Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

"Βρισκόμουν στη Μελβούρνη της Αυστραλίας με τον εκδότη μου,για την προώθηση ενός καινούριου βιβλίου. Τέτοιες περιοδείες είναι, συνήθως, εξαντλητικές κι αυτή δεν αποτελούσε εξαίρεση. Έτσι, όταν τελικά μας παραχωρήθηκε μια μέρα ξεκούρασης, συμφωνήσαμε να την περάσουμε στο ύπαιθρο, μακριά από ξενοδο-χεία, βιβλιοπωλεία, τηλεοπτικά στούντιο και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η ζεστή, ολοκάθαρη μέρα έμοιαζε τέλεια για περίπατοσ' ένα από τα γραφικά προάστια της Μελβούρνης. Προορισμός μας ήταν ο ζωολογικός κήπος.

Στο δρόμο σταματήσαμε σε μια στάση λεωφορείων, ελπίζονταςνα βρούμε κάποια ένδειξη, ότι είχαμε πάρει τη σωστή κατεύθυνση. Στον πίνακα των δρομολογίων, πάνω σ' έναν ψηλό στύλο, αναγράφονταν αναλυτικά οι αναχωρήσεις και οι αφίξεις των λεω-φορείων. Ξαφνικά, είδαμε κατάπληκτοι μια ένδειξη, που έγραφε:«Λεωφορείο No 9 για τον Παράδεισο». Τι όμορφα που ακουγό-ταν... Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο! «Θα 'ταν υπέροχο, αν πραγματικά μπορούσαμε να πάρουμε ένα λεωφορείο με προορισμό τον Παράδεισο», σκεφτήκαμε. Αναρωτιόμασταν πώς να ήτανκι αν, φτάνοντας εκεί, θα βρίσκαμε κάτι, που ν' ανταποκρίνεται στην εικόνα που είχαμε πλάσει με τη φαντασία μας για τον παράδεισο.

Στο κλασικό έργο του «Η Θεία Κωμωδία», ο Ντάντε περιγράφει τον παράδεισο σαν ένα ρόδινο όραμα· τον παρομοιάζει με το πιο αγνό είδος έρωτα.

Ο Μαρκ Τουαίν, απ' την άλλη μεριά, δημιούργησε μια πιο προσγειωμένη εικόνα για τον παράδεισο, που μοιάζει με τη ζωή στο Μισισίπι.

 Ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες, φανταζόταν τον παράδεισο σαν «ένα είδος βιβλιοθήκης».

Είμαι σίγουρος, ότι τα οράματα όλων μας για τον παράδεισο, δεν είναι λιγότερο ειδυλλιακά, απ' αυτά των ποιητών, των φιλοσόφων και των καλλιτεχνών. Μερικοί ονειρεύονται έναν παράδεισομε απέραντα πράσινα λιβάδια και γάργαρα νερά, που δημιουργούν ατέλειωτους ιριδισμούς. Γι' άλλους είναι ένα χρυσοκόκκινο δειλινό στον ουρανό του Μανχάταν. Μερικοί οραματίζονται μια χώρα απαλλαγμένη από αγωνίες και πιέσεις, όπου ουράνιες χορωδίες αγγέλων τραγουδούν απαλές μελωδίες. Άλλοι προτιμούν πιο ζωηρές προκλήσεις, από ορχήστρες τζαζ της Νέας Ορλεάνης ή τα χαρούμενα ξεφωνητά του Β.Β. Κινγκ. Ορισμένοι ελπίζουν να βρουν ησυχία, ηρεμία και γαλήνη.

Είναι φανερό, ότι αν μπορούσε να υπάρξει ένας αληθινός γήινος παράδεισος, θα ήταν μια πολύ προσωπική δημιουργία. Και, σίγουρα, δεν θα ήταν εύκολο να μεταφερθείς εκεί· δεν θα υπήρχε δρομολογημένο «Λεωφορείο No 9».

 Αυτή η περιοχή, που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, δεν ανταποκρίνεται σε όλα τα γούστα.

 (Δεν είναι ενδιαφέρον και αξιοθαύμαστο, ότι διαφωνούμε ακόμη και για τον Παράδεισο;)

Δεν πήραμε τελικά το Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο και χαίρομαι γι' αυτό. Είναι ξεκάθαρο, ότι αυτός ο παράδεισος βρίσκεται μόνο μέσα στις απέραντες και απεριόριστες πνευματικές μας ικα-νότητες, διαμορφωμένος από τις προσωπικές μας μοναδικές εμπειρίες και τη θέληση να ωριμάσουμε και ν' αλλάξουμε.

 Αν υπάρχει κάτι κοινό για όλους μας, κατά τη γνώμη μου είναι τούτο:
«Η ζωή είναι παράδεισος, για όσους αγαπούν πολλά πράγματα με πάθος»· τους ανθρώπους, το φαγητό, τα λουλούδια, τη μουσική,το χορό, τα βιβλία, την τέχνη, τις αναμνήσεις, την ποίηση, τηνοικογένεια, τη μάθηση. Ένας κατάλογος ατέλειωτος. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για τον παράδεισο στο μακρινό μέλλον.

 Όσο πιο παθιασμένα αγαπούμε πολλά πράγματα, τόσο πιο εφικτό γίνεταινα ζήσουμε στον προσωπικό μας παράδεισο ΤΩΡΑ.

Από την εισαγωγή του βιβλίου του Λεο Μπουσκάλια, Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο