Άρνηση ή αποδοχή του εαυτού μας;

Δημήτρης Τριαντακωνσταντής / Συντάκτης

Δεν είναι λίγες οι αναφορές που κάνουμε όλοι μας για τον σταυρό που πρέπει να σηκώνουμε καθημερινά. Έχει καταλήξει και σχήμα λόγου η ανάγκη της άρσης του σταυρού. Αλλά πόσο αυτός ο σταυρός έχει το βάρος που πρέπει να σηκώνουμε; Μήπως μπορούμε να τον ελαφρύνουμε ή βολευόμαστε να τον αντέχουμε βαρύτερο;

Πολλές φορές στα δύσκολα ενεργούμε νωχελικά, ενώ στα εύκολα τα δίνουμε όλα! Στα δύσκολα παραδινόμαστε στο Θεό σηκώνοντας υπομονετικά το σταυρό μας, ενώ στα εύκολα ξεχνάμε την ύπαρξή Του. Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθούμε τον Θεό στις εύκολες καταστάσεις. Τον χρησιμοποιούμε μόνο στις δύσκολες και μάλιστα του καταλογίζομαι και τις ευθύνες, λες και το θέλημά Του είναι απαραίτητα ο σταυρός που κουβαλάμε.

Για να τον κουβαλάμε όμως σημαίνει ότι αυτό έχει θελήσει Αυτός για την δική μας σωτηρία. Αλλά το θέλημά Του συμβαδίζει με τις επιλογές μας; Τελικά είναι επιλογή μας ή θέλημα Θεού η πορεία που ακολουθούμε; Την ερώτηση αυτή θα πρέπει να την δούμε υπό το πρίσμα που θέλει την ανθρώπινη δύναμη να φτάνει τις αντοχές της και την θεϊκή θέληση να συνηγορεί και να συμβάλλει από κει και πέρα. Αλλά μην αφήσουμε την τύχη μας και καταλογίζουμε την αδράνειά μας στο Θεό. Θα Τον έχουμε αδικήσει!

Απαρνησάσθω εαυτόν. Για να ακολουθήσουμε τον Κύριο στη σωτήρια οδό θα πρέπει να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που κυκλοφορεί ευρέως σήμερα, όπου υποστηρίζει να δεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, να τον αγαπήσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Αυτή η άποψη όμως φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Κι ο Κύριος έρχεται και το επεκτείνει. Για να τον αρνηθείς τον εαυτό σου θα πρέπει πρώτα να τον δεχτείς. Δεν πρόκειται να αρνηθείς κάτι που δεν γνωρίζεις. Άρα πρώτα ως θεμέλιο να υπάρξει αποδοχή, γνώση του εαυτού ώστε να οικοδομηθεί η αλλαγή του, η άρνησή του. Κι αφού μάθουμε τα εσώψυχά μας καλύτερα, είναι σίγουρο στη μεταπτωτική κατάσταση που ζούμε να θελήσουμε να τα αρνηθούμε ώστε να εγκαινιάσουμε μια καινή πορεία, αυτή που οδηγεί σ’ Αυτόν. Έτσι μόνο μπορούμε να Τον ακολουθήσουμε.

Για να σώσουμε την ψυχή μας θα πρέπει πρώτα να θυσιάσουμε τη ζωή μας, να απεκδυθούμε από τα πάθη που μας κρατούν δέσμιους ώστε να ανεβούμε προς τα άνω και να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Φυσικά το να αρνηθούμε τον εαυτό μας, τα πάθη μας, να κατεβούμε από το βάθρο που πιστεύουμε ότι ανήκουμε κτλ. αποτελούν μια ωραία θεωρία. Είναι όμως τόσο εύκολο όσο η θεωρία θέλει; Και φυσικά όχι. Ο καθένας κάνει την προσπάθειά του, ανάλογα με τις δυνάμεις του. Ο στόχος δεν είναι να μην έχουμε σταυρό αλλά να τον κουβαλάμε. Να βλέπουμε κάθε φορά τις ατέλειές μας για να μπορούμε να τις διορθώνουμε, ώστε να εισερχόμαστε πιο βαθιά στην ψυχή μας και να ανακαλύπτουμε καινούργιες. Αυτή η πορεία, αυτός ο γολγοθάς πρέπει να μαρτυρεί το πέρασμά μας. Ας αφήσουμε τα ίχνη μας να πατήσουν την οδό του μαρτυρίου, την οδό που σημάδεψαν και τα δικά Του χνάρια.

Αναδημοσίευση: http://www.e-charity.gr