Ο Θεός μας έδειξε

Ο Θεός, μας έδειξε όλα τα μονοπάτια του ουρανού
 για να τον βρουν όσοι τον ψάχνουν.
Μας είπε ακόμα και που κρύβει το κλειδί
 για να ξεκλειδώσουμε την πόρτα του.
 Στην αγάπη.
Και έβαλε την αγάπη σε μια πρόταση για να την βρουν,
όσοι θέλουν να τον βρουν και να ξεκλειδώσουν την πόρτα του.

ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΕΣΕΝΑ.!!!!!!!!!!

John Fenix

Δεν Φοβαμαι Τον Θεο

Το Κήρυγμα της Εβδομάδος .

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ !!!!!
Αναρωτήθηκα κάποτε.. Είναι δυνατόν να φοβόμαστε κάποιον αλλά και να τον αγαπάμε ταυτόχρονα;
Να τρέμουμε μην μας κάνει κάποιος κακό και παράλληλα να τον λατρεύουμε;
Κατέληξα στο συμπέρασμα λοιπόν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορείς να αγαπάς αυτόν που φοβάσαι.
Ποιος πατέρας ή ποια μητέρα προτιμά το παιδί τους να τους φοβάται από το να τους αγαπά; Από το να τους σέβεται;
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τέτοιος γονέας. Αλλά και αν υπάρχει θα είναι πολύ δυστυχισμένος. Να σε φοβάται το παιδί σου;
Απέτυχες.!!!!!!!!!!
Ο κάθε γονέας ,μια και μόνο αποστολή έχει από την στιγμή που απέκτησε παιδιά.
Να τους δίνει απεριόριστη αγάπη, προστασία και φροντίδα. Να φροντίζει με τις διδαχές του, για την σωστή ανάπτυξη των παιδιών του.
Ότι ακριβώς κάνει αιώνες και αιώνες τώρα ο δικός μας πατέρας. Ο ουράνιος , ο δημιουργός των πάντων, ο δημιουργός μας.
Ο Θεός……
Μας χάρισε τα πάντα. Και το κυριότερο από όλα, μας άφησε να έχουμε ελεύθερη βούληση. Μας έδωσε την ελευθερία μας. Φανταστείτε να είχατε την δυνατότητα να δημιουργήσετε ζωή. Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το. Και όταν τα ανοίξετε πείτε μου. Πόσο δύσκολο θα ήταν για τον κάθε ένα από εμάς, στην ζωή που δημιουργήσαμε ,να αποφασίζαμε ότι δεν θα είχαμε έλεγχο επάνω της.
Να την αφήναμε τελείως ελεύθερη. Ακόμη και για να μας βλάψει αν το ήθελε. Εγώ γνωρίζοντας όσο μπορώ να γνωρίζω, την ανθρώπινη φύση, θα έλεγα ότι κανένας άνθρωπος δεν θα έδινε πλήρη ελευθερία στην δημιουργία του, αν μπορούσε να δημιουργήσει ζωή. Δεν θα το επέτρεπε ο εγωισμός μας.
Ο Θεός όμως μας έδωσε ελεύθερη βούληση. Δικές μας οι επιλογές . Και σε αυτόν τον Θεό, σε αυτόν τον δημιουργό , εμείς τι επιστρέφουμε ; Φόβο; Απαράδεκτο.!!!!!!!!!
Όταν κάνεις ότι σου ζητάει κάποιος από φόβο, αυτό σημαίνει ότι όταν με οποιονδήποτε τρόπο καταφέρεις να ξεπεράσεις τον φόβο σου, θα είναι ο πρώτος που θα χτυπήσεις για να εκδικηθείς για τον φόβο που βίωσες.
Θα τον απαρνηθείς, θα τον προδώσεις, θα προσπαθήσεις να τον μειώσεις , να τον πολεμήσεις αν μπορείς, να του κάνεις κακό.
Αυτό θα είναι το ευχαριστώ μας στον δημιουργό μας λοιπόν; Αυτό θα είναι το ευχαριστώ μας στον Χριστό, που θυσιάστηκε για την σωτηρία των ανθρώπων; Να τον πολεμήσουμε; Γιατί; Δεν μας ζήτησαν να τους φοβόμαστε. Περιμένουν όμως από εμάς το αυτονόητο. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε και από μόνοι μας, χωρίς να μας το ζητήσουν. Να τους αγαπάμε.!!!!!!!!
Πως μπορείς να μην αγαπάς κάποιον που σου χάρισε τόσα πολλά; Αυτό που θα πρέπει να φοβόμαστε είναι να μην χάσουμε την αγάπη του Θεού.
Και ο φόβος που θα νιώθουμε θα είναι όχι φόβος πανικού ,αλλά φόβος μην βρεθούμε μακριά από τον χώρο που έχει ετοιμάσει για εμάς. Τα παιδιά του.
Ο πονηρός όμως βρίσκει το αδύνατο σημείο μας, που είναι ο υπέρμετρος εγωισμός μας και λέγοντάς μας με διαφόρους απεσταλμένους του, ότι πρέπει να φοβόμαστε τον Θεό, μας κάνει να θέλουμε να επαναστατήσουμε ενάντια σε αυτόν που πρέπει να φοβόμαστε. Ο κάθε ένας από εμάς έχει για τον εαυτό του την ιδέα ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Εύκολα λοιπόν του έρχεται η σκέψη ότι αυτός δεν φοβάται κανέναν και προσπαθεί να αποτινάξει από επάνω του κάθε τι που του μάθανε να φοβάται. Και καταλήγουμε να απομακρυνόμαστε από τον Θεό επειδή αφήσαμε τους πονηρούς να μας πείσουν ότι πρέπει να τον φοβόμαστε . Ποιόν; Αυτόν που μόνο την αγάπη μας ζήτησε. Αυτήν που δικαιούται. !!!!!!!!!!!!!!!
Ας ξεκαθαρίσουμε με μεγάλη ανακούφιση λοιπόν κάτι μέσα μας, που πιστεύω ότι θα μας ελευθερώσει το μυαλό και την ταλαίπωρη ψυχούλα μας ,που την έχουν φορτώσει με χιλιάδες φοβίες.
ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ .ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΜΕ.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Και όχι επειδή απαιτεί αυτός την αγάπη μας. Αλλά γιατί αν δεν αγαπάμε κάποιον που μας πρόσφερε τόσα πολλά ,τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με εμάς. Αν δεν αγαπάμε αυτόν που θυσίασε τον γιό του για να μας ανοίξει τον δρόμο προς τον ουρανό ,τότε ποιόν μπορούμε να αγαπήσουμε;
Σε όλους αυτούς λοιπόν που σας ζητάνε να φοβάστε τον Θεό χαμογελάστε με νόημα και ρωτήστε τους. Να φοβόμαστε τι; Σταυρώσαμε τον γιό του και μας συγχώρησε. Μας έδειξε το μεγαλείο της αγάπης του, αντί να μας κάψει όλους σε μια μέρα. Τι να φοβάμαι από τον Θεό της αγάπης; Τον αγαπώ δεν τον φοβάμαι. Τον σέβομαι δεν τον φοβάμαι. Πως μπορώ να φοβάμαι κάποιον που φύσηξε το πνεύμα της ζωής μέσα μου; Κάποιον που μου έδωσε την απέραντη ελευθερία.
Ας βγάλουμε λοιπόν τον φόβο για τον Θεό από μέσα μας και ας νιώσουμε την απέραντη αγάπη που περιμένει από εμάς. Ας ξυπνήσουμε ένα πρωί και ατενίζοντας από το παράθυρο το μεγαλείο της δημιουργίας του, ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό μας για όλα όσα έχει δημιουργήσει για εμάς. Και ας νιώσουμε βαθειά μέσα μας το πόσο πολύ τον αγαπάμε. Να είστε σίγουροι ότι εκείνο το πρωινό θα έχετε ελευθερωθεί από τον φόβο του Θεού.
Να είστε σίγουροι ότι θα έχετε κάνει ένα από το ομορφότερα δώρα στον Θεό. Την Αγάπη σας. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Την επόμενη φορά που θα πάτε στην εκκλησία λοιπόν{ Στον οίκο του ΘΕΟΥ} αφού θα ανάψετε κεράκια για όλους όσους αγαπάτε, κάντε μια ευχάριστη έκπληξη στον ΘΕΟ. Ανάψτε και ένα κεράκι σε αυτόν.!!!!!!!!!!!!!!! Και πείτε.
Σε ευχαριστώ ΘΕΕ μου για την αγάπη σου. Σε αγαπώ ΘΕΕ μου.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Να είστε καλά και ευλογημένοι .

Πατήρ Ιωάννης.
{John Fenix}

Το δαχτυλίδι και ο άσωτος υιός

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

 

 Ένας από τους πιο ωραίους συμβολισμούς στην παραβολή του ασώτου υιού είναι και αυτός του δαχτυλιδιού, το οποίο ο Πατέρας δίδει εντολή να δοθεί στον νεώτερο υιό του, όταν επιστρέφει από το «ζην ασώτως». «Δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού» (Λουκ. 15, 22) είναι ο πατρικός λόγος. Προφανώς και ο ο άσωτος φορούσε δαχτυλίδι όταν έφυγε από το σπίτι του Πατέρα του. Το έχασε όμως ή το πούλησε προκειμένου να επιβιώσει στην μακρινή χώρα , όπου απεδήμησε για να ζήσει ελεύθερα, όπως πίστεψε, χωρίς την κοινωνία με τον Πατέρα. Και με την επάνοδό του στο πατρικό σπίτι, ο Πατέρας του προσφέρει αυτό το συμβολικό στοιχείο, για να δείξει και σε εκείνον και σε εμάς τρία χαρακτηριστικά, τα οποία είναι πολύτιμα για όλους.

                Το δαχτυλίδι συμβολίζει τη σφραγίδα του Πατέρα, το οικόσημο της οικογένειας στην οποία ο άσωτος έχει αποφασίσει να επανενταχθεί. Ο άσωτος επέλεξε αρχικά να διακόψει την κοινωνία με το σπίτι αυτό και με το Πρόσωπο στο οποίο το σπίτι ανήκει. Μόνο που δεν έλαβε υπόψιν ότι το σχήμα του σπιτιού δεν έχει ιδιοκτήτη με την έννοια της αποκλειστικότητας, αλλά η ιδιοκτησία διαχέεται σε εκείνους που έχουν γνήσια κοινωνία ως παιδιά μαζί του. Αυτό δηλώνει ο πατέρας με δύο κινήσεις στην παραβολή. Όταν του δίδει «το επιβάλλον μέρος της ουσίας» (Λουκ. 15,12) χωρίς να διαμαρτυρηθεί για το αίτημα του παιδιού του, χωρίς να αγωνιστεί να το μεταπείσει για το ολοφάνερα εσφαλμένο του αιτήματος και της επιλογής του, χωρίς να οχυρωθεί πίσω από το δικαίωμα του ιδιοκτήτη. Αλλά και όταν ο πρεσβύτερος υιός θα διαμαρτυρηθεί για την ευεργεσία του Πατέρα προς το νεώτερο, τότε και πάλι Εκείνος θα αναφωνήσει με τρυφερότητα και ένα αδιόρατο παράπονο: «τέκνον, συ πάντοτε μετ’ εμού ει, και πάντα τα εμά σα εστί» (Λουκ. 15,31).  Ο Θεός είναι ο δημιουργός και ο ιδιοκτήτης της ζωής και της ύπαρξής μας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Για το Θεό όμως δεν υφίσταται τέτοιο δικαίωμα, όπως ξεκάθαρα μας λέει η παραβολή. Μας έπλασε εν αγάπη και ελευθερία και αυτή είναι η σφραγίδα Του επάνω μας. Να μας ανήκει ό,τι έχει ο Ίδιος, δηλαδή ο κόσμος, η κτίση, οι υπηρέτες -άγγελοι και πρωτίστως η σχέση Του μαζί μας. Σημείο της διάχυσης της ιδιοκτησίας το δαχτυλίδι, με το οποίο και Εκείνος μας δείχνει ότι μας αναγνωρίζει ως παιδιά και συγκληρονόμους και συνιδιοκτήτες της Βασιλείας του, αλλά και μας υπενθυμίζει ότι αυτή η σφραγίδα της αγάπης και της ελευθερίας είναι πάντοτε επάνω μας, εφόσον κι εμείς θέλουμε να είμαστε κοντά Του, θέλουμε να είμαστε μέλη του σώματός Του, που είναι η Εκκλησία.

                Το δαχτυλίδι είναι σημείο των ελεύθερων ανθρώπων και όχι των δούλων. Όταν οι άνθρωποι παντρευόμαστε δίδουμε ο ένας δαχτυλίδι στον άλλο όχι για να δείξουμε την δέσμευση ή την υποταγή ή την στέρηση της ελευθερίας μας, αλλά το αντίθετο ακριβώς. Ότι μέσα στη σχέση είμαστε ελεύθεροι να αγαπούμε και έχουμε επιλέξει την αγάπη ως την οδό της κοινής μας ζωής. Το σύμβολο αυτό πηγάζει από τη ζωή με το Θεό. Ο Θεός μας ελευθερώνει από τη ζωή των παθών, από την καταδίκη «του βόσκειν χοίρους» και «γεμίσαι την κοιλίαν από των κερατίων ων εσθίουσιν οι χοίροι» (Λουκ. 15, 15-16), όταν εμείς έχουμε αποφασίσει ότι η μετάνοια, η αλλαγή νοοτροπίας, η επιστροφή μας στη σχέση μαζί Του μας απελευθερώνει και όχι η ζωή μακριά Του. Και τότε λαμβάνουμε ως σημείο το δαχτυλίδι αυτό, το οποίο επιβεβαιώνει την απόφαση της ελευθερίας η οποία δεν γίνεται απομάκρυνση, αλλά μετάνοια, παραιτείται από τον εγωκεντρισμό του δικαιώματος να ζούμε όπως θέλουμε και γίνεται η υπακοή στο θέλημα του Θεού, το οποίο εκφράζεται με τόση αγάπη και τόσο σεβασμό στις πνευματικές μας πληγές, που υπερβαίνει πάσαν προσδοκίαν. Σημείο της ελευθερίας από τα πάθη και της μετανοίας το δαχτυλίδι, συνοδεύεται από την βρώση του σιτευτού μόσχου, δηλαδή του Χριστού, και του ευφρανθήναι, δηλαδή την μετοχή μας στη Θεία  Λειτουργία, που μας δίδει την χαρά, η οποία γίνεται διαρκής.

                Το δαχτυλίδι είναι το σύμβολο των ουρανίων χαρισμάτων, των καρπών του Αγίου Πνεύματος, τα οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ως δωρεά από τον Θεό όταν ζει την ζωή της Εκκλησίας. Ο Θεός δεν μας αφήνει τραυματισμένους, ταπεινωμένους, γυμνούς στη ζωή και την κοινωνία μαζί Του. Δεν μας αφήνει προς παραδειγματισμό να φέρουμε τα σημεία της πτώσης και της απομακρύνσεώς μας από Εκείνον, αλλά μας αποκαθιστά σε μία κοινωνία στην οποία μας θέλει όσο το δυνατόν άξιούς του, δηλαδή παιδιά Του. Το δαχτυλίδι είναι ο αρραβώνας του Πνεύματος, το οποίο μας υιοθετεί και μας δίδει την δυνατότητα να χαιρόμαστε με την τα χαρίσματά Του, την πίστη, την ειρήνη, την χαρά, την μακροθυμία και κυρίως την αγάπη. Ο Θεός μας θέλει στολισμένους με την αγιότητα. Μας θέλει λαμπρούς. Ανταποκρίνεται στο αίτημα της επιστροφής μας, που γίνεται στην ουσία η προσευχή μας και μας δείχνει ότι κοντά Του δεν θα μας λείψει η χαρά την οποία αναζητήσαμε και αναζητούμε στην απομάκρυνση από την κοινωνία μαζί Του. Μόνο που αυτή η χαρά είναι πρωτίστως πνευματική. Πηγάζει από την δυνατότητα της κοινωνίας με το Καθαρό και το Παντέλειο Πρόσωπό του, μόνο που δεν μας εξουδενώνει, αλλά μας στολίζει. Και η χαρά αυτή γίνεται αιώνια, καθώς η Βασιλεία Του μας κρατά στην μετάνοια.

                Η καθημερινότητά μας γίνεται μία συνεχής απομάκρυνση από την κοινωνία με το Θεό είτε δια της αμαρτωλότητας είτε δια της εργασίας στον αγρό του κόσμου. Όπως ο νεώτερος υιός άφησε τον Πατέρα για να βρει την τερπνότητα μακριά Του, έτσι και ο πρεσβύτερος υιός δεν είχε την χαρά της κοινωνίας με τον πατέρα, δεν είχε καταλάβει πώς ο Πατέρας σκεπτόταν και δρούσε, διότι ο νους του ήταν μόνο στον εαυτό του, στην περιουσία, στην εργασία, στους φίλους του, στην κατάκριση των άλλων. Έτσι όταν διαπιστώνει ότι άλλη εικόνα είχε για το Πρόσωπο του Πατέρα, αρνείται την κοινωνία μαζί Του, αρνείται να είναι μέλος της οικογένειας. Αρνείται την μετάνοια του αδερφού του. Αρνείται τελικά και την μετοχή στα χαρίσματα του Πνεύματος, που η γιορτή που κάνει ο Πατέρας δείχνει.

Ο Χριστός μας υποδεικνύει δια της στάσεως του πρεσβυτέρου υιού ότι το δαχτυλίδι της σχέσης δεν είναι εύκολο να το κρατήσει κανείς. Και η ανάγνωση της παραβολής την περίοδο του Τριωδίου μας υπενθυμίζει ότι έχουμε ανάγκη επαναπροσδιορισμού του Ποιος και Τι είναι ο Πατέρας μας και πώς βλέπουμε τη ζωή στην Εκκλησία. Το δαχτυλίδι το οποίο μας δόθηκε στο βάπτισμα είναι στα χέρια μας. Είναι όμως δική μας ευθύνη να χαιρόμαστε βλέποντάς το και έχοντας του επάνω μας ή να το αφήσουμε ή να το θεωρήσουμε σημείο σκλαβιάς  και να αρνηθούμε την κοινωνία με τον Δωρητή. Ο εγωκεντρισμός του να ζητάμε την ιδιοκτησία μας με την ιδέα ότι δεν είμαστε καλά στο σπίτι του Πατέρα μας, με την ιδέα ότι δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με τους άλλους που δεν φέρονται όπως εμείς θα θέλαμε, με την ιδέα ότι η χαρά βρίσκεται στην εκκοσμικευμένη κοινωνία, αποτελούν λόγους απεμπόλησης της χαράς του δαχτυλιδιού.  Όμως ο Πατέρας πάντοτε περιμένει και είναι έτοιμος να μας το ξαναδώσει. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η Θεϊκή Αγάπη που νοηματοδοτεί αληθινά τη ζωή μας.

Κέρκυρα, 8 Φεβρουαρίου 2015     

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

«Κύριε, είμαι χειρότε­ρος και από τον τελώνη. Γιατί δεν μπορώ να μη δω με την άκρη του ματιού μου το φαρισαίο και να μην πω, σε ευχαριστώ, γιατί δεν είμαι σαν αυτόν».

ΌΤΑΝ λοιπόν με τον τρόπο αυτόν κατορθώσεις να διεισδύσεις στην αθλιότητα σου, στην ανεπάρκεια σου, στην άμαρτωλότητά σου, έπικαλέσου τον Κύριο, όπως έκανε και ό τελώνης: «Ό Θεός ιλάσθητί μοι τω άμαρτωλώ» (Λουκά ιη' 13). Και πρόσθεσε: «Κύριε, είμαι χειρότε­ρος και από τον τελώνη. Γιατί δεν μπορώ να μη δω με την άκρη του ματιού μου το φαρισαίο και να μην πω, σε ευχαριστώ, γιατί δεν είμαι σαν αυτόν».

Όμως λένε οί άγιοι: κοίτα το σκοτάδι που υπάρχει στήν καρδιά οου και την αδυναμία πού κατοικεί στα μέλη σου και απόβαλε κάθε διάθεση κατάκρισης τού πλησίον σου. Από το σκοτάδι, όπου βρίσκεσαι, βλέπεις το ουρά­νιο φως να αντικατοπτρίζεται πιο καθαρά στα άλλα δημιουργήματα. Δε σου επιτρέπεται όμως να αποκαλύ­πτεις τα αμαρτήματα των άλλων, διότι τα δικά σου είναι έξίσου μεγάλα.

Μόνο όταν ασχοληθείς με επιμέλεια και στα σοβαρά για την τελειοποίηση σου θα παρατηρήσεις την ατέλεια σου. Και όταν αντιληφθείς την ατέλεια σου μπορείς να τελειοποιηθείς. Με τον τρόπο αυτό ή τελειό­τητα προέρχεται από την αδυναμία και την ατέλεια. Τώρα κυρίως σου δωρίζεται ή κατάσταση εκείνη, για την όποια μιλά ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: και ό εχθρός σου το βάζει στα πόδια όσο πιο γρήγορα τον πλησιάζεις.
Για ποιόν όμως εχθρό μας μιλάει ό όσιος; Φυσικά για τον ίδιο εχθρό πού πήρε μια φορά τη μορφή του όφεως και πού μας προκαλεί τη δυσαρέσκεια, την ανυπομονη­σία, τη βιαιότητα, την οργή, το φθόνο, το φόβο, την αγωνία, την ανησυχία, το μίσος, την τεμπελιά, την αποθάρρυνση, την απιστία και γενικά ό,τι έξερεθίζει την ύπαρξη μας και πού έχει τις ρίζες του στη φιλαυτία μας και την εγωπάθεια μας.

Ποιά απαίτηση, αλήθεια, θα μπορούσε να έχει κανείς να υπακούουν σ΄ αυτόν τυφλά οι άλλοι, όταν με πόνο ψυχής αναγνωρίζει, -όταν αναγνωρίζει,- ότι ό ίδιος ποτέ δεν υπακούει στον Κύριο του;
Καί πώς δικαιούται, λοιπόν, αυτός ό άνθρωπος να ταράσσεται, να είναι ανυπόμονος και βίαιος, όταν δεν πάνε όλα σύμφωνα με τίς επιθυμίες του; Με συνεχή άσκηση συνήθισε να μην έχεις «ίδιας επιθυμίας». Γι' αυτόν πού δεν έχει καμιά εμπαθή επιθυμία, πάνε όλα τα πράγματα, όπως επιθυ­μεί, εξηγεί ό άββάς Δωρόθεος. Ή θέληση του συμπίπτει με τη θέληση του Θεού και καθετί πού θα ζητήσει προσευχόμενος «έσται αυτω» (Μαρκ. ια' 24).

Είναι δυνατόν ποτέ να έχει φθόνο στην καρδιά του ό άνθρωπος πού δεν υψώνει τον εαυτό του, αλλά βλέπει τη δική του κατάσταση και διαπιστώνει πώς όλοι οι άλλοι είναι περισσότερο άξιοι τιμής και εκτίμησης άπ' αυτόν τον ίδιο;

Είναι δυνατόν να φοβάται, να αγωνιά και να ανησυχεί εκείνος, πού οτιδήποτε του συμβεί, το υπομένει σαν το ληστή πάνω στο σταυρό πού έλεγε «άξια γαρ ων έπράξαμεν άπολαμβάνομεν» (Λουκά κγ' 41);

Ή ραθυμία φεύγει άπ' αυτόν, γιατί την ξεσκεπάζει διαρκώς μέσα του. Δε φοβάται μήπως πέσει, γιατί βρίσκεται ήδη κάτω, αντίθετα από τον υψηλόφρονα πού κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να πέσει από τα φαντα­στικά ύψη του στη σκληρή πραγματικότητα. Το μίσος του κατευθύνεται εναντίον κάθε κακού πού διαπιστώνει στη ζωή του.
«Μισεί την εαυτού ψυχήν (ζωήν)» (Λουκά ιδ' 26). Ή απιστία δε βρίσκει καθόλου έδαφος μέσα του πια, «έγεύθη και είδεν, ότι χρηστός ό Κύριος» (Ψαλμ. λγ' 9).
Τον οδηγεί ό Κύριος. Ή αγάπη του μεγαλώνει αδιάκο­πα. Το ίδιο και ή πίστη του. 'Εχει εγκαταστήσει μεσά του, λέγει ό άγιος Ισαάκ όΣύρος, την ειρήνη με τον εαυτό του και γι' αυτό ό ουρανός και ή γη έχουν ειρήνη μαζί του. Συνάγει τον καρπό της ταπείνωσης. Αυτό όμως πραγμα­τοποιείται μόνο όταν ακολουθήσει κανείς «την στενήν και τεθλιμμένην όδόν και ολίγοι είσιν οί εύρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ' 14).

Τίτο Κολλιάντερ''Ο δρόμος των ασκητών'' Εκδόσεις Ακρίτας
Πηγή/Αναδημοσίευση: http://proskynitis.blogspot.gr/2015/02/blog-post_85.html?spref=fb

6 βασικοί λόγοι υπέρ του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία

Ένα από τα συνηθισμένα ελληνικά παράδοξα είναι ότι ασχολούμαστε με τα πολύ σοβαρά θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μόνον όταν δημιουργηθεί αγοραίος δημοσιογραφικός θόρυβος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι κρίσεις μας να είναι βεβιασμένες και οι αποφάσεις να λαμβάνονται πάντα υπό το καθεστώς πίεσης. Έτσι, οι αποφάσεις αυτές, ως βεβιασμένες, είναι συνήθως από τραγικά ελλιπείς έως καταστροφικές. Για να συζητήσουμε, συνεπώς, για ένα τόσο ζωτικό ζήτημα, όπως το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, θα πρέπει να «συρθούμε» από τον δημόσιο λόγο ατόμων που είναι κάτοχοι σημαντικών πολιτικών θέσεων και ελλιπέστατης εμπειρίας και γνώσης σχετικά με το εν λόγω αντικείμενο.

Έχοντας περάσει επί μία δεκαετία περίπου από τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας μας διδάσκοντας το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά και ως καθηγητής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πολλές φορές αναρωτήθηκα αν ένα τέτοιο γνωστικό αντικείμενο έχει θέση «εντός των τειχών» της διδακτικής αίθουσας.

Μέσα από την προσωπική αναζήτηση, την καθημερινή διδακτική επαφή με τους μαθητές μου, τις συζητήσεις με τους συναδέλφους μου και την ενημέρωση σχετικά με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, διέκρινα μία σειρά από λόγους οι οποίοι συνηγορούν αναφανδόν υπέρ της ενίσχυσης και όχι της κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών. Λόγοι που πολύ φοβάμαι είτε είναι γνωστοί στα κέντρα αποφάσεων και σκόπιμα παραθεωρούνται, είτε τελούν εν ελευθέρα πτώσει στον Καιάδα της απύθμενης άγνοιας εκείνων των «μαθητευόμενων μάγων» που βλέπουν την σημερινή Ελληνική Παιδεία ως το ατομικό τους πειραματόζωο.

Λόγος πρώτος: Η θρησκεία είναι, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν κάποιοι, από τις σημαντικότερες παραμέτρους της κοινωνικής ζωής σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πώς γίνεται ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που δημιουργεί ένα μείζον γνωστικό αντικείμενο, για το οποίο έχουν γραφεί εκατομμύρια σελίδες, να λείπει από το αναλυτικό πρόγραμμα της εγκύκλιας μόρφωσης, χωρίς να δημιουργείται ένα μείζον γνωστικό κενό;

Λόγος δεύτερος: Κανείς δεν έχει τα προσόντα και τις προϋποθέσεις διδασκαλίας ενός τέτοιου πολυσχιδούς και περίπλοκου γνωστικού αντικειμένου εκτός από τον επαΐοντα. Και αυτός είναι ο θεολόγος καθηγητής, ο πτυχιούχος των θεολογικών μας σχολών. Όποιος έχει τον παραμικρό ενδοιασμό για την αξία της θεολογίας ως γνωστικό αντικείμενο, μπορεί να ανατρέξει εύκολα πια στις ιστοσελίδες των θεολογικών σχολών Αθήνας και Θεσσαλονίκης, των Ανώτατων Εκκλησιαστικών Ακαδημιών και του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Θα καταλάβει αμέσως πόσα πράγματα πρέπει να σπουδάσει κάποιος για να μπορέσει να κάνει ένα δίωρο μάθημα θρησκευτικών στο σχολείο.

Λόγος τρίτος: Σε μία εποχή όπου εμφανίζονται επικίνδυνα παραθρησκευτικά φαινόμενα και όπου οι μυστικιστικές σέκτες προσπαθούν να εκτοπίσουν και να αντικαταστήσουν την επίσημη θρησκεία, κρύβοντας σκοπούς και δράσεις που στρέφονται αποδεδειγμένα εναντίον του ατόμου και της κοινωνίας, ο μόνος ο οποίος μπορεί να παρέχει έγκυρη σχετική ενημέρωση είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα μέσα από το πρόσωπο του θεολόγου καθηγητή.

Λόγος τέταρτος: Η ελληνική ιστορία, ο πολιτισμός και η κοινωνία από τα αρχαία χρόνια, αλλά και από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους είναι συνυφασμένη με την θρησκευτική και εκκλησιαστική ζωή. Πολλοί σε αυτήν την ιδέα δεν αρέσκονται και πιθανόν να ήθελαν να μην είναι έτσι τα πράγματα, και αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους. Αλλά οι επιθυμίες μας δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούν να αλλάξουν την ιστορία. Γνώση και μελέτη της ελληνικής ιστορίας και κοινωνίας χωρίς την σπουδή του θρησκευτικού φαινομένου και της εκκλησιαστικής ζωής είναι από ελλιπής έως αδύνατη. Η γνώση αυτή μπορεί να δοθεί μόνον μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών και από ανθρώπους που επιστημονικά έχουν εντρυφήσει στην μελέτη της και παιδαγωγικά μπορούν να την προσφέρουν.

Λόγος πέμπτος: Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι έχουν την εντύπωση ότι στο μάθημα των θρησκευτικών γίνεται κατήχηση στην ορθόδοξη θρησκευτικότητα και ότι στόχος του θεολόγου είναι να προσπαθεί να κάνει τους μαθητές καλούς χριστιανούς. Μάλλον αυτοί που το υποστηρίζουν έχουν πλήρη άγνοια του τι σημαίνει και πόσα χρειάζονται για να γίνει κάποιος χριστιανός. Τότε ο αρχηγός και κεφαλή των Χριστιανών, ο Χριστός, δεν θα μας άφηνε Εκκλησία, αλλά αίθουσες διδασκαλίας. Το μάθημα ωστόσο των θρησκευτικών ως έχει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στηρίζεται σε μία πολύ βασική παιδαγωγική αρχή: έχει ως αφετηρία τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις των μαθητών και «χτίζει» επάνω σε αυτές.

Είτε το θέλουν ορισμένοι είτε όχι είμαστε μία θρησκευτικά ομοιογενής κοινωνία, όπου πλέον του 95% του πληθυσμού της είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Το θρησκευτικό αίσθημα και φαινόμενο το γνωρίζουμε από τα «γεννοφάσκια» μας μέσα από την ορθόδοξη εκκλησία. Είναι λογικό και παιδαγωγικά συνεπές να διδάσκονται στα σχολεία τα θρησκευτικά μέσα από αυτήν την αφετηρία, την ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή. Και επίσης λογικό είναι με αυτήν να ασχολούνται περισσότερο. Παράλληλα όμως διδάσκονται και τα ξένα θρησκεύματα, οι έτερες χριστιανικές ομολογίες, κοινωνικά και ηθικά ζητήματα, θέματα ιστορίας της θρησκείας, εκκλησιαστικής ιστορίας και πολλά άλλα. Προσφέρεται δηλαδή ένας μεγάλος γνωστικός πλούτος, ο οποίος θα ήταν αδύνατον να δοθεί διαφορετικά.

Λόγος έκτος: Η σοφή απόφαση να μην συγκαταλεχθεί το μάθημα των θρησκευτικών στα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα τού προσέδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Την απαλλαγή από το άγχος έγκαιρης κάλυψης της διδακτέας ύλης και ως εκ τούτου την ανάδειξή του σε ένα πεδίο διαλόγου. Το τελευταίο νομίζω πως είναι και το σημαντικότερο που έχει να προσφέρει το μάθημα αυτό στην νεολαία μας. Και μόνον αυτός ο λόγος είναι υπερ-αρκετός για να αιτιολογήσει την ύπαρξη του μαθήματος στον εκπαιδευτικό χώρο. Όταν ο θεολόγος έχει την απαραίτητη επιστημονική και προσωπική συγκρότηση, γίνεται ο αγαπημένος καθηγητής των παιδιών.

Τότε οι μαθητές αντί να θεωρούν το μάθημα των θρησκευτικών «ελεύθερη ώρα», προσέχουν μην τυχόν το χάσουν. Εκεί θα ακούσουν για πράγματα που δεν έχουν την ευχέρεια να τα συζητήσουν σε άλλες ώρες: ζητήματα βιοηθικής, διανθρώπινων σχέσεων, σχέσεων των δύο φίλων, κοινωνικής δικαιοσύνης, θεοδικίας, θρησκευτικών συγκρούσεων και μισαλλοδοξίας, κινδύνους του φανατισμού και του φονταμενταλισμού, προσωπικής ευθύνης για τις παγκόσμιες εξελίξεις, αξίας του ανθρώπου ως μοναδικότητας και πλείστα άλλα.

Εμείς οι θεολόγοι καθηγητές δεν βλέπουμε τους μαθητές ως διδασκόμενη μάζα, υποχρεωμένη να συμφωνεί μαζί μας. Θέλουμε να τους καμαρώνουμε ως πρόσωπα υπεύθυνα και τοποθετημένα απέναντι στην ζωή και την κοινωνία.

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/2013/09/6-vasiki-logi-iper-tou-mathimatos-ton-th/

Νεοσατανισμός και ναζιστική ιδεολογία

Πρωτοπρ. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Είναι γνωστό ότι για κάθε χριστιανό και για κάθε λογικό άνθρωπο, ότι η ναζιστική ιδεολογία υπήρξε μία από τις πλέον εγκληματικές και ειδεχθείς ιδεολογίες που γνώρισε η παγκόσμια ιστορία. Τον ίδιο όμως εγκληματικό και απαίσιο χαρακτήρα έχει και ο νεοσατανισμός που αποτελεί την πλέον φρικτή, αποκρουστική και επικίνδυνη έκφραση  καταστροφικής λατρείας (destructive cults).

Είναι γνωστή στην έρευνα  η σχέση του Χίτλερ και άλλων στελεχών του Ναζιστικού καθεστώτος  με διάφορους αποκρυφιστικούς χώρους και πρακτικές. Δυστυχώς η ίδια σχέση μεταλλαγμένη συνεχίζεται και μετά το τέλος του εγκληματικού και αιμοσταγούς ναζιστικού μορφώματος μέχρι τις ημέρες μας, καθώς πολλά στοιχεία της ναζιστικής υποκουλτούρας έχουν υιοθετηθεί από διάφορες νεοσατανιστικές οργανώσεις.

Στο άρθρο μας αυτό θα επισημάνουμε, αναφέροντας ορισμένα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, την σχέση που υπάρχει σήμερα  ανάμεσα στη ναζιστική ιδεολογία και υποκουλτούρα με νεοσατανιστικες οργανώσεις. Πώς, δηλαδή, ορισμένες οργανωμένες εκφράσεις του νεοσατανισμού σχετίζονται με την εγκληματική ναζιστική κοσμοθεωρία και ιδεολογία.

Στην ιστορική αφετηρία τους οι διάφορες νεοναζιστικές οργανώσεις  δανείστηκαν υλικό από  αποκρυφιστικούς χώρους και παρήγαγαν  φανταστικά έργα και λαϊκά διηγήματα συνδεδεμένα με την ναζιστική υποκουλτούρα. Στη συνέχεια, όμως, διάφορες νεοσατανιστικές οργανώσεις, που όπως και άλλες ακραίες αποκρυφιστικές κινήσεις αρέσκονται να αποκαλούνται ως «Τάγματα η Ναοί», άντλησαν υλικό και εμπνεύστηκαν από τη ναζιστική ιδεολογία.

Ο Anton Szandor Lavey (1930- 1997), ο ιδρυτής της λεγόμενης «Εκκλησίας του Σατανά» (Church of Satan), υπήρξε ο πρώτος που κατά τρόπο απροκάλυπτο  εμπνεύστηκε από τη ναζιστική υποκουλτούρα και υιοθέτησε τελετουργικό για την οργάνωσή του προερχόμενο από ναζιστικές πηγές. Η πρακτική του δανεισμού  ναζιστικών συμβόλων, ιδεών και τελετουργικού  θα εισαχθεί  γρήγορα και σε άλλες σατανιστικές οργανώσεις.

Τη δεκαετία του 1970 θα ακολoυθήσει την ίδια πρακτική ο Michael Aquino, ο ιδρυτής τη σατανιστικής οργάνωσης «Temple of Set», ενώ την ίδια περίοδο θα χρησιμοποιήσει υλικό από την ναζιστική υποκουλτούρα για το δικό της  τελετουργικό η σατανιστική οργάνωση «Οrder of the Trapezoid».

  Τήν ίδια πρακτική, στα τέλη της δεκαετίας του 1970,  θα εφαρμόσει και στην Αγγλία η  νεοσατανιστική κίνηση «Order of Nine Angles» που έχει στενή σχέση με το βρεττανικό νεοναζιστικό χώρο.

  Στίς δύο τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα   πάνω από 12 αποκρυφιστικές οργανώσεις θα χρησιμοποιούν ναζιστικό συμβολισμό και μεθόδους προπαγάνδας.Ένας μεγάλος αριθμός τέτοιων κινήσεων θα συνεργάζεται και θα συστεγάζεται κάτω από τη διεθνή νεοναζιστική -σατανιστική οργάνωση ομπρέλλα « Λευκό Τάγμα της Θούλης» (White Order of Thule). Η εν λόγω σατανιστική – ναζιστική  ιδρύθηκε το 1994 από τον Kerry Bolton (Ψευδώνυμο: Faustus Scorpius). Ο ιδρυτής της  υπήρξε για ένα χρονικό διάστημα ο ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος της Νέας Ζηλανδίας. Από την ηγεσία του ακροδεξιού κόμματος παραιτήθηκε τη δεκαετία του 1980 για να ασχοληθεί κατά τρόπο πιο συστηματικό με τον αποκρυφισμό και μάλιστα με την πλέον φρικτή και ακραία μορφή του που είναι ο νεοσατανισμός.

Αποτέλεσμα αυτής της ενασχόλησής του με την πλέον σκληρή μορφή του αποκρυφισμού υπήρξε το 1992 η δημιουργία της νεοναζιστικής σατανιστικής οργάνωσης « Order of the Left Hand», η οποία μετονομάστηκε το 1994 σε «Ordo Sinistra Vivendi ».

Την ίδια χρονιά ο Kerry Bolton σε συνεργασία με πολλούς εκπροσώπους του νεοναζιστικού σατανισμού από διάφορες χώρες της υφηλίου θα ιδρύσουν τη διεθνή νεοναζιστική – σατανιστική οργάνωση «Βlack Order » (Μαύρο Τάγμα), η οποία το 1997 θα αλλάξει ονομασία και θα υιοθετήσει τη σημερινή ονομασία της «Λευκό Τάγμα της Θούλης»  για να διακριθεί από μία άλλη ρατσιστική οργάνωση στις Η. Π.Α. που θα φέρει την ίδια ονομασία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ονομασία «Λευκό Τάγμα της Θούλης» παραπέμπει ευθέως στην ανάλογη γερμανική ρατσιστική και αποκρυφιστική οργάνωση του μεσοπολέμου με την οποία είχαν συσχεστιστεί πολλά στελέχη του ναζιστικού χώρου.

Το 1997 η επίσημη έδρα της εν λόγω νεοσατανιστικής ναζιστικής οργάνωσης μεταφέρθηκε στο Richmond της Virginia των Η.Π.Α. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα διεθνές δίκτυο νεοναζί σατανιστών που δραστηριοποιείται στις χώρες: Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σουηδία, Φιλλανδία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Η.Π.Α.

Ναζιστικά στοιχεία συναντά κάποιος σήμερα σε περιοδικά, διαδικτυακούς τόπους, μικρούς εκδοτικούς οίκους, περιθωριακά συγκροτήματα μουσικής του σατανιστικού  χώρου  που αποτελούν  την πλέον φανερή απόδειξη για το πως η εγκληματική ναζιστική ιδεολογία είναι παρούσα και έχει μπολιάσει την πλέον ακραία και σκοτεινή, σύγχρονη καταστροφική λατρεία που είναι ο νεοσατανισμός.

*Σημείωση: Για τη σύνταξη του παρόντος άρθρου βασιστήκαμε στα κάτωθι: α) Guido und Michael Grandt, Schwarzbuch Satanismus, 1996, β) A.Ottens – R. Myer, Satanism: Rumor , Reality, and Controversy, 1998, γ) J.M.Greer, The Element Encyclopedia of Secret Societies, 2006

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/2015/02/neosatanismos-ke-nazistiki-ideologia/

6 Φεβρουαρίου: STOP στον ακρωτηριασμό των γυναικών

Χάρτης στον οποίο σημειώνονται τα ποσοστά της επικράτησης του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων σε διάφορες χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (πηγή: wikipedia)

 Η Ημέρα Μηδενικής Ανοχής στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων – 6η Φεβρουαρίου – δίνει την ευκαιρία να ενισχυθούν οι προσπάθειες για την καταπολέμηση μιας πρακτικής που συνιστά μια ευθεία παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των γυναικών και των κοριτσιών. Πρόκειται για μια βάρβαρη παράδοση, που εξακολουθεί να εφαρμόζεται σε 29 χώρες, από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι το Κέρας της Αφρικής, συνδέεται στενά με την εθνικότητα και απειλεί περισσότερα από 30 εκατομμύρια κορίτσια. 

Πρόκειται για την αποκοπή/ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων των γυναικών, δηλαδή τη μερική ή ολική αφαίρεση των εξωτερικών γυναικείων γεννητικών οργάνων ή άλλο τραυματισμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων για μη ιατρικούς λόγους.

Σε 19 από τις 29 χώρες όπου ασκείται η πρακτική της αποκοπής/ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων των γυναικών, τα περισσότερα κορίτσια και γυναίκες πιστεύουν ότι πρέπει να τερματιστεί.

• Αν οι σημερινές τάσεις συνεχιστούν, περισσότερα από 30 εκατομμύρια κορίτσια κινδυνεύουν να πέσουν θύματα της πρακτικής αυτής πριν το 15ο έτος της ηλικίας τους.
• Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι η πλειοψηφία των κοριτσιών και των γυναικών στις περισσότερες χώρες όπου ασκείται (19 από τις 29), πιστεύουν ότι θα πρέπει να τερματιστεί.

Η πρακτική αυτή είναι λιγότερο διαδεδομένη μεταξύ των εφήβων κοριτσιών από ό, τι στις γυναίκες μέσης ηλικίας στις περισσότερες από τις 29 χώρες όπου ασκείται, με μεγάλες διαφορές στην εξάπλωση. Είναι σχεδόν καθολική στη Σομαλία, τη Γουινέα, το Τζιμπουτί και την Αίγυπτο, με επίπεδα άνω του 90%, ενώ επηρεάζει μόνο το 1% των κοριτσιών και των γυναικών στο Καμερούν και την Ουγκάντα.

Η στάση των κοριτσιών και των γυναικών επίσης ποικίλλει ευρέως από χώρα σε χώρα. Τα υψηλότερα επίπεδα υποστήριξης εμφανίζονται στο Μάλι, τη Γουινέα, τη Σιέρα Λεόνε, τη Σομαλία, την Γκάμπια και την Αίγυπτο, όπου περισσότερο από το ήμισυ του γυναικείου πληθυσμού πιστεύει ότι η πρακτική πρέπει να συνεχιστεί. Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι μεταξύ 1% και 26% των κοριτσιών και των γυναικών που ερωτήθηκαν έχουν ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με το θέμα, δεν έχουν μια ισχυρή άποψη ή προτιμούν να μην εκφράσουν τη γνώμη τους.

Η UNICEF καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξάλειψη της πρακτικής του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην πραγματοποίηση συνεργασιών, τη συγκέντρωση των απαραίτητων στοιχείων για τη χάραξη των κατάλληλων πολιτικών και την ενημέρωση ώστε να αλλάξει ακόμα περισσότερο η στάση των νεότερων γενεών.

Η μείωση στην εξάπλωση της πρακτικής αυτής στις νεότερες ηλικίες είναι ιδιαίτερα έντονη σε ορισμένες χώρες, όπως η Κένυα και η Ενωμένη Δημοκρατία της Τανζανίας, και γι’ αυτό τα στοιχεία δείχνουν ότι οι γυναίκες ηλικίας 45 έως 49 είναι περίπου τρεις φορές πιο πιθανό να την έχουν υποστεί, σε σχέση με τα κορίτσια ηλικίας 15 έως 19 ετών. Στο Μπενίν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Ιράκ, τη Λιβερία και τη Νιγηρία, η εξάπλωση μειώθηκε κατά το ήμισυ περίπου μεταξύ των εφήβων κοριτσιών σε σύγκριση με τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Αντίθετα, δεν έχουν διαπιστωθεί σημαντικές αλλαγές στην εξάπλωση μεταξύ των διαφορετικών γενεών στο Τσαντ, το Τζιμπουτί, την Γκάμπια, τη Γουινέα-Μπισάο, το Μάλι, τη Σενεγάλη, τη Σομαλία, το Σουδάν και την Υεμένη.

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://www.pemptousia.gr/2015/02/6-fevrouariou-stop-ston-akrotiriasmo-ton-ginekon/

Το κλειδί είναι η αγάπη

Για να καταδικάσεις κάποιον είναι εύκολο.
Απλά, ανοίγεις το στόμα σου.
Για να συγχωρήσεις όμως κάποιον είναι δύσκολο.
Γιατί εκεί πρέπει να ανοίξεις την ψυχή σου.
Και το κλειδί που ξεκλειδώνει τις ψυχές, είναι η Αγάπη.
Για αυτό είναι δύσκολο

John Fenix

Οσοι διδάσκουν την αγάπη

Όσοι προσπαθούν να μιλήσουν στους ανθρώπους για αγάπη ,αλλά την ίδια στιγμή τους φανατίζουν να πολεμούν όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό, για αγάπη τίποτε δεν ξέρουν.
Όταν κάποιος σας μιλάει για αγάπη, αλλά την ίδια στιγμή σας φανατίζει , να πολεμάτε οτιδήποτε διαφορετικό, τι είναι αγάπη δεν γνωρίζει.
Επειδή γνωρίζει ότι είναι λίγος, φτιάχνει φανατικούς για να υπερασπίζονται αυτά που λέει.
Η αγάπη δεν φοβάται τον αντίλογο.
Η αγάπη δεν έχει όρια, χρώμα και πιστεύω.
Δεν είναι προνόμιο κάποιου λαού μονάχα.
Είναι ενέργεια που καλύπτει όλον τον πλανήτη.
Ανήκει σε όλους τους ανθρώπους της Γής.
Και σε όλους πρέπει να την δίνουμε.
Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός.
Και αυτό πρέπει να διδάσκουμε .
Δεν φταίνε οι μαθητές….. φταίνε οι δάσκαλοι που διδάσκουν χωρίς να γνωρίζουν την αγάπη.

John Fenix

Τραγική συνήθεια

Ότι δεν γνωρίζουν και ότι δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι το σκοτώνουν.
Τους είναι πιο εύκολο να καταστρέψουν το άγνωστο ,από το να προσπαθήσουν να το κατανοήσουν.
Σωκράτης, Ιησούς Χριστός και τόσοι άλλοι στο πέρασμα των αιώνων, θύματα αυτής της τραγικής συνήθειας.
Ένα άγνωστο έντομο στον κήπο;
Το πατάμε και βγάλαμε την απειλή από την ζωή μας.
Η αμάθεια μας, στοίχισε την ζωή ενός εντόμου, που προορισμός του ήταν να τρώει τα επιβλαβή ζιζάνια των φυτών μας.
Να μας κάνει καλό δηλαδή.
Έτσι και εσύ ..άνθρωπε!
Δεν ήξερες τίποτα από αγάπη.
Άγνωστη λέξη.
Και όποιον αγάπη σου έδειξε τον σκότωσες.

 

 Πηγή/Αναδημοσίευση:http://lllazaros.blogspot.gr/2015/01/blog-post_13.html

lllazaros: Εξαιρετικό Ντοκυμαντέρ της National Geographic για...

lllazaros: Εξαιρετικό Ντοκυμαντέρ της National Geographic για...

Το βολικό ή το άγνωστο;

- Να κοινωνήσω;
– Αυτά τα λέγαμε όταν ήσουν παιδί, όταν ήσουν νέος.
Τώρα, θα το νιώθεις μέσα σου, και θα αποφασίζεις μόνος σου τη σχέση σου με το Χριστό.
Δεν μπορεί μέχρι να γεράσεις να ρωτάς εμένα για το πότε θα κοινωνήσεις.
- Δηλαδή, χωρίς εξομολόγηση;
– Μα σε ξέρω, και σου διαβάζω την ευχή τόσες φορές, δεν είναι ότι κοινωνάς ανεξομολόγητος. Με τη λογική αυτή, θα πρέπει να με βλέπεις λίγη ώρα πριν από κάθε θεία Μετάληψη. Διότι, πάντα κάνεις κάποια αμαρτία, κάποιο λάθος. Τι θα γίνει, το φαντάζεσαι; Αν οι εκατοντάδες άνθρωποι που ξέρουμε, μας ρωτούσαν πριν από κάθε θεία Λειτουργία, δεν θα κάναμε άλλη δουλειά.
– Περίεργα μου ακούγονται αυτά.
– Μα είναι. Η κλήση του Χριστού στην ελευθερία Του, μας τρομάζει. Γι’ αυτό και θες να μπεις πάλι στο αγαπημένο σου ζεστό καλούπι, για να χουχουλιάσεις και να ηρεμίσεις. Το έχεις ανάγκη ακόμα, φαίνεται.
Δεν σε κατηγορώ. Μα δεν μπορώ να το υπηρετώ κι εγώ μια ζωή για χάρη σου. Λυπάμαι.
Αν το καλούπι της πεταλούδας, δεν την κάνει ν’ ανοίξει μια μέρα τα φτερά της και να πετάξει, τότε θα ψοφήσει μέσα στην γνωστή ασφάλειά της. Μα δεν είναι πλασμένη γι’ αυτό.
Πρέπει μια μέρα να γνωρίσει και τον «άγνωστό» της Ουρανό!

π. Ανδρέας Κονάνος

Από: http://lllazaros.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

Κυριακή ΙΣΤ Λουκά( ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ) : Αρχή και δρόμος Τριωδίου (π. Παντελεήμων Κρούσκος)

π. Παντελεήμων Κρούσκος, Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου.Ανοίγει το Τριώδιο. Ανοίγει ο μυρωμένος κήπος της κατάνυξης και της μετανοίας. Όπου ο Χριστιανός ξαναβρίσκει την αγνότητα της πίστης και του προορισμού του. Ουσιαστικά, άνοιξε από χτες το βράδυ , στον Εσπερινό.Όταν ο ψάλτης με μια στρωτή μετάνοια, κατά την παράδοση , παρέλαβε το βιβλίο του Τριωδίου, μπροστά από την δεσποτική εικόνα του Χριστού. Είναι ένα εύγλωττο σύμβολο η κίνηση του. Ποιεί σχήμα μετανοίας. Παραδέχεται πώς το Τριώδιο είναι περίοδος πενθοχαρμόσυνη, κατάνυξης και μετανοίας. Παραλαμβάνει το βιβλίο από την δεσποτική εικόνα του Χριστού! Παραδέχεται λοιπόν, πώς η σωτηρία είναι δοσμένη άνωθεν. Ο δρόμος, η οδός της σωτηρίας, πού είναι η μετάνοια, η προσευχή και η πίστη είναι παραδεδομένη, αλλά και αποκλειστική δωρεά από τον δεσπότη Χριστό.

Οι πιστοί συγχέουν την περίοδο του Τριωδίου με τα κοσμικά καρναβάλια. Η λέξη τριώδιο στην κοσμική της παρεξηγημένη ερμηνεία είναι συνώνυμη με τα αποκριάτικα ξεφαντώματα. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με την πνευματική βλάβη τέτοιων εκδηλώσεων, το ανοίκειο ύφος τους ή με το πόσο επιτρεπτά, ανεπίτρεπτα ή παραδοσιακά είναι. Οφείλουμε να τονίσουμε όμως πώς το Τριώδιο είναι μια μακρά εορταστική περίοδος, πού ξεκινά από τούτη την Κυριακή και τελειώνει το Μέγα Σάββατο. Λέγεται δε Τριώδιο, επειδή στις ακολουθίες των ημερών του, πλεονάζουν οι τρείς ωδές, αντί για τις οκτώ πού ψάλλονται συνήθως στην εκκλησία μας. Είναι λοιπόν, λειτουργική η ονομασία και καθαρά πρακτική. Παλιότερα, το τριώδιο επεκτείνοταν και πέρα από το Πάσχα, έως την Πεντηκοστή και ονομάζοταν "τριώδιο των ρόδων", για να αντιδιαστέλλεται από το νυν κατανυκτικό τριώδιο. Τώρα η αναστάσιμη περίοδος ονομάζεται απλά "πεντηκοστάριον".

Το τριώδιον είναι μια δέσμευση για επιστροφή στον Θεό Πατέρα. Είναι μια χαρά ανεκλάλητη πού βγαίνει μέσα από καμίνι θλίψης και ενδοσκόπησης. Είναι ένα κατανυκτικό πάσχα. Μια μεταμόρφωση ταπεινού σκώληκος μέσα ένα μελανοπόρφυρο κουκούλι κατάνυξης, σε αναστάσιμη ψυχή. Το Τριώδιο ανοίγει την Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου και καταλήγει μπροστά στον εσφραγισμένο Τάφο του Χριστού, απόγευμα μεγάλου Σαββάτου. Με την ταπείνωση δηλαδή αρχίζει και καταλήγει στην Αχραντη Ταπείνωση του Χριστού. Αρχή και Τέλος και υπόθεση του Τριωδίου η ταπείνωση! Και ο τάφος είναι και αυτός σημείο μέγα. Αν δεν θάψουμε το εγώ και τα πάθη μας, δεν θα δούμε συνανάσταση. Έτσι όπως το είπε ο Κύριος. Σπόρος το θέλημα πού χρειάζεται να νεκρωθεί , κάτω, χαμηλά στο χώμα . Γιατί αλλιώς δεν θα ξεπεταχτεί το αναστάσιμο σιτάρι.

Το Τριώδιο είναι μια πρόσκληση σωτηρίας, μια συλλογική κλήση σε επιστροφή, ενδοσκόπηση, εγκράτεια, αναθεώρηση, συλλογική επιστροφή στην ρίζα της ύπαρξης και της σωτηρίας, πού είναι ο Θεός Πατέρας. Ο τελώνης, ο άσωτος, ο εύσπλαχνος πατέρας, οι δίκαιοι ελεήμονες, οι συγχωρητικοί, οι άγιοι της σαρακοστής, ο Σταυρός, η ορθοδοξία , τα Άχραντα Πάθη είναι οι φωτεινοί αυτοί σταθμοί του Τριωδίου πού δίνουν το μέτρο μίμησης ή προσκύνησης και καθοδηγούν τα βήματα του ζηλωτή καθ΄ολη αυτή την περίοδο. Ο Φαρισαίος , ο μεγαλύτερος αδελφός της παραβολής του ασώτου, οι άσπλαχνοι ανελεήμονες, οι μνησίκακοι,οι αιρετικοί, οι σταυρωτές του Χριστού είναι τα αρνητικά προς αποφυγήν πρότυπα, πού πρέπει να λάβει υπ όψιν του ο οδοιπόρος του Τριωδίου για να μην μείνει εκτός του αναστάσιμου νυμφώνος.

Ευχόμαστε, λοιπόν, ζήλο πολύ! Διάκριση αγία, για την ευκαιρία πού πάλιν και πολλάκις εντός του βίου, μας δίνεται. Εύδρομο αγώνα. Γενναία απόφαση.¨Ερωτα μέγα.Μηδενικό γογγυσμό και περίσσιο θάρρος για να μπούμε σε μια τέτοια δοξασμένη αλλά και πολυαίματη αρένα. Η ανάσταση του Κυρίου μας και ο ζωηφόρος Σταυρός Του, να μας δίνουν το απαραίτητο θάρρος και την ισχύουσα δύναμη. ΑΜΗΝ

ππκ 31-1-2015

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz3QWAVOy18

Τελώνης ο κρυφός και φαρισαίος ο αυτοθεούμενος (π Παντελεήμων Kρούσκος)

Αναρτήθηκε από π Παντελεήμων Kρούσκος   

 Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας

Ο Τελώνης δεν αντιδρά στους περιφρονητικούς λόγους του Φαρισαίου , ότι "Δεν είμαι σαν αυτόν εκεί τον τελώνη..". Από και μόνο φαίνεται η γνήσια μετάνοια και ταπείνωση. Μπορεί να τον βλέπει ακόμα και σαν ευεργέτη του τον Φαρισαίο. Γιατί ο ταπεινωμένος άνθρωπος και από τον ονειδισμό παίρνει ωφέλεια. 

Ο Φαρισαίος δεν ζητά έναν χώρο να προσευχηθεί. Ζητά ένα θέατρο και ένα κοινό και μάλιστα θρησκευόμενο κοινό, για να αυτοθεωθεί. Και το γεγονός πώς διαλέγει τον ναό, να στήσει βωμό στον εαυτό του, τον καθιστά και αντίχριστο. 

Ο Τελώνης , πηγαίνοντας στον Ναό, ζητά γωνιά να κρυφτεί. Η προσευχή και η ανάγκη της αγκαλιάς του Θεού τον οδηγούν εκεί. Ο τελώνης μοιάζει με τον άσωτο σε αυτό το σημείο, πού επιστρέφει στον οίκο του πατέρα."Προτιμά να είναι παραριγμένος στον οίκο του Θεού του μάλλον, παρά να κατοικεί στις σκηνές των αμαρτωλών", όπως παλιότερα. Όχι γιατί τους περιφρονεί, σαν άλλος φαρισαίος, αλλά επειδή παραγέμισε από τις πληγές της αμαρτίας και δεν αντέχει άλλο. 

Ξεπερνά στην μεγάλη αυτή ανάγκη τον ψαλμωδό Δαβίδ, πού έψαλλε τα παραπάνω λόγια.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz3QW8liBm2