Όντας βρέφος ζητά την τροφή, την στοργή, την φροντίδα, την αγάπη, την αποδοχή. Και εάν δεν μάθει στη συνέχεια της ζωής του να μη ζητά μόνο, αλλά και να προσφέρει, τότε καθηλώνεται στο να είναι απαιτητικός, να θεωρεί ότι δικαιούται να ζητά και να επιρρίπτει τις ευθύνες της ζωής του στους άλλους που δεν του δίδουν αυτό που επιθυμεί.
Ενίοτε, τα πάθη μας μάς ωθούν να ζητούμε ή και να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ό,τι μας ζητούνε, προκειμένου να τα ικανοποιήσουμε.
Ενίοτε, τα πάθη μας μάς ωθούν να ζητούμε ή και να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ό,τι μας ζητούνε, προκειμένου να τα ικανοποιήσουμε.
Εύκολα χάνουμε το μέτρο μας, τις αρχές μας, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ηρώδης, ο βασιλιάς των Ιουδαίων, τον οποίο ο Χριστός χαρακτήρισε «αλώπεκα», αλεπού (Λουκ. 13, 31). Είδε την κόρη της Ηρωδιάδας, γυναίκας του αδερφού του με την οποία ο ίδιος συζούσε, να χορεύει έναν χορό στο γενέθλιά του και τόσο εντυπωσιάστηκε που αμέσως της είπε: «Αίτησόν μοι ό εάν θέλεις και δώσω σοι» (Μάρκ. 6, 22). «Ζήτα μου ό,τι θες και θα σου το δώσω».
Χωρίς να εξετάσει τι υπόσχεση έδινε και ποιο θα ήταν το τίμημα γι’ αυτήν. Η ψυχή του παραδόθηκε στην λαγνεία, στην εξωτερική εντύπωση που του προκάλεσε ο χορός. Ελκύσθηκε από αυτόν και από εκείνη που προκάλεσε τις αισθήσεις του που ήταν πρόθυμος να παραδώσει και το μισό του βασίλειο, για να εκφράσει την ευχαρίστηση που γεύθηκε. Και το τίμημα σκληρό για τον ίδιο. Αναγκάστηκε να έρθει σε ρήξη με το λαό, αλλά και να προχωρήσει σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρώπινης ιστορίας: να αποκεφαλίσει τον τελευταίο προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, δείχνοντας τον εκφυλισμό της συνείδησής του, αλλά και το αδιέξοδο της υπόσχεσής του.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές στη ζωή μας δεν είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε, νου, καρδιά, αξιοπρέπεια, αξίες, τιμή, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας. Πόσες φορές αγόμαστε και φερόμαστε από εκείνους που μπορούν να μας παγιδεύσουν με το λόγο, την εμφάνιση, τα θέλγητρά τους, να μας κάνουν να νομίσουμε ότι η ηδονή της αποδοχής μας από αυτούς και η ικανοποίηση των βαθύτερων επιθυμιών μας, αξίζουν το τίμημα. Και παραδώσαμε την ψυχή και το σώμα μας στις ψεύτικες ηδονές. Σε σχέσεις που μας χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιήσαμε, με αποτέλεσμα να πληγωθούμε και να πληγώσουμε, αλλά να μην είμαστε ευτυχισμένοι.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές παρασυρθήκαμε από έναν πολιτισμό που μας προκαλούσε να του ζητήσουμε ό,τι θέλουμε. Αγαθά, προϊόντα, την ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσω αυτών, την δυνατότητα να καταναλώνουμε για να γίνουμε βασιλιάδες της στιγμής. Να εξασφαλίσουμε την μικρή ή την μεγάλη δημοσιότητα και αποδοχή. Να μπούμε στο μάτι των διπλανών μας. Να αποδείξουμε ότι κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Και παραδώσαμε αντί πινακίου φακής τα πνευματικά μας πρωτοτόκια. Τη δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι. Τη δυνατότητα να γνωρίζουμε γιατί ζούμε. Την προτεραιότητα να μπορούμε να μοιραστούμε. Την δύναμη να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε και να ζήσουμε μαζί με τους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό μας.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές μετατρέψαμε ακόμη και τη σχέση μας με το Θεό σε αφορμή για να ζητήσουμε. Επιτυχίες, υγεία, αγαθά, αποδοχή, δόξα, μακροζωία, ευτυχία για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Πόσες φορές δεν επιπλήξαμε το Θεό γιατί δεν μας έδωσε αυτά που θέλαμε. Πόσες φορές μετρήσαμε την πίστη μας, με μόνο κριτήριο το συμφέρον και την ιδιοτέλειά μας. Και έτσι, το μόνο που πετύχαμε ήταν να κατασκευάσουμε έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, αγνοώντας ότι Εκείνος σταυρώθηκε για μας χωρίς να περιμένει τίποτε από εμάς, αρνούμενοι ότι «πάντα έξεστι, αλλ’ ου πάντα συμφέρει» (Α’ Κορ. 6, 12).
«Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35). Χτίσαμε γενιές που έμαθαν να ζητούνε και να μην είναι πρόθυμες να δώσουν.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές στη ζωή μας δεν είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε, νου, καρδιά, αξιοπρέπεια, αξίες, τιμή, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας. Πόσες φορές αγόμαστε και φερόμαστε από εκείνους που μπορούν να μας παγιδεύσουν με το λόγο, την εμφάνιση, τα θέλγητρά τους, να μας κάνουν να νομίσουμε ότι η ηδονή της αποδοχής μας από αυτούς και η ικανοποίηση των βαθύτερων επιθυμιών μας, αξίζουν το τίμημα. Και παραδώσαμε την ψυχή και το σώμα μας στις ψεύτικες ηδονές. Σε σχέσεις που μας χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιήσαμε, με αποτέλεσμα να πληγωθούμε και να πληγώσουμε, αλλά να μην είμαστε ευτυχισμένοι.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές παρασυρθήκαμε από έναν πολιτισμό που μας προκαλούσε να του ζητήσουμε ό,τι θέλουμε. Αγαθά, προϊόντα, την ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσω αυτών, την δυνατότητα να καταναλώνουμε για να γίνουμε βασιλιάδες της στιγμής. Να εξασφαλίσουμε την μικρή ή την μεγάλη δημοσιότητα και αποδοχή. Να μπούμε στο μάτι των διπλανών μας. Να αποδείξουμε ότι κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Και παραδώσαμε αντί πινακίου φακής τα πνευματικά μας πρωτοτόκια. Τη δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι. Τη δυνατότητα να γνωρίζουμε γιατί ζούμε. Την προτεραιότητα να μπορούμε να μοιραστούμε. Την δύναμη να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε και να ζήσουμε μαζί με τους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό μας.
«Ζήτα μου ό,τι θες». Πόσες φορές μετατρέψαμε ακόμη και τη σχέση μας με το Θεό σε αφορμή για να ζητήσουμε. Επιτυχίες, υγεία, αγαθά, αποδοχή, δόξα, μακροζωία, ευτυχία για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Πόσες φορές δεν επιπλήξαμε το Θεό γιατί δεν μας έδωσε αυτά που θέλαμε. Πόσες φορές μετρήσαμε την πίστη μας, με μόνο κριτήριο το συμφέρον και την ιδιοτέλειά μας. Και έτσι, το μόνο που πετύχαμε ήταν να κατασκευάσουμε έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, αγνοώντας ότι Εκείνος σταυρώθηκε για μας χωρίς να περιμένει τίποτε από εμάς, αρνούμενοι ότι «πάντα έξεστι, αλλ’ ου πάντα συμφέρει» (Α’ Κορ. 6, 12).
«Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35). Χτίσαμε γενιές που έμαθαν να ζητούνε και να μην είναι πρόθυμες να δώσουν.
Χτίσαμε γενιές που έμαθαν να θεωρούν την ικανοποίηση δικαίωμά τους και να μην μπορούν να αντέξουν στην άσκηση, την εγκράτεια, την λιτότητα, την παραίτηση από τα δικαιώματά τους χάριν της αγάπης.
Και τώρα θερίζουμε τα αδιέξοδά μας. Καιρός για αλλαγή νοοτροπίας, για μετάνοια. Για αυτοσυγκράτηση, μοίρασμα και αγάπη. Για αλλιώτικη προτεραιότητα. Καιρός για σύνεση και μέτρο. Κι αυτά δεν μπορούν να έρθουν ούτε με νόμους ούτε με επιβολές ξένων. Γιατί η ψυχή μας πάντα θα ποθεί να ζητά. Χρειάζεται πνευματική παιδεία, η οποία θα χτίσει προσωπικότητες που θα έχουν ως γνώμονα τη ζωή τους την ευτυχία μέσα από την αγάπη. Όχι μόνο για το «εγώ». Αλλά και για το «εσύ». Και μέσα από την συνάντηση των προσώπων που αγωνίζονται να δώσουν αληθινή χαρά μέσα από την αγάπη και την αλληλοπροσφορά υπάρχει ελπίδα για μία πιο ριζική αλλαγή. Στις καρδιές μας. Και τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.