Τα Χριστούγεννα ήρθαν... Ο Χριστός πού είναι;

«Ωραίος ο μύθος περί Χριστού…». Με αυτά τα λόγια άρχισε ένας ιερέας το κυριακάτικό του κήρυγμα στην Εκκλησία. Ήμουν στην εφηβεία, όταν ήμουν παρών σε αυτό το κήρυγμα που το κράτησα μέσα μου ως κάτι από τα πιο συγκλονιστικά που έχω ακούσει από άμβωνος. Μέσα στα αναρίθμητα υπαρξιακά ερωτήματά μου, στις προσωπικές μου αμφισβητήσεις, και στα αναπάντητα γιατί, ήρθε ένας φωτισμένος παπάς να σπάσει το γυάλινο κατασκεύασμα που δυστυχώς έχουμε φτιάξει οι περισσότεροι Χριστιανοί και μέσα εκεί έχουμε κλείσει το Χριστό, όπως τον θέλουμε και βολεύεται ο καθένας μας. Κάθε χρόνο που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έρχεται έντονα στο μυαλό μου αυτή η φράση.
Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή η «χριστιανική» Ευρώπη και Αμερική και η «ορθόδοξη» Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη. Ειδικά στην Ελλάδα, μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού. Εύκολα όμως θα συναντήσεις πολύχρωμα λαμπάκια, πλαστικά χαμόγελα, εορταστικές προσφορές και γλυκανάλατες αβροφροσύνες.
Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο για τη «γιορτινή ατμόσφαιρα» (μην την χαλάσουμε κιόλας….). Εξάλλου, στον εκκλησιαστικό χώρο έχουμε μάθει στην κριτική και ξεχνάμε την αυτοκριτική. Αν στρέψουμε το μεγεθυντικό φακό της κρισάρας μας προς τα μέσα θα δούμε σημεία και τέρατα.
Να διευκρινίσω για να μην παρεξηγηθώ ότι δεν διαφωνώ με τους στολισμούς, την κίνηση στους δρόμους και τα καταστήματα και την ευκαιρία για ξέσκασμα. Βέβαια, μου είναι αδύνατον να τα δεχθώ κι όλα. Εκείνον τον χοντρούλη, ροδοκόκκινο «Σάντα» δεν τον αντέχω.

Κατά τα άλλα, προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το κοσμικό περιτύλιγμα των Χριστουγέννων (που δεν είναι απαραίτητα κακό), εάν ήταν έντονη και η εκκλησιαστική και ορθόδοξη διάσταση της γιορτής. Η φράση «προς τα μέσα» φωτογραφίζει όλους όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας παιδιά της Εκκλησίας - κληρικούς και λαϊκούς – και δυστυχώς είμαστε υπεύθυνοι για το μύθο που λέγαμε πριν. Και θίγω κάποιες διαστάσεις του ζητήματος:
α) Η προσμονή της γέννησης ενός παιδιού, πόσω μάλλον του δικού μας παιδιού, φέρνει συζητήσεις, ανησυχίες, προετοιμασίες, αγωνίες, ελπίδες και προπαντός χαρά ανέκφραστη. Ειδικά τη μέρα της γέννησής του, ούτε να φάμε ούτε να ξεκουραστούμε σκεφτόμαστε. Τα Χριστούγεννα τι θυμίζει προσμονή γέννησης, ανυπομονησία να έρθει στον κόσμο το αγαπημένο μας πρόσωπο; Τελικά, είναι να απορεί κανείς: Ο Χριστός είναι η πλαστική κούκλα στις φάτνες των δρόμων και των σπιτιών μας ή ο αληθινός Θεός μας που γίνεται άνθρωπος για να διώξει το σκοτάδι της αμαρτίας και να μας οδηγήσει πάλι στη ζωή του Παραδείσου; Λέει κάτι στην προσωπική μας ζωή η γέννησή Του ή την αντιμετωπίζουμε σαν μία ωραία ιστορία δίπλα στο τζάκι; Στη γέννησή του συγκλονίζεται κανένας ή οι προετοιμασίες μας περιορίζονται στην ετοιμασία των μελομακάρονων, στην προμήθεια του άφθονου κρέατος και στην αγορά των ρούχων που θα κάνουν εντύπωση; Από την επόμενη στιγμή αλλάζει κάτι ή πάλι μία από τα ίδια και όλο το περίφημο χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι ένα επιδερμικό φτιασίδωμα; Μακάρι οι περισσότεροι να ήμασταν στη θετική πλευρά των ή…
β) Τι έχουμε κάνει και ως διοικούσα Εκκλησία και ως χριστιανικό πλήρωμα ώστε να προβάλουμε την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του ασκητή επισκόπου Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στο χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών;

Ενοχλείται κανείς από την πλαστογράφηση του ονόματος του σπουδαίου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας, του μεγάλου θεολόγου και σπουδαίου κοινωνικού αγωνιστή, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες προσβλητικές και αντιχριστιανικές;
γ) Τα τροπάρια του Δωδεκαημέρου υμνούν την πτωχεία και ταπείνωση του Χριστού (γι’ αυτό γεννήθηκε σε φάτνη), δοξολογούν το μεγαλείο Του και προβάλλουν το μεγάλο γεγονός του φωτισμού του κόσμου μέσω των αγιασθέντων υδάτων. Μήπως, σεβαστοί μου Πατέρες, φέτος να αγιάσετε και να φωτίσετε τα σπίτια, καταστήματα και χωράφια των ενοριτών σας χωρίς τη συνοδεία του θεολογικά απαράδεκτου κουτιού για την «προαιρετική» εισφορά των Χριστιανών; Άλλωστε, η κατάργηση αυτής της απαράδεκτης συνήθειας είναι σύμφωνη με τη θεολογία της Εκκλησίας, αφού δεν επιτρέπεται από τους ιερούς κανόνες η σύνδεση της θείας χάρης με τα χρήματα. Επίσης, θα βοηθήσει τους πιστούς να συγκεντρωθούν στη μεγάλη ευλογία του αγιασμού που έρχεται στη ζωή τους και όχι σε υπολογισμούς για το πόσα έχει τελικά μέσα το κουτί στο τέλος της περιοδείας.
δ) Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνει γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα». Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε όλοι στον καθρέπτη της πίστης και να ρωτήσουμε την καρδιά μας αν βλέπει πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε. Να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια;

Καλά Χριστούγεννα μαζί με το Χριστό. Ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του…

Αναδημοσίευση: http://theologosnaf.blogspot.gr