεγάλη Εβδομάδα. Αρκεί να ζητήσει την ελευθερία, να βρει την αλήθεια κοντά στο Χριστό και να μην περιφρονεί αυτή την πραγματικά υπαρξιακή πορεία, ζώντας την δουλεία των παθών και την ψευδαίσθηση της εξουσίας και της ηδονής. Ο Ιωσήφ νίκησε τον εσωτερικό πόλεμο και τελικά δοξάσθηκε, αποδεικνύοντας ότι η αδούλωτη ψυχή είναι αυτό που αξίζει κανείς να θυσιάσει πολλά. Γιατί μόνο τότε, όπως πάλι λέει το συναξάρι, ο Θεός δίνει “στέφος άφθαρτον”…

 Αναδημοσίευση: https://www.facebook.com/agioi.land.3

Ο τρίτος πετεινός-Πρόταση αξιοποίησης artfulthinking

Tο είδα στο ιστολόγιο της Ξανθής Αλμπανάκη, μου άρεσε (το λάτρεψα!!!!!!!) και το αναδημοσιεύω!!!!

Πίνακας του Ilya Glazunof "Ο Τίτος πετεινός"  

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το έτος 1990.

Από την ονομασία του ήδη καταλαβαίνουμε ότι ο πίνακας μας παραπέμπει στην άρνηση του Πέτρου και το τρίτο λάλημα του πετεινού που τον έκανε να συνειδητοποιήσει την πτώση του και να μετανοήσει: 'εξελθών έξω ο Πέτρος, έκλαυσε πικρώς"

Πώς όμως ο ζωγράφος μεταφέρει το λάλημα εκείνο στην εποχή μας; 

Εντοπίστε δυο τέτοια στοιχεία στον πίνακα που τον επικαιροποιεί

Βάλτε μία δική σας λεζάντα/τίτλο 

Τι είδους μήνυμα θέλει να στείλει ο καλλιτέχνης;  

Το ζήτημα της λήθης και της απαρνησης ιδεών, θεσμών ή προσώπων ή και του ίδιου του Θεού απασχολει εδώ και αιώνες τους ανθρώπους και τους ταλανίζει.

 Χρειάζεται μεγάλο σθένος για να κρατήσουμε την πίστη μας αλώβητη και τα ιδεώδη μας ανέγγιχτα. Η ιστορία έχει να  μας επιδείξει πολλά παραδείγματα δασκάλων που προδόθηκαν από τους μαθητές τους: Καταρχήν από το χώρο της μυθολογίας έχουμε τον Προμηθέα να προδίδει τους Τιτάνες, ο Σωκράτης προδόθηκε από τον μαθητή του Πλάτωνα και ο Παύλος από το χώρο του Χριστιανισμού πρόδωσε τους χριστιανομάχους και αρνήθηκε την προηγούμενη ζωή του ως Σαύλος.Το θέμα αυτό είναι πολύ προσφιλές από λογοτέχνες, ποιητές, μουσικούς, 'οπως στο τραγούδι που ακολουθεί: «Της άρνης το νερό». 

Αφού διαβάσετε την περικοπή Λκ.κβ, 54-71 ακούστε το συγκεκριμένο τραγούδι που πραγματεύεται την άρνηση και την προδοσία.

Βρείτε διαφορές και ομοιότητες σε όλες αυτές τις προδοσίες (παραδείγματα μαθητών που αρνήθηκαν το δάσκαλό τους, ανθρώπων που ξέχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα από το χώρο της λογοτεχνίας, της μυθολογίας ή της θρησκείας).

                     

Κάπου... υπάρχει Θεός

Στίχοι:  

Νίκος Γκάτσος

Μουσική:  

Μάνος Χατζιδάκις

1.

Αλίκη Καγιαλόγλου & Μάνος Χατζιδάκις

Πέντε σκύλοι πεινασμένοι μια ζωή βασανισμένοι
μέσα σε βρισιές και γιούχα βάλανε καινούργια ρούχα
και με γιορτινή φορεσιά,
βγήκανε να πάνε βόλτα στου παράδεισου την πόρτα
πίσω απ’ την παλιά εκκλησιά.

Μέσα στην ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής,
να περπατάς και πάντα να κοιτάς πού θα πας να κρυφτείς.

Μέσ’ στην ερημιά του κόσμου ένα χέρι γράφει εντός μου:
Κάπου υπάρχει Θεός!

Πέντε πεινασμένοι σκύλοι στου παράδεισου την πύλη
περιμέναν απ’ τους πρώτους για να στήσουν το χορό τους
μα προτού η αυγή χαράξει στου ουρανού την Άγια τάξη,
χωροφύλακες αγγέλοι τους κρέμασαν στο τσιγκέλι.

Μέσα στην ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής,
να περπατάς και πάντα να κοιτάς που θα πας να κρυφτείς.

Φίλοι σκύλοι μου μη κλαίτε, μέσ’ την σύμφορα να λέτε:
Κάπου υπάρχει Θεός!


Κάπου... υπάρχει Θεός

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η αληθινή συγχώρεση

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής;

Τα εξής παραγγέλνει ο Θεός στους ανθρώπους: «κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» (Ζαχ. ζ΄10) και «κανείς ας μην συλλογίζεται την κακία του άλλου» (Ζαχ. η΄ 17).

Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολύ σοβαρά θέματά σου και γι’ αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, ή με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ’ αυτού –εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεόμαχο.

Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε…

Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία; Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!

Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!

Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος; Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου… πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).

Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις μα το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους, μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!

Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μην συμφιλιωθείς ποτέ, προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.

Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάνει οργισμένους», λέει ο Απόστολος (Εφεσ. δ΄ 26).

«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ΄ 12).

Βλέπεις; Ο Θεός εσένα τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσεις με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.

Αν μετά την συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.

Ποιας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον του τα ίδια τα λόγια της προσευχής;

Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη…

Απόσπασμα από την ομιλία κ΄
  «Εις τους Ανδριάντας»

Αναδημοσίευση: http://imverias.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8698.html

Ο δικός μου Θεός....

Αντιγράφοντας άλλη μια ανάρτηση του συναδέλφου Θωμά Καράτση μοιράζομαι μαζί σας το παρακάτω τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού

Ο δικός μου Θεός δεν μυρίζει λιβάνι
δεν φοράει στεφάνι κι έχει μαύρα μαλλιά,
στέκει φάρος λευκός στο μικρό μου λιμάνι
λούζει φως το κορμί μου και με παίρνει αγκαλιά.
Ο δικός μου Θεός δεν χωράει σε εικόνες
δεν χωράει σε κανόνες δεν φοράει χρυσά
κι είν'το φέγγος του νου του που ζεσταίνει χειμώνες
η ζεστή του ανάσα όταν έξω φυσά.
Ο δικός μου Θεός

Ο δικός μου Θεός έχει κάρβουνα μάτια
και δυό όλόλευκα άτια με αγγέλων φτερά
κι αν την νύχτα κοιτάξεις του ουρανού τα σημάδια
θα μας δεις να πετάμε με τ'αστέρια ψηλά.

Ο δικός μου Θεός δεν χωράει σε εικόνες
δεν χωράει σε κανόνες δεν φοράει χρυσά
κι είν'το φέγγος του νου του που ζεσταίνει χειμώνες
η ζεστή του ανάσα όταν έξω φυσά.
Ο δικός μου Θεός

Ο δικός μου Θεός αγαπάει τον ήλιο
αγαπάει το χρώμα αγαπάει την ευχή
τον εβρίσκω στη θάλλασα στη βροχή στις σταγόνες
τον εψάχνω σε σένα που έχεις χρόνια χαθεί.

Ο δικός μου Θεός δεν χωράει σε εικόνες
δεν χωράει σε κανόνες δεν φοράει χρυσά
κι είν'το φέγγος του νου του που ζεσταίνει χειμώνες
η ζεστή του ανάσα όταν έξω φυσά.

Ο δικός μου Θεός
Στίχοι : Μαίρη Φασουλάκη
Μουσική : Παντελής Θαλασσινός

 

 

Μπορώ με μια αγκαλιά....;

Μπορώ με μια αγκαλιά να σε κάνω
Να νιώθεις το χαμόγελό σου;
Να σε κάνω να πετάς πάνω από τα κύματα;
Μπορώ μ' ένα χάδι να πάρω την μοναξιά σου
Στα χέρια μου και να την λατρέψω;
Με μια λέξη να διώξω τα σκοτάδια σου;
Μπορώ μ' ένα τραγούδι να σε ταξιδέψω;
Να πιω τα δάκρυά σου, μέχρι να στερέψουν;
Μπορώ με μια σκέψη
Να ξεριζώσω όλα τα αγκάθια από το μυαλό σου
Και να κάνω να φυτρώσουν όμορφα λουλούδια;
Με μια ματιά μου να βγαίνει το ουράνιο τόξο;
Μπορώ με λίγη τρυφερότητα να διώξω την κούρασή σου;
Με μια ανάσα να γεμίσω το κενό σου με την αγάπη μου;
Μπορώ μ' ένα φιλί να σου πάρω τον πόνο;
Να είμαι κοντά σου;

Πηγή: http://apeikasmata.blogspot.gr

Αναδημοσίευση: http://lllazaros.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5104.html

Οι φίλοι, ο Χρόνος και όσα σημαντικά ξεχνάμε

Πόσα τηλέφωνα που ποτέ δεν πήραμε.....
Πόσα "σ΄αγαπώ" που ποτέ δεν είπαμε....
Πόσα "συγγνώμη" που ποτέ δεν ζητήσαμε.....
Πόσα "ευχαριστώ" που ποτέ δεν ξεστομίσαμε......
Γιατί?????Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το "αύριο" που ποτέ δε θα έρθει....
Σκεφτήκαμε ποτέ πώς μπορεί....απλά....να μην υπάρξει....αύριο???? 
Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά, θα μου πείτε?Με αφορμή το παρακάτω:  
Διαβάστε το, δείτε και το βίντεο και είμαι σίγουρη πώς θα συμφωνήσετε μαζί μου!!!!!

 Αθανασίου Ελένη 

__________________________________________________________________________________ 

 «Around the corner I have a friend, In this great city that has no end»…
To «Around the corner»  είναι ένα ποίημα του Αμερικανού ποιητή και συγγραφέα Charles Hanson Towne (1877-1949) που μιλάει για την φιλία αλλά κυρίως για τον Χρόνο.
Μιλάει για την καθημερινότητα και την ρουτίνα που μας κρατάει μακριά από όσα πραγματικά αξίζουν στην ζωή, όπως το να συναντήσεις ένα φίλο, και για τις «μικρές» υποσχέσεις που δίνουμε στο εαυτό μας, τις οποίες σπάνια τηρούμε, καθώς ποτέ δεν φεύγει από μέσα μας η… ψευδαίσθηση ότι «υπάρχει και αύριο».
Το ποίημα αυτό εικονογράφησε ο Zen Pencils (κατά κόσμον Gavin Aung Than) και το ανέβασε στην ιστοσελίδα του. Εκεί το είδε ο Sahel Takel  και δημιούργησε αυτήν την μικρoύ μήκους ταινία.

Around The Corner by Charles Hanson Towne

Around The Corner from Sahel Takal on Vimeo.
Around the corner is a short film based on a comic by Zen Pencils and the poem by Charles Hanson Towne.
It is about two best friends growing up together but separated by their daily lives and careers.
Around the corner I have a friend,
In this great city that has no end,
Yet the days go by and weeks rush on,
And before I know it, a year is gone.
And I never see my old friends face,
For life is a swift and terrible race,
He knows I like him just as well,
As in the days when I rang his bell.
And he rang mine but we were younger then,
And now we are busy, tired men.
Tired of playing a foolish game,
Tired of trying to make a name.
«Tomorrow» I say! «I will call on Jim
Just to show that I’m thinking of him»,
But tomorrow comes and tomorrow goes,
And distance between us grows and grows.
Around the corner, yet miles away,
«Here’s a telegram sir,» «Jim died today.»
And that’s what we get and deserve in the end.
Around the corner, a vanished friend.

Αναδημοσίευση:http://www.examiner.gr/i-fili-o-chronos-ke-osa-simantika-xechname/

Μετάφραση:

Γύρω από τη γωνία Έχω ένα φίλο, 
Σε αυτή τη μεγάλη πόλη που δεν έχει τέλος, 
 όμως οι μέρες περνούν και οι  εβδομάδες  
και στη βιασύνη επάνω, 
και πριν το καταλάβω,
 ένας χρόνος έχει φύγει.  
Και δεν βλέπω τα πρόσωπα 
των παλιών  μου φίλων
Γιατί η ζωή είναι μια γρήγορη και τρομερή κούρσα, 
Ξέρει ότι μου αρέσει τόσο
 όσο τις ημέρες που  χτυπούσα το κουδούνι του.  
Και το  δικό  μου χτυπούσε,
 αλλά ήμασταν νεότεροι τότε,
 και τώρα είμαστε απασχολημένοι, 
 κουρασμένοι άνδρες.  
Κουρασμένοι από ένα  ανόητο παιχνίδι,  
Κουρασμένοι από την προσπάθεια να κάνουμε ένα όνομα. 
 «Αύριο» λέω! 
 «Θα τηλεφωνήσω στον  Jim  
Ακριβώς για να του δείξω πώς τον σκέφτομαι»,  
όμως,το  αύριο έρχεται και  συνεχίζεται, 
 και η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει 
και μεγαλώνει. 
Γύρω από τη γωνία,  
αλλά μίλια μακριά, 
 «Εδώ έχετε  ένα τηλεγράφημα κύριε»,
 «Ο Jim πέθανε σήμερα.» 
 Και αυτό είναι ό, τι έχουμε και αξίζει στο τέλος. 
Γύρω από τη γωνία, ένας φίλος εξαφανίστηκε.

                           

Τα Πάθη του Χριστού (Η ταινία)

           

Ξεπερνώντας δημιουργικά την απόσταση:Το Σχίσμα του 1054

Στις αρχές της φετινής χρονιάς δύο  σχολεία (Γυμνάσιο-Λ.Τ. Ζηπαρίου και 10ο Λύκειο Περιστερίου), τρεις καθηγήτριες (η Ιωάννα Κομνηνού, εμπνεύστρια της συνδιδασκαλίας, η Αθανασίου Ελένη, θεολόγος του 10ου Λυκείου και εγώ) και 40 περίπου παιδιά συνεργάστηκαν για περίπου τρεις εβδομάδες πάνω στο γνωστό θέμα του Σχίσματος.

Και που είναι η πρωτοτυπία θα μου πείτε;

1. Τα δύο σχολεία: το ένα στην Κω το άλλο στην Αθήνα.
2. Καθένα από τα δύο σχολεία πήρε έναν ρόλο: Ορθόδοξοι - Ρωμαιοκαθολικοί
3. Τα παιδιά ενεπλάκησαν ενεργά στη διαδικασία της μάθησης προσπαθώντας να βρουν επιχειρήματα, ώστε να υποστηρίξουν τη θέση τους.
4. Στην τηλεδιάσκεψη που ακολούθησε οι δύο "παρατάξεις" διεξήγαγαν ένα δημιουργικό, χωρίς φανατισμό, διάλογο εκθέτοντας τα επιχειρήματά τους.
5. Στην τελευταία φάση θα έπρεπε το κάθε σχολείο να αποφασίσει αν θα προχωρούσε τελικά σε Σχίσμα ή όχι.
6. Τα θέματα που συζητήθηκαν και τα εκατέρωθεν επιχειρήματα αποτυπώθηκαν στο "Συνοδικό" που συντάχθηκε γι' αυτό το σκοπό.

 

Λεπτομέρειες σχετικά με τη συνδιδασκαλία αυτή, τρόπο διεξαγωγή κ.λπ. μπορείτε να βρείτε στο άρθρο που φιλοξενήθηκε από το νεοσύστατο (το πρώτο τεύχος) εκπαιδευτικό διαδικτυακό περιοδικό "Εκπαιδευτικός Κύκλος".

 

Ολόκληρο το τεύχος μπορείτε να το βρείτε εδώ
Περισσότερα για το περιοδικό "Εκπαιδευτικός κύκλος" στην ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://www.educircle.gr/http://www.educircle.gr/

Αναδημοσιευμένο από το ιστολόγιο της Μαρίας Διακογιώργη

Οι δεξιότητες του 21ου αιώνα μέσα από τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών: Μελέτη περίπτωσης το Σχίσμα του 1054

Ολόκληρο το άρθρο: http://www.educircle.kioulanis.gr/images/teuxos/2013/1/teuxos1_8.pdf

Ο Χριστός και τα παιδάκια

Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, 
τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 

[Ματθ. ιθ' 14]

 

ή στιγμή πού ευλο­γεί τα παιδιά ό Χριστός

Αφήστε τα παιδιά να 'ρθούν σε μένα,
φτωχών αθώα παιδιά και ταπεινών.
Αφήστε τα να παίξουνε σιμά μου.
Γι αυτά είν΄ η βασιλεία των ουρανών.

Τα χέρια μου ως απλώνω να ευλογήσω,
Τα ολόσγουρα ας χαϊδέψουν τους μαλλιά.
Χαρά μου είν΄ η χαρά τους. Κι ας μου γίνει
Μικρή πάλι η ζωή μου μια σταλιά.

Παιδάκια γεωργών, φτωχών ψαράδων.
Τι ξέρετε όμως, τάχα, έναν καιρό
Για με, για την αλήθεια, αν δεν φορέσουν
Στεφάνι μαρτυρίου αγκαθερό;

Αφήστε τα ναρθούν όλα σε μένα
με την αθώα, την άδολη καρδιά,
Τους πόθους τους να πουν, να μου ιστορήσουν.
Αφήστε να ευλογήσω τα παιδιά.

Στέλιος Σπεράντσας

Πηγή

Αποτροπιασμός από βιασμό 5χρονου κοριτσιού στην Ινδία

Αποτροπιασμό και νέες κινητοποιήσεις προκάλεσε στην Ινδία η είδηση ότι ένα 5χρονο κορίτσι βιάστηκε από έναν γείτονα της οικογένειάς του και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο του Νέου Δελχί.

Πολλές εκατοντάδες άνθρωποι, συγγενείς του παιδιού και ακτιβιστές συγκεντρώθηκαν έξω από το δημοτικό νοσοκομείο του ανατολικού Δελχί όπου εισήχθη την Πέμπτη η 5χρονη. Οι διαδηλωτές φώναζαν συνθήματα για την προστασία των γυναικών στη χώρα και την επιβολή του νόμου, μετέδωσε η τοπική τηλεόραση.

Ο βιασμός του παιδιού αναβίωσε μνήμες από τον ομαδικό βιασμό μιας 23χρονης φοιτήτριας και τον ξυλοδαρμό του φίλου της μέσα σε λεωφορείο στο Νέο Δελχί, στις 16 Δεκεμβρίου. Η γυναίκα πέθανε λίγες ημέρες αργότερα σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης όπου είχε μεταφερθεί για νοσηλεία.

Ο Μπ. Ν. Μπανσάλ, γιατρός στο νοσοκομείο Σουάμι Νταγιανάντ, είπε στους δημοσιογράφους ότι η μικρή έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και ότι οι επόμενες 48 ώρες θα είναι "κρίσιμες" για αυτήν.

Το κορίτσι, οι γονείς του οποίου είναι εργάτες και ζουν σε μια παραγκούπολη στα περίχωρα της πρωτεύουσας, εξαφανίστηκε στις 15 Απριλίου. Οι γονείς της κατήγγειλαν την εξαφάνιση στην αστυνομία και την Πέμπτη αστυνομικοί την βρήκαν ημιλιπόθυμη και γεμάτη με μώλωπες στο σπίτι ενός γείτονα.

Ο ύποπτος, ο οποίος διέφυγε, φέρεται ότι κρατούσε την 5χρονη επί τρεις ημέρες κατά τη διάρκεια των οποίων την βίαζε και την βασάνιζε.

Ο πρωθυπουργός της Ινδίας Μανμοάν Σινγκ, σε ανακοίνωση που εξέδωσε το γραφείο του δήλωσε ιδιαίτερα ταραγμένος από το νέο αυτό επεισόδιο βίας σε βάρος παιδιών και γυναικών.

Αναδημοσίευση:http://www.theinsider.gr



Να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον (Γέροντας Δωρόθεος)

Φροντίστε, όσο μπορεί ο καθένας, να ενωθείτε μεταξύ σας.

Γιατί, όσο ενώνεται κανείς με τον πλησίον, ενώνεται και με το Θεό.

Και, για να καταλάβετε τη σημασία αυτού του λόγου, θα σας πω ένα παράδειγμα από τους Πατέρες.

Φανταστείτε έναν κύκλο πάνω στη γη, σαν ένα σχήμα στρογγυλό που χάραξε κάποιος με διαβήτη από ένα κέντρο. Κέντρο λέγεται το μέσο του κύκλου. Προσέξτε τώρα. Υποθέστε ότι ο κύκλος αυτός είναι ο κόσμος και ότι το κέντρο του κύκλου είναι ο Θεός.

Οι ακτίνες του κύκλου από την περιφέρεια προς το κέντρο είναι οι δρόμοι για το Θεό, οι τρόποι ζωής των ανθρώπων. Προχωρούν λοιπόν οι άγιοι προς το εσωτερικό του κύκλου επιθυμώντας να πλησιάσουν το Θεό. Και όσο προχωρούν προς το κέντρο τόσο πλησιάσουν και το Θεό και μεταξύ τους.

Το ίδιο σκεφτείτε και για το χωρισμό. Γιατί, όταν μακραίνουν από το Θεό και στρέφονται προς τα έξω, είναι φανερό πως όσο βγαίνουν  και απομακρύνονται από το Θεό τόσο απομακρύνονται και από τους άλλους.  Και αντίστοιχα , όσο απομακρύνονται από τους άλλους , τόσο απομακρύνονται και από το Θεό.

Να λοιπόν ποια είναι η φύση της αγάπης. Όταν είμαστε έξω και δεν αγαπάμε το Θεό, τότε είμαστε και απομακρυσμένοι ο καθένας από τον πλησίον. Αν όμως αγαπήσουμε το Θεό, τότε όσο πλησιάζουμε το Θεό με την αγάπη για κείνον, τόσο ενωνόμαστε με την αγάπη για τον πλησίον, και όσο ενωνόμαστε με τον πλησίον, τόσο ενωνόμαστε με το Θεό.

Από το βιβλίο: Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς, της Ελένης Κονδύλη

Αναδημοσίευση: http://samakos9.blogspot.gr/2013/04/blog-post_19.html

Η πεδιάδα με τους χίλιους ναούς

Στις όχθες του ποταμού Ayeyarwady, στην περιοχή Mandalay της Βιρμανίας, βρίσκεται η αρχαία πόλη Μπαγκάν. Από τον 9ο έως τον 13ο αιώνα, η πόλη αποτελούσε την πρωτεύουσα αλλά και και το πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο του Βασιλείου του Παγκάν.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας τους, μεταξύ 11ου και 13ου αιώνα, πολλοί πλούσιοι κυβερνήτες του Παγκάν κατασκεύασαν χιλιάδες ναούς στις ατέλειωτες πεδιάδες του Μπαγκάν. Εκτιμάται ότι κάποτε υπήρχαν πάνω από 10.000 βουδιστικοί ναοί, παγόδες και μοναστήρια σε αυτή την περιοχή, στο κέντρο της Μιανμάρ, από τους οποίους σήμερα σώζονται περίπου 2.200.

Ορισμένοι είναι τεράστιου μεγέθους θυμίζοντας κτίσματα των Μάγια, άλλοι ξεχωρίζουν για την ξεχωριστή αρχιτεκτονική τους, αρκετοί έχουν ανακατασκευαστεί ενώ άλλοι δύσκολα ξεχωρίζουν κρυμμένοι βαθιά μέσα στην πυκνή βλάστηση.

 

Πηγή:http://www.dinfo.gr/

Σπιρτόκουτο

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή

"Οι πατεράδες μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές;"

Ήμασταν στοιβαγμένοι στο σπιρτόκουτο. Έτσι λέγαμε το σπίτι γιατί ήτανε μικρό. Το μήνα Αύγουστο σπάσαμε κάθε προηγούμενο. Τριάντα ψυχές, ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν μπορούσες να γυρίσεις ούτε πλευρό. Κάθε πρωί περίμενες να βγούνε οι πρώτοι και ύστερα κατηφόριζες τη σκάλα για την έξοδο. Απέναντι από το σπίτι υπήρχε μια μαρκέτα. Όποιος είχε λεφτά αγόραζε ψωμί και έτρωγε, οι υπόλοιποι σχολιάζαμε τις μπουκιές του. Ο ντόπιος μπακάλης μας κοίταζε αφ' υψηλού. Ακόμη και τα ρέστα τα έδινε από απόσταση. Δεν ήθελε επαφές και αγγίγματα. Ήμασταν αναγκαίο κακό. Φυσικά θα προτιμούσε να του αδειάσουμε τον τόπο,  θα έχανε όμως χρήματα και αυτό μέτραγε περισσότερο. Την ίδια άποψη είχαν όλοι στην γειτονιά.

- Απολίτιστοι, μαυριδεροί και αντίχριστοι, μας τραγουδούσε μια γιαγιά κάθε βράδυ προτού την βάλει η κόρη της μέσα. Ήταν η μόνη που μας μιλούσε. Οι άλλοι μας έλεγαν καλημέρα μόνο όταν ήταν να εισπράξουν ενοίκιο. Έβαζαν τα λεφτά μέσα σε σακούλες και φτύνοντας έφευγαν.

- Πως κατάντησε η γειτονιά; σχολίαζε με πίκρα ο μπακάλης.  Όλοι ζούσαμε στο φόβο και στην έκπληξη.

- Ξένοι  και ανεπιθύμητοι, έλεγε ο ένας στον άλλο. Στον  ύπνο μας βλέπαμε συχνά ότι μας έπιανε το ιμιγρέσιο και μας έστελνε πίσω.

- Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, μου ψιθύριζε ο διπλανός μου και κανονίζαμε  πλευρό για τον ύπνο. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε όσα ακούγονταν. Κατακάθια, κλέφτες, εγκληματίες, παράσιτα. Κυκλοφορούσαμε κουρελήδες και βρωμιάρηδες. Κάναμε ότι μας ζητούσαν για ελάχιστα χρήματα. Νόμιμα και παράνομα. Καθαρίζαμε βόθρους, σκάβαμε δρόμους, πουλούσαμε πράγματα, προστατεύαμε κορμιά,  πολλοί επαιτούσαν και άλλοι γύριζαν μισόγυμνοι στο κρύο και απελπισμένοι. Σχεδόν μισότρελοι καταριόνταν τους πράκτορες που μας υποσχέθηκαν τη Γη της Επαγγελίας και έψαχναν τον κρυμμένο θησαυρό ανάμεσα στα πεταμένα στις προκυμαίες.

- Είστε ακατάλληλοι για πολίτες στη χώρα μας, να γυρίσετε πίσω, μου τόνισε ο κύριος  έξω από το μέγαρο. Του γέλασα και κείνος απόρησε. Έσκυψα πήρα το γλυκό που πέταξε και το απόλαυσα μελετώντας την αρχιτεκτονική του κτηρίου. Μου θύμισε την πατρίδα μου. Αυτός άρχισε να φωνάζει. Ο σεκουριτάς με πλησίασε μα σιχαινόταν να με δείρει. Τη γλίτωσα. Γύρισα πίσω στο στάβλο που μέναμε. Απέξω κόσμος σαν διαδήλωση.

- Τι έγινε; ρώτησα έναν συγκάτοικο.

- Μπήκε η αστυνομία. Μας έβγαλε έξω και απολύμανε τον χώρο. Δεν μπαίνει κανείς. Στο δρόμο πια…, και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Είχα στην τσέπη ελάχιστα χρήματα. Τα φύλαγα για μια τέτοια ώρα. Πήγα στο σταθμό και ανέβηκα στο πρώτο μπάσι για επαρχία. Δεν ξέρω πια. Μετά από ώρες έφτασα σε μια όμορφη πόλη. Εκεί αντάμωσα ένα αράπη. Με λυπήθηκε. Με πήρε στο σπίτι του και κοιμήθηκα στην αποθήκη. Έμεινα καιρό κοντά του. Με φρόντισε έγινα πάλι άνθρωπος και κάποτε έβγαλα και πράσινη κάρτα.

Χριστούγεννα και είπα να βγούμε. Γυναίκα παιδιά και πάνω στο κάρο. Στο κέντρο σταμάτησα. Πεινούσαμε όλοι.

- Εδώ, τους είπα και μπήκαμε στο στολισμένο μαγαζί. Κάτσαμε και περιμέναμε. Μα περιμέναμε ώρα και ύστερα από κάποιες διευκρινίσεις βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Κοίταξα πίσω στο τζάμι. Διακριτικά μια επιγραφή τόνιζε:

«Αμιγές αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»


Πρωτοδημοσιεύτηκε στα «Παραθέματα λόγου»
http://www.parathemata.com

Αναδημοσίευση: http://nanodihghma.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html?spref=fb

Ο Βασιλιάς του πόνου

Κουράστηκες να βγεις στο Γολγοθά
με το βαρύ Σου το Σταυρό στον ώμο.
Με χλευασμούς, μαρτύρια τρομερά
ετράβηξες του Πάθους Σου το δρόμο.

Σα να γροικώ κτυπήματα φρικτά,
σα να θωρώ καρφιά να σε τρυπούνε.
Μα λέξη ή γογγυσμό χείλη σεμνά,
στους σταυρωτές δε βρήκανε να πούνε!

Τώρα Σε βλέπω πάνω στο Σταυρό,
περίλυπο χλωμό και πονεμένο.
Πικρό τ΄ Άγιο Σου στόμα και στεγνό,
τ΄ άσπιλο το κορμί Σου μαραμένο.

Το κάλλος Σου τ΄ ανέκφραστο θωρώ,
αγνώριστο μες στη βαθιά οδύνη.
Μα δείχνεις της ψυχής το θησαυρό
κι ως τη στερνή πνοή την καλωσύνη.

Τ΄ Άγιο Σου αίμα κόκκινο, καυτό
την κέρινη την όψη Σου χαράζει
το Σταυρικό Σου πάθος το βουβό,
το Θρόνο τ΄ ουρανού σου ετοιμάζει.

Ω Βασιλιά μου Συ των ουρανών,
Συ γίνηκες και βασιλιάς στον πόνο,
για να χαρίσεις βάλσαμο τρανό
σ΄ αυτούς που γράψανε της αδικίας το Νόμο.

Κι υπέφερες τα πάθη τα φρικτά
μ΄ υπομονή και πλέρια καρτερία
και χάρισες στον κόσμο Σου μ΄ αυτά
την πιο γλυκιά, τρανή παρηγορία.

Ειρήνη Ουσταγιαννάκη Ταχατάκη

πολλά παιδικά ποιήματα για το Πάσχα στην πηγή: paidika

Αναδημοσίευση