Ο πατέρας μου - του Λεο Μπουσκάλια

Συνέβη πολλά χρόνια πριν,τον καιρό που ήμουν υπεύθυνος ενός εκπαιδευτικού προγράμματος για ανάπηρα παιδιά.

Παρακολουθούσα το μάθημα σε μια τάξη για ελαφρώς καθυστερημένα παιδιά της τετάρτης.
Κάθησα μαζί τους και με τη δασκάλα τους,

την ώρα που διάβαζαν μια ιστορία,
για μια μικρή πάπια που δεν είχε πατέρα.
Όπως όλα τα καλά παιδικά βιβλία,
έτσι και αυτό ήταν γεμάτο από επαναλαμβανόμενες φράσεις.
Η επωδός ήταν πάντα η ίδια: «Όμως,η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα».
Η δασκάλα,που είχε σπουδάσει σ ένα περίφημο εκπαιδευτικό ίδρυμα και είχε αφομοιώσει την καλύτερη τεχνική διδασκαλίας,διάβαζε προσεκτικά,καθαρά και με αίσθημα.

Όταντελείωσε την ιστορία συνέχισε με ερωταποκρίσεις,για να ελέγξει αν οι μαθητές είχαν καταλάβει το νόημά της,όπως κάνουν όλοι οι καλοί παιδαγωγοί
«Μάρθα», ρώτησε έναπολύ συμπαθητικό κοριτσάκι της ομάδας,
«πες μας, είχε πατέρα η μικρή πάπια»;
Το παιδίαπάντησε χωρίς δισταγμό
«ναι».
Η δασκάλα σταμάτησε για ένα λεπτό,
ελαφρά ξαφνιασμένη από την απάντησή του.
Τελικά χαμογέλασε και είπε:
«Μάρθα, θα σου διαβάσω άλλη μιά φορά την ιστορία και άκουσέ την προσεκτικά,σε παρακαλώ».
Επανέλαβε τότε διάφορα μέρη της ιστορίας τονίζοντας κάθε φορά τη γνωστή επωδό
«Όμως,η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα».
Σίγουρη για την επιτυχία της αυτή τη φορά,
ρώτησε πάλι τη Μάρθα:
«Είχε πατέρα η μικρή πάπια;»
Τεταμένη σιωπή βασίλευε σε όλη την ομάδα όσο η Μάρθα ξανασκεφτόταν την ερώτηση
Μετά από αρκετά λεπτά απάντησε,
πολύ σίγουρα,
«ναι».
Στο σημείο αυτό,
η απογοήτευση της δασκάλας είχε αρχίσει να φαίνεται,
αλλά ήταν αποφασισμένη να δώσει στο παιδί νακαταλάβει τη σωστή απάντηση.
Ελαφρά ενοχλημένη,
πήρε το κοριτσάκι στα γόνατά της κι έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό της
«Άκουσε Μάρθα,πρόσεξέ με.Θα διαβάσω άλλημια φορά».
Διάβασε πάλι από το βιβλίο:
«Η μικρή πάπια δεεεν είχε πατέρα.»
Όλη η ομάδα και η καημένη η Μάρθα,
που βρισκόταν τώρα αιχμάλωτη στην αγκαλιά της δασκάλας,
αναπήδησε στον ήχο του παρατεταμένου
«δεν».
«Λοιπόν»,
ρώτησε η δασκάλα γλυκά,
έχοντας ανακτήσει την ψυχραιμία της,
«είχε η μικρή πάπια πατέρα;»
Εν τω μεταξύ,
τα μεγάλα σκούρα μάτια της Μάρθας είχαν γεμίσει με δάκρυα φόβου και απογοήτευσης.
Όλη η ομάδα περίμενε σιωπηλά και με αγωνία,
όσο εκείνη ξανασκεφτόταν την όλη κατάσταση
Τελικά απάντησε πάλι
«ναι,η μικρή πάπια είχε πατέρα».
Η δασκάλα έχασε εντελώς τον έλεγχό της.
«Μάρθα,με απογοήτευσες!
Απλώς δεν προσέχεις καθόλου.
Το λέει και το ξαναλέει στην ιστορία ότι η μικρή πάπια δεν είχε πατέρα».
Τώρα τα δάκρυα στα μάτια της Μάρθας ξεχείλισαν και έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλά της.
«Μα κυρία,είπε,όλοι έχουν έναν πατέρα».
Η δασκάλα,εντελώς σαστισμένη,πήρε τη Μάρθα στην αγκαλιά της,
της χαμογέλασε σαν να της ζητούσε συγγνώμη και έδειξε ότι τώρα κατάλαβε τι ήθελε να πει
Όλη η ομάδα χαμογέλασε με ανακούφιση.
Πείτε τον μπαμπά,πατερούλη,πατέρα,ό,τι θέλετε,είναι το ίδιο.
Είναι πανανθρώπινο,όλοι έχουν έναν πατέρα

Απόσπασμα από της εισαγωγή του βιβλίου του Λεο Μπουσκάλια, ο Πατέρας Μου