Ο ύμνος της αγάπης

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,

 αγάπην δε μη έχω,

 γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

 και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,

 και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν,

 αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.

 και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου,

 και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, 

αγάπην δε μη έχω,

 ουδέν ωφελούμαι.

 Η αγάπη μακροθυμεί,

 χρηστεύεται,

 η αγάπη ου ζηλοί,

 η αγάπη ου περπερεύεται,

 ου φυσιούται, 

ουκ ασχημονεί, 

ου ζητεί τα εαυτής, 

ου παροξύνεται,

 ου λογίζεται το κακόν,

 ου χαίρει επί τη αδικία,

 συγχαίρει δε τη αληθεία.

 πάντα στέγει, 

πάντα πιστεύει,

 πάντα ελπίζει, 

πάντα υπομένει.

 η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

 είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται.

 είτε γλώσσαι παύσονται. 

είτε γνώσις καταργηθήσεται.

 εκ μέρους δε γινώσκομεν

 και εκ μέρους προφητεύομεν.

 όταν δε έλθη το τέλειον,

 τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.

 ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν,

 ως νήπιος εφρόνουν, 

ως νήπιος ελογιζόμην.

 ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου

. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι,

 τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον.

 άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. 

νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα.

 μείζων δε τούτων η αγάπη.

(Απ. Παύλου Α' Κορ.ιγ΄)