Όνομα, όνειρο - Κατερίνα Τσιλιλή

Είμαστε τόσο δυστυχισμένοι
ώστε να γελάμε ευτυχισμένα.
Είμαστε τόσο φυλακισμένοι
ώστε να μιλάμε για ελευθερία.
Νιώθουμε και δείχνουμε καλοσύνη
τόσο όσο να έχουμε κοινωνικές σχέσεις.
Και ο άλλος; Η ανάγκη μας για τον άλλον
έχει χαθεί μέσα σε μια λαίλαπα υποκρισίας και καθωσπρεπισμού.
Φοβόμαστε να απλώσουμε το χέρι για βοήθεια,
θα μας ονομάσουν αδύναμους
-δεν πρέπει-
Δειλιάζουμε να δακρύσουμε από χαρά ή απελπισία
θα μας ονομάσουν αδύναμους
-δεν πρέπει-
Δεν τολμούμε να ζήσουμε
θα μας ονομάσουν αδύναμους
-δεν πρέπει-
Έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε.
Πρέπει;

Κατερίνα Τσιλιλή

Από τη συλλογή  "μέρες διττές" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις manifesto