Ένα παιδί γράφει στο Θεό

Μ' ένα ξύλινο σπαθάκι και δυό ψεύτικα μουστάκια
παίρνω φόρα και στην μάχη τους στρατιώτες μου οδηγώ.
Τους στρατιώτες ... μία ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια
κι' έτσι τώρα παριστάνω τον μεγάλο στρατηγό !

Άναψε μεγάλη μάχη ! Με το ξύλινο σπαθάκι
πάνω κάτω στην αυλή μας. Τι κακό, τι ταραχή !
Όμως την επίθεσή μου την διακόπτω για λιγάκι,
γιατί μέσα μου είναι κάτι ... κατι τι σαν προσευχή.

Όλοι οι στρατηγοί του κόσμου, δώσε Θεέ μου νά 'χουν τώρα
τα μουστάκια τους σκιτσάρει μ' ένα καρβουνάκι και
το σπαθί τους που τραβάνε στην μεγάλη τους την φόρα,
δώσε, Θεέ μου, νάναι μόνο από αθώο κοντραπλακέ.

Δώσε ακόμα να μην έχουν στο μυαλό τους άλλη έγνοια,
τα κουμπιά τους να γυαλίζουν της μεγάλης τους στολής
και να οδηγούν στην μάχη στρατιωτάκια μολυβένια
μέσ' απ' τ' άσπρα και τα μαύρα τα πλακάκια της αυλής.

Αντώνης Σαμαράκης