Ιόνη Ονουφριάδου / Συντάκτρια
Όταν είσαι μικρός λοιπόν, είσαι εν δυνάμει τα πάντα. Έτσι μου είχε πει ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο.
12/9/2001, 8:15. Πεισματικά αρνούμουν να ανοίξω τα μάτια. Φοβόμουν να δω, δεν ήθελα να ξέρω, αρνιόμουν την αποτυχία. Ήξερα τι ήθελα να ακούσω και με δυσκολία ανεχόμουν οτιδήποτε άλλο. 11:15. Το τηλέφωνο κτυπάει και με βρίσκει πάλι στο κρεβάτι. «Ξύπνα! Ακόμη κοιμάσαι; Πέρασες!!! Βγήκανε οι βάσεις!» Στην άλλη άκρη της γραμμής ο κολλητός μου. Ήταν τελικά, έτσι να το μάθω. Αντιδραστική ως πάντα, αρνούμουν οποιαδήποτε αλήθεια εκτός από τη δική μου. Αλλά αυτή τη φορά είχα σταθεί τυχερή. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά, που γέμισαν την υπόλοιπη ημέρα τους με κραυγές χαράς και συγχαρητήρια απ’ τους αγαπημένους. Τα επόμενα χρόνια, δε θα τα αλλάξω με τίποτα. Μαζί με κάποια άλλα, θα τα κρατήσω για πάντα, να μου γεμίζουν κάποια ακόμη χαμογελαστά πρωινά.
Έτσι κάθε χρόνο. 18χρονα ή και λίγο μεγαλύτερα παιδιά, εξετάζονται, διαβάζουν, εξαντλούνται, ελπίζουν, ονειρεύονται. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, ο δρόμος μπροστά μυρίζει ομορφιά. Ακόμη και αν τα τοιχοκολλημένα χαρτιά στα φρεσκοβαμμένα ντουβάρια του λυκείου, σου δίνουν ζοφερά μαντάτα... θυμήσου πως τα ομορφότερα σου χρόνια, ξεκινάνε τώρα. Αν είσαι από τους τυχερούς που με έκπληξη θα δουν το όνομα τους στο πανεπιστημιακό ή τεχνολογικό ίδρυμα που επέλεξαν... απόλαυσέ το. Και αν πάλι το ονοματάκι σου δεν είναι πουθενά... ή είναι κάπου που ούτε καν σε ενδιαφέρει να βρισκόταν... smile! Από εδώ και πέρα ονειρέψου ελεύθερα. Κάθε πράγμα έχει το χρόνο του. Και οι ανησυχίες, δεν είναι για την δική σου ώρα. Θα’ ρθουν λίγο πιο μετά, αλλά προς το παρόν στις γραμμές αυτές, δεν έχουν θέση.
Ανασύνταξε τις δυνάμεις σου, φτιάξε έναν καφέ, έτσι ακριβώς όπως τον πίνεις, πάρε μια καθαρή αναπνοή... και σκέψου. Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις λοιπόν; Αν οι πυξίδες σου, σηματοδοτούν ξανά τα ίδια... κάνε υπομονή ένα χρόνο. Πέρνα καλά, συντήρησε τις γνώσεις σου, μελέτα και ανάπτυξέ τις, κάνε τις αδυναμίες σου δύναμη, ξαναμπές στα μαθητικά θρανία και το επόμενο Φθινόπωρο, δες τον εαυτό σου εκεί που αρχικά ήθελες να βρίσκεσαι. Να θυμάσαι πάντα, όσο κλισέ και αν σου ακούγεται... πως όταν κάτι είναι το «θέλω» σου, μπορεί την πρώτη να σου αρνηθεί, μα η επίτευξη του στόχου, με την δεύτερη ή τρίτη, είναι αναπόφευκτη.
Αν πάλι καταλήξεις, πως εσύ θέλεις να πετάξεις για αλλού... αν σου το επιτρέπουν τα οικογενειακά οικονομικά και η ψυχή σου ονειρεύεται ημέρες στο εξωτερικό... φτιάξε βαλιτσούλες ή ετοίμασε τις αιτήσεις σου, για ένα ίδρυμα εξωτερικού, ή ένα υπο-παράρτημά του στην Ελλάδα. Και αν πάλι καταλήξεις πως εσένα σε κέρδισαν τα πρακτικά, είμαι σίγουρη πως ήδη ξέρεις, σε ποιο δημόσιο ή ιδιωτικό ΙΕΚ θέλεις να «χαρίσεις» και να επενδύσεις τα επόμενά σου χρόνια.
Στοπ! Forward! Ψάρι εκτός νερού και άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε μια σχολή, γνωριμία, παρέες, συγκατοίκηση, πρωινοί βροχεροί καφέδες στο κυλικείο, φιλία σε 4 τοίχους φοιτητικούς, μηχανή στους δρόμους με μια σάκα στον ώμο, εκδρομές, αμφιθέατρα, η μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων σημειώσεων, βιβλιοπωλεία φοιτητικά, μηνιαίο έμβασμα, ίσως και φοιτητική δουλειά, πάρτι… μισό λεπτό – τα κεφάλια μέσα, εξεταστική...αγουροξυπνημενή αγωνία μπροστά στον πίνακα αναρτήσεων, 4αρια και 5αρια, οχτάρια, προφορικές εξετάσεις, κοπάνες, συγκέντρωση των βιβλίων κάθε Οκτώβρη και Φλεβάρη. Χριστούγεννα και Πάσχα οικογενειακά, καλοκαίρια στο Ποσείδι ή σε κάποιο νησί. Αγωνία, τα μαθήματα είναι τρία, ορκωμοσία. Αύριο, θα είσαι αλλιώς.
Play! Από όπου και αν μας ήρθες, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ξένο πανεπιστήμιο, καλωσόρισες. Άκου με καλά, αμφισβήτησέ με... και ξαναθυμήσου με όταν με χρειαστείς. Εδώ λοιπόν θα πραγματώσεις το όνειρό σου. Ίσως σταθείς τυχερός/η και ασκήσεις το επάγγελμα του πτυχίου που με τόσο κόπο απέκτησες. Αν όχι, τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, σου επιφυλάσσουν μεγαλύτερη «ιστορία».
Ζεις σε μια χώρα, που ακόμη και αν η αδρεναλίνη σου είναι για τα μικρά... θα μάθεις να αντέχεις και στην ελεύθερη πτώση. Θα ακούσεις πολλά, θα δεις περισσότερα, θα αναρωτηθείς γιατί ενδεχομένως τελείωσες με τόσο κόπο την εκάστοτε σχολή και γιατί ο ΟΑΕΔ είναι συνήθως το επόμενο θρανίο μετά τα φοιτητικά έδρανα. Θα απογοητευθείς και θα θελήσεις να την «κάνεις». Θα επιλέξεις δουλειές άσχετες με τα παιδικά σου όνειρα και σε άσχετες θα επιλεγείς. Θα κατανοήσεις πως τελικά και εσύ, δε διαφέρεις σε τίποτα από τους υπόλοιπους.
Όταν είσαι δεκαοχτώ και ακούς παραπλήσιες ιστορίες με αυτές που σου περιγράφω παραπάνω... θεωρείς πως κάποιοι, κάτι κάνουν λάθος. Πως εσύ θέλεις, μπορείς και θα τα καταφέρεις. Και τώρα ίσως με κοιτάζεις υπεροπτικά... και αναρωτιέσαι τι είναι αυτά που σου λέω. Αμφισβήτησε λοιπόν όλες μου τις γραμμές. Έχεις δικαίωμα και πρέπει να το κάνεις.
Θέλω να σου πω όμως και κάτι ακόμα... Ο άνθρωπος αλλάζει, η ζωή τον πηγαίνει εκεί που ο ίδιος ίσως δεν είχε επιλέξει ή ακόμη περισσότερο δεν ήξερε ο ίδιος πως τελικά αυτή, ήταν γι’ αυτόν η κατάλληλη επιλογή. Τα πράγματα είναι έτσι. Η δυσκολία έχει γεμίσει τις ημέρες μας και η Ελλάδα έγινε πιο αφιλόξενη από ποτέ. Όπου όμως και αν καταλήξεις, να ξέρεις πως αυτός ο δρόμος, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον προηγούμενο. Θα μάθεις για εσένα αυτά, που ποτέ σου δε φαντάστηκες. Θα γνωρίσεις κόσμο τον οποίο αλλιώς δε θα μάθαινες, θα αποκτήσεις εμπειρίες που αλλιώς δε θα είχες... και τελικά, θα καταλήξεις εκεί που έπρεπε να είσαι. Αργά ή γρήγορα. Γιατί αυτό που πρέπει να γίνει, γίνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και συνήθως τελικά και ακραία ρεαλιστικά, αυτός ο τρόπος είναι ο καλύτερος.
Εσύ... άνοιξε απλά τα μάτια και αποφάσισε, πως πλέον θέλεις να παίξεις και να δεις πού θέλει αυτή η πίστα να σε πάει. Γιατί το παιχνίδι αυτό, δε θα παιχτεί χωρίς εσένα! Γιατί τα παιχνίδια, είναι για τα παιδιά. Και όλοι μας, πάντα παιδιά... παραμένουμε κατά βάθος
Όταν είσαι μικρός λοιπόν, είσαι εν δυνάμει τα πάντα. Έτσι μου είχε πει ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο.
12/9/2001, 8:15. Πεισματικά αρνούμουν να ανοίξω τα μάτια. Φοβόμουν να δω, δεν ήθελα να ξέρω, αρνιόμουν την αποτυχία. Ήξερα τι ήθελα να ακούσω και με δυσκολία ανεχόμουν οτιδήποτε άλλο. 11:15. Το τηλέφωνο κτυπάει και με βρίσκει πάλι στο κρεβάτι. «Ξύπνα! Ακόμη κοιμάσαι; Πέρασες!!! Βγήκανε οι βάσεις!» Στην άλλη άκρη της γραμμής ο κολλητός μου. Ήταν τελικά, έτσι να το μάθω. Αντιδραστική ως πάντα, αρνούμουν οποιαδήποτε αλήθεια εκτός από τη δική μου. Αλλά αυτή τη φορά είχα σταθεί τυχερή. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά, που γέμισαν την υπόλοιπη ημέρα τους με κραυγές χαράς και συγχαρητήρια απ’ τους αγαπημένους. Τα επόμενα χρόνια, δε θα τα αλλάξω με τίποτα. Μαζί με κάποια άλλα, θα τα κρατήσω για πάντα, να μου γεμίζουν κάποια ακόμη χαμογελαστά πρωινά.
Έτσι κάθε χρόνο. 18χρονα ή και λίγο μεγαλύτερα παιδιά, εξετάζονται, διαβάζουν, εξαντλούνται, ελπίζουν, ονειρεύονται. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, ο δρόμος μπροστά μυρίζει ομορφιά. Ακόμη και αν τα τοιχοκολλημένα χαρτιά στα φρεσκοβαμμένα ντουβάρια του λυκείου, σου δίνουν ζοφερά μαντάτα... θυμήσου πως τα ομορφότερα σου χρόνια, ξεκινάνε τώρα. Αν είσαι από τους τυχερούς που με έκπληξη θα δουν το όνομα τους στο πανεπιστημιακό ή τεχνολογικό ίδρυμα που επέλεξαν... απόλαυσέ το. Και αν πάλι το ονοματάκι σου δεν είναι πουθενά... ή είναι κάπου που ούτε καν σε ενδιαφέρει να βρισκόταν... smile! Από εδώ και πέρα ονειρέψου ελεύθερα. Κάθε πράγμα έχει το χρόνο του. Και οι ανησυχίες, δεν είναι για την δική σου ώρα. Θα’ ρθουν λίγο πιο μετά, αλλά προς το παρόν στις γραμμές αυτές, δεν έχουν θέση.
Ανασύνταξε τις δυνάμεις σου, φτιάξε έναν καφέ, έτσι ακριβώς όπως τον πίνεις, πάρε μια καθαρή αναπνοή... και σκέψου. Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις λοιπόν; Αν οι πυξίδες σου, σηματοδοτούν ξανά τα ίδια... κάνε υπομονή ένα χρόνο. Πέρνα καλά, συντήρησε τις γνώσεις σου, μελέτα και ανάπτυξέ τις, κάνε τις αδυναμίες σου δύναμη, ξαναμπές στα μαθητικά θρανία και το επόμενο Φθινόπωρο, δες τον εαυτό σου εκεί που αρχικά ήθελες να βρίσκεσαι. Να θυμάσαι πάντα, όσο κλισέ και αν σου ακούγεται... πως όταν κάτι είναι το «θέλω» σου, μπορεί την πρώτη να σου αρνηθεί, μα η επίτευξη του στόχου, με την δεύτερη ή τρίτη, είναι αναπόφευκτη.
Αν πάλι καταλήξεις, πως εσύ θέλεις να πετάξεις για αλλού... αν σου το επιτρέπουν τα οικογενειακά οικονομικά και η ψυχή σου ονειρεύεται ημέρες στο εξωτερικό... φτιάξε βαλιτσούλες ή ετοίμασε τις αιτήσεις σου, για ένα ίδρυμα εξωτερικού, ή ένα υπο-παράρτημά του στην Ελλάδα. Και αν πάλι καταλήξεις πως εσένα σε κέρδισαν τα πρακτικά, είμαι σίγουρη πως ήδη ξέρεις, σε ποιο δημόσιο ή ιδιωτικό ΙΕΚ θέλεις να «χαρίσεις» και να επενδύσεις τα επόμενά σου χρόνια.
Στοπ! Forward! Ψάρι εκτός νερού και άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε μια σχολή, γνωριμία, παρέες, συγκατοίκηση, πρωινοί βροχεροί καφέδες στο κυλικείο, φιλία σε 4 τοίχους φοιτητικούς, μηχανή στους δρόμους με μια σάκα στον ώμο, εκδρομές, αμφιθέατρα, η μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων σημειώσεων, βιβλιοπωλεία φοιτητικά, μηνιαίο έμβασμα, ίσως και φοιτητική δουλειά, πάρτι… μισό λεπτό – τα κεφάλια μέσα, εξεταστική...αγουροξυπνημενή αγωνία μπροστά στον πίνακα αναρτήσεων, 4αρια και 5αρια, οχτάρια, προφορικές εξετάσεις, κοπάνες, συγκέντρωση των βιβλίων κάθε Οκτώβρη και Φλεβάρη. Χριστούγεννα και Πάσχα οικογενειακά, καλοκαίρια στο Ποσείδι ή σε κάποιο νησί. Αγωνία, τα μαθήματα είναι τρία, ορκωμοσία. Αύριο, θα είσαι αλλιώς.
Play! Από όπου και αν μας ήρθες, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ξένο πανεπιστήμιο, καλωσόρισες. Άκου με καλά, αμφισβήτησέ με... και ξαναθυμήσου με όταν με χρειαστείς. Εδώ λοιπόν θα πραγματώσεις το όνειρό σου. Ίσως σταθείς τυχερός/η και ασκήσεις το επάγγελμα του πτυχίου που με τόσο κόπο απέκτησες. Αν όχι, τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, σου επιφυλάσσουν μεγαλύτερη «ιστορία».
Ζεις σε μια χώρα, που ακόμη και αν η αδρεναλίνη σου είναι για τα μικρά... θα μάθεις να αντέχεις και στην ελεύθερη πτώση. Θα ακούσεις πολλά, θα δεις περισσότερα, θα αναρωτηθείς γιατί ενδεχομένως τελείωσες με τόσο κόπο την εκάστοτε σχολή και γιατί ο ΟΑΕΔ είναι συνήθως το επόμενο θρανίο μετά τα φοιτητικά έδρανα. Θα απογοητευθείς και θα θελήσεις να την «κάνεις». Θα επιλέξεις δουλειές άσχετες με τα παιδικά σου όνειρα και σε άσχετες θα επιλεγείς. Θα κατανοήσεις πως τελικά και εσύ, δε διαφέρεις σε τίποτα από τους υπόλοιπους.
Όταν είσαι δεκαοχτώ και ακούς παραπλήσιες ιστορίες με αυτές που σου περιγράφω παραπάνω... θεωρείς πως κάποιοι, κάτι κάνουν λάθος. Πως εσύ θέλεις, μπορείς και θα τα καταφέρεις. Και τώρα ίσως με κοιτάζεις υπεροπτικά... και αναρωτιέσαι τι είναι αυτά που σου λέω. Αμφισβήτησε λοιπόν όλες μου τις γραμμές. Έχεις δικαίωμα και πρέπει να το κάνεις.
Θέλω να σου πω όμως και κάτι ακόμα... Ο άνθρωπος αλλάζει, η ζωή τον πηγαίνει εκεί που ο ίδιος ίσως δεν είχε επιλέξει ή ακόμη περισσότερο δεν ήξερε ο ίδιος πως τελικά αυτή, ήταν γι’ αυτόν η κατάλληλη επιλογή. Τα πράγματα είναι έτσι. Η δυσκολία έχει γεμίσει τις ημέρες μας και η Ελλάδα έγινε πιο αφιλόξενη από ποτέ. Όπου όμως και αν καταλήξεις, να ξέρεις πως αυτός ο δρόμος, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον προηγούμενο. Θα μάθεις για εσένα αυτά, που ποτέ σου δε φαντάστηκες. Θα γνωρίσεις κόσμο τον οποίο αλλιώς δε θα μάθαινες, θα αποκτήσεις εμπειρίες που αλλιώς δε θα είχες... και τελικά, θα καταλήξεις εκεί που έπρεπε να είσαι. Αργά ή γρήγορα. Γιατί αυτό που πρέπει να γίνει, γίνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και συνήθως τελικά και ακραία ρεαλιστικά, αυτός ο τρόπος είναι ο καλύτερος.
Εσύ... άνοιξε απλά τα μάτια και αποφάσισε, πως πλέον θέλεις να παίξεις και να δεις πού θέλει αυτή η πίστα να σε πάει. Γιατί το παιχνίδι αυτό, δε θα παιχτεί χωρίς εσένα! Γιατί τα παιχνίδια, είναι για τα παιδιά. Και όλοι μας, πάντα παιδιά... παραμένουμε κατά βάθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.