Το γράμμα μιας μητέρας στον ανήλικο φυλακισμένο γιο της...

22 Δεκέμβρη 2010

        Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που περνώ μέσα σε πηχτό σκοτάδι, μέσα σε νύχτα δίχως σύνορα. Ο χρόνος δεν με απασχολεί, δεν τον μετρώ. Δεν χρειάζομαι ρολόι ,ούτε ημερολόγιο.Ζω σε έγκατα βαθιά, δεν ξεχωρίζω τις ώρες, τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια. Με τη μυρωδιά νιώθω τα Χριστούγεννα κι όχι με τα μάτια. Τα νιώθω στον αέρα.
        Κάθομαι με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι και νιώθω άδειος. Δεν έχω τίποτα να ελπίζω, δεν περιμένω κάτι ν' αλλάξει. Σέρνομαι στο κενό, λιμνάζω...Και θα σερνόμουν για πολύ και θα λίμναζα...αν...
   Αν τούτο το πρωί δεν ερχότανε ένα γράμμα από τη μάνα! Απ'  τη μια στιγμή στην άλλη στο κελί μου έπεσε φως. Μόλις το είδα δάκρυα χαράς γέμισαν τα μάτια. Για μια στιγμή ένιωσα μπροστά μου τα γράμματα να χορεύουν τρελό χορό και η αγωνία δεν με άφηνε να αναγνωρίσω τις λέξεις. Έχωσα το κεφάλι  μου μέσα στο  χαρτί και βυθίστηκα στη γλυκιά μυρωδιά της μάνας. Η ζωή λοιπόν υπάρχει και για μένα, κι η αλήθεια με περιμένει! Τα λόγια της αντηχούν στ' αυτιά μου συνεχώς...
    "Γιέ μου, γλυκό μου αγόρι. Την ίδια τη στιγμή που μου έφυγες κόπηκε η αναπνοή μου, έσπασε η ψυχή μου. Το σπίτι μας βυθίστηκε στη σιωπή, δυο χρόνια τώρα , και βουβάθηκε η ζωή μας. Τίποτε δεν είναι πια το ίδιο. Τώρα που έρχονται πάλι τα  Χριστούγεννα κι ούτε μια στάλα χαράς δε χώρεσε στις καρδιές μας. Το μαράζι σου μας λιώνει μέρα τη μέρα.
   Στο γιορτινό τραπέζι δεν θα είσαι πάλι πλάι μας. Η θέση σου θα είναι αδειανή, όπως και οι αγκαλιές μας. Δεν θέλω να σε φορτώσω με βαριά λόγια, μάτια μου, μα ήταν μέσα μου καιρό και δεν άντεξα στο θέατρο που έπαιζα μπροστά στον πατέρα και τον αδερφό σου.Βλέπεις, κάποτε τα λόγια αδυνατούν να μείνουν χωμένα βαθιά μας. Ζητούν αδιέξοδο και δε νοιάζονται για το συναίσθημα που θα προκαλέσουν.
    Κάνε υπομονή , ακριβέ μου. Δεν μπορεί, θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας. Το άστρο της γιορτής ίσως ζεστάνει τις ζωές μας. Σου στέλνω όλη μου την αγάπη και την έγνοια! Και να θυμάσαι: τα πράγματα στη ζωή κάποτε αλλάζουν. Κάνε σύμμαχό σου την ελπίδα και προχώρα δίχως πίσω να κοιτάς! Για μας θα είσαι πάντα ο μικρός μας Φλοριάν...

Σε φιλώ γλυκά,

Η μαμά σου"

Απο το Γυμνάσιο Φυλακών 

Ανηλίκων Βόλου

Φίλοι Φυλακισμένων, Τεύχος 13