Η δημιουργία του ανθρώπου

Είπε ο Θεός: «Ας δημιουργήσουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας κι έτσι που να μπορεί να μας μοιάσει · κι ας εξουσιάζει τα ψάρια της θάλασσας, τα πτηνά του ουρανού, τα ζώα και γενικά όλη τη γη και τα ερπετά που σέρνονται πάνω σ' αυτήν»... Τότε ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης και φύσηξε στο πρόσωπό του πνοή ζωής. Έτσι έγινε ο άνθρωπος ζωντανό πλάσμα. Ύστερα ο Κύριος ο Θεός φύτεψε έναν κήπο στην Εδέμ προς την ανατολή... Πήρε, λοιπόν, ο Κύριος ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε μέσα στον κήπο της Εδέμ για να τον καλλιεργεί και να τον προσέχει.

Ο Κύριος έφερε όλα τα ζώα του αγρού και τα πτηνά του ουρανού μπροστά στον άνθρωπο, για να δει πώς θα τα ονομάσει. Και ό,τι όνομα έδινε ο άνθρωπος σε κάθε ζωντανή ύπαρξη, αυτό ήταν και το όνο-μά της. Έδωσε ονόματα σε όλα τα ζώα, στα πτηνά του ουρανού και στα άγρια θηρία.

Ο Κύριος ο Θεός είπε: «Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιονμ' αυτόν»... Τότε ο Κύριος ο Θεός τον έριξε σε βαθύ ύπνο κι αποκοιμήθηκε. Μετά πήρε μια πλευρά του και στη θέση της έβαλε σάρκα. Με την πλευρά που πήρε από τον Αδάμ ο Κύριος ο Θεός έκανε τη γυναίκα και την έφερε στον Αδάμ. Τότε ο Αδάμ είπε: «Αυτό είναι οστό από τα οστά μου και σάρκα από τη σάρκα μου»... Γι' αυτόν το λόγο θα εγκαταλείπει ο άνθρωπος τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του. Και θα γίνονται οι δυο τους ένα σώμα.

Ο Θεός τους ευλόγησε και τους είπε: «Να κάνετε πολλά παιδιά ... να γεμίσετε τη γη και να κυριαρχήσετε σ' αυτήν. Να εξουσιάσετε τα ψάρια της θάλασσας, τα πτηνά του ουρανού και κάθε ζώο που κινείται πάνω στη γη... Να! ... σας δίνω όλα τα φυτά, καθώς και όλα τα δέντρα.».

Σύμφωνα με τη διήγηση της Γενέσεως είμαστε τα μόνα πλάσματα που δημιουργηθήκαμε ως εικόνα του Θεού. Μόνο εμείς δηλαδή μπορούμε να συνειδητοποιούμε τη σημασία της ζωής: Να αναγνωρίζουμε ότι μας χαρίστηκε για να την κάνουμε ολοένα και καλύτερη, να τη μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας και με τα άλλα ζωντανά πλάσματα , να συναισθανόμαστε την ομορφιά της, να επιλέγουμε ελεύθερα ποιους δρόμους θα ακολουθήσουμε ,να καταλαβαίνουμε ότι ο πραγματικός προορισμός του ανθρώπου είναι να σχετιστεί με το Θεό και να του μοιάσει όσο γίνεται περισσότερο.

Πώς μπορεί όμως ο άνθρωπος να μοιάσει στο δημιουργό Θεό; 

Πώς να ζει στον κόσμο χωρίς να τον καταστρέφει; 

Πού να βρίσκει χαρά;

 Με ποιο τρόπο να χρησιμοποιεί ό,τι του χάρισε ο Θεός;

 Πώς θα καταφέρει να ζήσει κι ο ίδιος μια δημιουργική ζωή; Πώς να δημιουργεί όμορφες σχέσεις γεμάτες δικαιοσύνη και αληθινή αγάπη;

 Πώς μπορεί να έχει μια ζωντανή σχέση με το Θεό;

Σήμερα, καθώς όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα γύρω μας κι ένα πλήθος από πληροφορίες μας κυκλώνουν, συχνά μπερδευόμαστε. Δεν αναγνωρίζουμε τα χαρίσματά μας, τα προσπερνάμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μ' αυτά. Δε συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας για τον κόσμο και δεν παίρνουμε τις καλύτερες αποφάσεις. Όμως, ας κοιτάξουμε γύρω μας. Οι άνθρωποι είναι δημιουργοί, ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιούν:

• γεωργοί, εργάτες, τεχνικοί καλλιεργούν και δαμάζουν τα υλικά της φύσης
• καλλιτέχνες προσπαθούν να συλλάβουν το νόημα της ζωής και να εκφράσουν την ομορφιά της με εικόνες, στίχους, νότες...
• δάσκαλοι, γιατροί, νοσοκόμοι προσπαθούν να φωτίσουν, να γιατρέψουν, να διευκολύνουν τη ζωή των γύρω τους
• ανάπηροι συνάνθρωποί μας χρησιμοποιούν θαυμαστά τα χαρίσματά τους
• γονείς δίνουν ζωή και φροντίδα στα παιδιά τους
• παρά τις δυσκολίες της ζωής, οι άνθρωποι δε σταματούν να σχετίζονται και να προσφέρουν αγάπη!

Συνειδητοποιώντας όλα τα παραπάνω δε γίνεται να μη νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το Θεό, που μας χάρισε ένα τέτοιο ακριβό δώρο και να τον ευχαριστούμε. Όσοι είναι χριστιανοί γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν όταν μαζεύονται για να λατρεύσουν το Θεό το ονομάζουν Θεία Ευχαριστία. Σ' αυτή τη σύναξη προσεύχονται για όλη την κτίση, προσφέρουν στο Θεό ως δώρα ψωμί και κρασί, εύχονται η ζωή και ο κόσμος όλος να είναι πάντοτε στα χέρια του και τον ευχαριστούν αναγνωρίζοντας όσα τους χαρίζει.

Κλείνοντας ας δούμε πως περιγράφει το βαβυλωνιακό έπος Ενούμα Ελίς τη δημιουργία του ανθρώπου

Οι θεοί όμως είχαν παράπονα. «Τώρα» έλεγαν στον Μαρδούκ «είμαστε τσακισμένοι από τη δουλειά, μα από κύριοι γίναμε δούλοι και κανείς δε μας υπηρετεί». Ο Μαρδούκ συμφώνησε πως τα παράπονα τους ήταν δίκαια και είπε: «Θα πλάσω ένα πλάσμα μικρό που δε θα είναι επικίνδυνο, γιατί θα είναι υπερβολικά αδύναμο. Θα το βαφτίσω άνθρωπο και θα του αναθέσω να σας δουλεύει. Θα το εγκαταστήσω στη γη και θα είναι ανίκανο να ανεβεί στον ουρανό, ανίκανο να βυθιστεί στα νερά. Για μεγαλύτερη ασφάλεια θα του δώσω το θάνατο. Για λίγο καιρό θα μπορεί να δουλεύει για σας και ύστερα, όταν με την ηλικία θα αποκτήσει ίσως αρκετή σοφία, θα χάνεται... Ο Μαρδούκ έκοψε το κεφάλι του Έα και από το πτώμα του σκάρωσε ένα πλάσμα μικρό, που όλοι οι θεοί το βρήκαν γελοίο μα πολύ κατάλληλο για τη δουλειά που επρόκειτο να του αναθέσουν. Έτσι γεννήθηκε η ράτσα των Ανθρώπων.

Ενούμα Ελίς (βαβυλωνιακό έπος της δημιουργίας)

Αποσπάσματα από το ηλεκτρονικό βιβλίο της Α Γυμνασίου