Ο Θεός στον οποίο δεν πιστεύω.
Δεν θα πιστέψω ποτέ στο Θεό
που καταδικάζει την ύλη...
Σ' ένα Θεό μαζοχιστή.
Σ' ένα Θεό που απαγορεύει τις ανθρώπινες χαρές...
Στο Θεό που ευλογεί τους νέους Κάϊν της γης ή εμπνέει φόβο.
Στο Θεό καλοκάγαθο "παππού" που ανέχεται τα πάντα.
Στο Θεό που "ξεχωρίζει"μια Εκκλησία,ένα Έθνος,ένα πολιτισμό,μια φυλή,αποκλείοντας όλα τα άλλα...
Στο Θεό -Κριτή που δικάζει με το νόμο στο χέρι...
Στο Θεό που εξαντλούν οι φιλοσοφικές θεωρίες...
Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι,
οι σοφοί και συστηματικοί.
Στο Θεό που τιμούν όσοι τρέχουν στις εκκλησίες,ενώ εξακολουθούν
να κλέβουν με τέχνη και να συκοφαντούν.
Στον απρόσωπο Θεό των γραφείων των θεολόγων
και των νομομαθών.
Στο Θεό που αρέσκεται στη «φιλανθρωπία»
όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη...
Στο Θεό που καταδικάζει τη σεξουαλικότητα.
Στο Θεό -εκδικητή...
Στο Θεό – όπιο της παρούσας ζωής
και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στο Θεό του οποίου οι μαθητές αδιαφορούν για τον κόσμο
και την ιστορία.
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν
όσοι δεν αγαπούν κανένα...
Στο Θεό όσων προσεύχονται
για να εργάζονται άλλοι...
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη
ούτε μεταδίδει αγάπη...
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο
δεν μπορώ να ελπίζω
τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι! Ο Θεός μου είναι ένας Θεός αλλιώτικος!
Juan Arias, O Θεός στον οποίο δεν πιστεύω, Αθήνα, 1982
(ελληνική μετάφραση : εκδ. Πορεία Πνευματική).
Αναδημοσίευση: http://e-theologia.blogspot.gr/2011/09/blog-post_9488.html
Συμφωνώ και εγώ σε κάποια από αυτά άλλα διαφωνώ δρ κάποια άλλα... Ο καθένας από εμάς θα πρέπει να έχει έναν δικό του θεό, σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω και όχι σύμφωνα με τα πιστεύω των άλλων! Αυτή είναι η δική μου άποψη... κρίμα που κανένας δεν την καταλαβαίνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Θανάσης ο Παπαθανασίου, συνάδελφος θεολόγος, στο βιβλίο του "Ο Θεός μου ο αλλοδαπός" γράφει κάπου : "Ο Θεός μου αντι-σταχτοπούτα" και το εξηγεί ως εξής:
Διαγραφή"Θυμόσαστε το τέλος στο παραμύθι της Σταχτοπούτας.Το γοβάκι που προβάρισε ήταν το δικό της! Κι όλα πήγαν μια χαρά για όλους. Λιγότερο τυχερός μου φάινεται ο Θεός μου. Συχνά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον χωρέσουμε ντε και καλά στα δικά μας, ατομικά παπούτσια,που άλλοτε τον στενεύουν οδυνητά κι άλλοτε Του κολυμπάνε ανυπόφορα. Το μόνο που επιθυμούμε είναι να επιβάλουμε το νούμερό μας στον άλλο, ακόμη και σε εκείνον που λεκτικά αναγνωρίζουμε ως Θεό μας."