Το βιβλίο που δεν μπορεί να περιμένει

Ο εκδοτικός οίκος Eterna Cadencia, με έδρα την Αργεντινή, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα παράξενο βιβλίο που… δεν μπορεί να περιμένει πολύ χρόνο μέχρι ο αναγνώστης
να φτάσει στην τελευταία του σελίδα. Για την ακρίβεια μπορεί να περιμένει μόλις 60 ημέρες για να διαβαστεί!

Με τον παράδοξο τίτλο «El Libro que no Puede Esperar» (σ.σ. «Το βιβλίο που δεν μπορεί να περιμένει») ο εκδοτικός οίκος λανσάρει όλους τους νέους συγγραφείς, παρακινώντας τον κόσμο να επιλέξει τα βιβλία τους.

«Αν ο κόσμος δεν παρακινηθεί με κάποιο τρόπο να διαβάσει τα βιβλία των νέων συγγραφέων, δεν θα το κάνει ποτέ από μόνος του. Εμείς τους δίνουμε αυτή την ευκαιρία για να βγουν από την αφάνεια», λέει ο υπεύθυνος του εκδοτικού οίκου.


Το βιβλίο μπαίνει στα ράφια μέσα σε ειδική συσκευασία, η οποία μόλις ανοιχτεί… ο χρόνος αρχίζει και μετράει αντίστροφα για τον αναγνώστη. Το ειδικό μελάνι αρχίζει να εξατμίζεται σιγά σιγά και μέσα σε 60 ημέρες το μόνο που απομένει είναι το εξώφυλλο και μερικές λευκές σελίδες!


«Τον ίδιο ακριβώς τρόπο χρησιμοποιούμε για να τυπώσουμε διάφορους τίτλους βιβλίων νέων συγγραφέων και βλέπουμε ήδη ότι έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Τόσο πολύ μάλιστα που σκεφτόμαστε να επεκτείνουμε την ιδέα αυτή και σε άλλες εκδόσεις», συμπληρώνει ο υπεύθυνος.


Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

Η δύναμη της υπομονής

Κάποιος μοναχός, από δαιμονική επήρεια, έπεφτε συχνά σε σαρκικό αμάρτημα. Ολοένα όμως βίαζε τον εαυτό του να μην πετάξει το σχήμα του. Και κάνοντας την καθημερινή του προσευχή, ικέτευε το Θεό στενάζοντας…και λέγοντας:
- Κύριε, θέλω δε θέλω, σώσε με! Γιατί εγώ, σαν λάσπη που είμαι, ποθώ τη βρωμιά της αμαρτίας. Εσύ όμως, σαν Θεός παντοδύναμος, μπορείς να μ’ εμποδίσεις. Αν ελεήσεις τον δίκαιο, τίποτα το σπουδαίο. Κι αν σώσεις τον καθαρό, τίποτα το θαυμαστό. Αυτοί είναι άξιοι ν’ απολαύσουν την αγαθότητά Σου. Σε μένα, Δέσποτα, φανέρωσε θαυμαστά το έλεός Σου. (Ψαλμ. 16, 7), και σ’ αυτό μου το κατάντημα δείξε την ανείκαστη φιλανθρωπία Σου. Γιατί στα χέρια Σου έχω αφεθεί εγώ, ο φτωχός από κάθε αρετή.
Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγε κλαίγοντας καθημερινά ο αδελφός, είτε συνέβαινε ν’ αμαρτήσει είτε όχι.
Κάποια νύχτα λοιπόν, αφού έπεσε στη συνηθισμένη αμαρτία, σηκώθηκε την ίδια στιγμή και άρχισε τον κανόνα του. Τότε ο δαίμονας, σαστισμένος από την τόση ελπίδα του αλλά και την αδιαντροπιά του απέναντι στο Θεό, του παρουσιάστηκε ολοζώντανος!
- Άθλιε! Του λέει. Πώς στέκεσαι μπροστά στο Θεό χωρίς να κοκκινίζεις; Πώς πιάνεις στο στόμα σου ακόμα και τ’ όνομά Του; Και πώς τολμάς να προσεύχεσαι χωρίς ντροπή;
- Τούτο το κελλί είναι σιδεράδικο, του απάντησε ο αδελφός. Μια σφυριά δίνεις, μια παίρνεις. Δεν θα σταματήσω, λοιπόν, να παλεύω μαζί σου μέχρι να πεθάνω, κι όπου με βρει η τελευταία μου μέρα. Να, με όρκο σε πληροφορώ και με πεποίθηση στην άπειρη αγαθότητα του Θεού σου λέω: Στο όνομα Εκείνου, που ήρθε να καλέσει σε μετάνοια και να σώσει τους αμαρτωλούς, δεν θα πάψω να προσεύχομαι στον Κύριο εναντίον σου, ώσπου να πάψεις κι εσύ να με πολεμάς. Και θα δούμε ποιος θα νικήσει, εσύ ή ο Θεός!
Σαν άκουσε ο δαίμονας αυτά τα λόγια, του λέει:
- Μα την αλήθεια, ποτέ πια δεν θα σε πολεμήσω, για να μη γίνω αφορμή να στεφανωθείς με την υπομονή που κάνεις.
Και από τη στιγμή εκείνη ο εχθρός έφυγε μακριά του.
Ο αδελφός τότε ήρθε σε κατάνυξη, και σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του έκλαιγε για τις αμαρτίες του.
Τώρα όμως ο λογισμός του έλεγε συχνά: «Καλό έργο κάνεις, που κλαις». Αλλ’ αυτός εναντιωνόταν στο λογισμό: «Ανάθεμα σ’ αυτό το καλό! Ο Θεός δεν θέλει να χάσει κανείς την ψυχή του σ’ όλα τα έργα της ατιμίας, κι έπειτα να κάθεται και να τη μοιρολογάει, οπότε ή τη σώζει ή δεν τη σώζει».


Πηγή:http://piestirio.blogspot.com

Ό,τι μας χωρίζει

Μάρτυρες του Ιεχωβά - Ταινία με τίτλο: "Ότι μας χωρίζει" - Μια αληθινή ιστορία ζωής που θα προβληματίσει, και θα διδάξει πολλούς.


</div><

Προσοχή στον εαυτό μας, όχι στις πράξεις των άλλων

Σε κάθε ψυχή ανάβει η σπίθα της θείας αγάπης, σε κάθε ψυχή μπορείς να βρεις το καλό και το αγαθό, αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στους άλλους μόνο ελαττώματα. Αυτό συμ βαίνει γιατί δεν προσέχουμε τον εαυτό μας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, την εσωτερική μας ζωή, τότε ποτέ δεν θα προσέχουμε τις ξένες αμαρτίες. Οι υπόνοιες για τους άλλους δεν είναι χριστιανικό ιδίωμα. Γι’ αυτό μη εξοικειώνεστε μ’ αυτές. Η κατάκριση προσέρχεται βασικά από την υπερηφάνεια. Τον εαυτό σας να κοιτάτε περισσότερο και για τον εαυτό σας να διαβάζετε πνευματικά βιβλία και όλα να τα εφαρμόζετε στον εαυτό σας. Τον εαυτό σας να διορθώνετε πριν απ’ όλα. Εκείνος που κρίνει τους άλλους ποτέ δεν θα είναι ταπεινός και σε τέτοιον άνθρωπο δεν δίνεται η προσευχή του Ιησού. Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δίνεται για την ενάρετη ζωή. Εμείς βλέπομε τους ανθρώπους μόνο αμαρτάνοντας, δεν τους βλέπουμε όμως μετανοούντας. Χάριν της μετάνοιάς τους ο Κύριος από παλιά έχει ήδη συγχωρέσει τις αμαρτίες τους, αλλά οι άνθρωποι τους τιμωρούν με την κατάκρισή τους. Ποτέ μην κάθεσθε στον θρόνο της Κρίσεως και μην προσβάλλετε τον Κύριο. Να θεωρείτε τον εαυτό σας χειρότερο όλων.
Ο στάρετς χρησιμοποιούσε όλες τις μεθόδους επιρροής για να καθαρίσει τους ανθρώπους από τα πάθη και τις αμαρτίες. Κάποτε μας έστειλε το ποίημα «Η Γλώσσα». Εμείς το διαβάσαμε με ενδιαφέρον, συζητήσαμε όλο ενθουσιασμό το πόσο πιστά απεικονίζει την αλήθεια. Σύντομα ύστερα απ’ αυτό ξέσπασε μεταξύ μας φιλονεικία. Ξεχνώντας το ποίημα, δώσαμε τη θέλησή μας στη γλώσσα και όταν μαυρίσαμε την ψυχή μας με αμαρτίες , τότε μόνο καταλάβαμε ότι ο στάρετς μας προειδοποιούσε για τον επικείμενο πειρασμό και ήθελε να περιφράξει το στόμα μας με τη σιωπή. Αλλά εμείς οι ανόητοι μόνο μετά το θυμηθήκαμε και αποκτήσαμε την πείρα πόσα κακά συμβαίνουν με τη γλώσσα.


Ο στάρετς έλεγε συχνά: «Δεν πρέπει να εκπλήττεσθε και να οργίζεσθε καθώς παρατηρείτε ότι υπάρχει αδικία στη γη. Όπως λέγει ο Απόστολος «καινοὺς οὐρανοὺς καὶγῆν καινὴν …προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ.» ( Β΄ Πέτρ. 3,13 ). Δηλαδή στη γη μας, ανάμεσά μας, δεν υπάρχει αλήθεια και γι’ αυτό πρέπει να φερόμαστε με σοφία έναντι της γήινης αδικίας και ποτέ και για τίποτε να μη συγχυζόμαστε.
Συνεχώς συμβούλευε ο στάρετς να φυλάμε την καρδιά μας από την οκνηρία, τον φθόνο , την κενοδοξία και τα σαρκικά πάθη. Έλεγε: «Πρέπει να αγαπούμε την εργασία και να την εκτιμούμε. Τα γήινα αγαθά αντιστοιχούν στα ουράνια. Κι από τη διάθεση της καρδιάς μας στην εργασία, ο ίδιος ο Κύριος θα κρίνει την προσπάθειά μας. Πρέπει να φοβόμαστε την αμέλεια σε κάθε έργο. Κάθε έργο πρέπει να το εκπληρώνουμε με τιμιότητα και αγάπη. Όλα να τα κάνουμε προς δόξαν Θεού και όχι για να μας τιμήσουν. Κάθε έργο πρέπει να το αρχίζουμε με προσευχή, ζητώντας την ευλογία του Θεού για την εργασία μας και τελειώνοντας να Τον ευχαριστούμε για τη βοήθειά Του. Μόνο να μη υπάρχει καθόλου κενοδοξία. Η κενοδοξία είναι φοβερώτερο πάθος από την υπερηφάνεια. Είναι τόσο εκλεπτυσμένο , κρυμμένο ολέθριο πάθος! Εξ αιτίας της κενοδοξίας αναχωρεί η χάρις.


Ο στάρετς Παρθένιος έλεγε: « Η τιμή που προέρχεται από τους ανθρώπους πρέπει να είναι μισητή στην ψυχή η οποία αναζητεί τη σωτηρία και αναγνωρίζει την αδυναμία της».

Σε πολλούς ο στάρετς έδινε ένα χαρτί που είχε τυπωμένο το εξής διδακτικό απόσπασμα: «Πολλά είναι τα καλά αισθήματα, αλλά το αίσθημα της αναξιότητάς μου είναι το βασικώτερο» και την προσευχή του αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης: «Κύριε, μη μ’ αφήσεις να έχω υψηλή ιδέα για τον εαυτό μου, να φαντάζομαι ότι είμαι ο καλύτερος από τους ανθρώπους, αλλά να σκέπτομαι ότι είμαι ο χειρότερος. Και να μην κρίνω κανέναν, αλλά τον εαυτό μου να κρίνω αυστηρά. Αμήν».

- Προσέξτε το φθόνο, έλεγε ο στάρετς. Ο φθονερός άνθρωπος ποτέ δεν λαμβάνει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αν φθονείτε κάποιον τότε στην πραγματικότητα κρίνετε τον ίδιο τον Κύριο, επειδή σας έδωσε εκείνα τα αγαθά, τα οποία χάρισε σε κάποιους από τους πλησίον σας.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Πηγή/Αναδημοσίευση:http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Ο Άγιος άνθρωπος και ο υπηρέτης

Χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη για  έναν Άγιο άνθρωπο που ζούσε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στην κορυφή ενός βουνού. Έτσι, ένας χωρικός αποφάσισε,παρά τις δυσκολίες να ανέβει μέχρι την κορυφή του βουνού για να τον συναντήσει. .

Μόλις έφτασε, ένας γέρος υπηρέτης τον υποδέχτηκε στην πόρτα της καλύβας.

 - Θέλω να δω τον Άγιο άνθρωπο, είπε ο χωρικός στον υπηρέτη.

Ο υπηρέτης με χαμόγελο του είπε να περάσει μέσα στην καλύβα. 

Προχωρούσαν μαζί μέσα στο καλυβάκι και ο χωρικός κοιτούσε με αγωνία δεξιά και αριστερά για να δει τον Άγιο άνθρωπο.

Και κάπως έτσι βρέθηκαν στην πίσω πόρτα της καλύβας και ο υπηρέτης τον συνόδευσε έξω....

Ο χωρικός σταμάτησε και είπε στον υπηρέτη:

- Μα δεν είδα τον Άγιο άνθρωπο!!!!
- Τον είδες, του απάντησε τότε ο υπηρέτης.

- Όποιον κι αν συναντάς στη ζωή σου να τον βλέπεις ως Άγιο άνθρωπο ακόμη κι αν στα μάτια σου φαντάζει ταπεινός και ασήμαντος!!

Ο λιθοξόος

Κάποτε ήταν ένας λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του και την ζωή του.

Μια μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου, κοίταξε μέσα από την ανοιχτή πόρτα και θαύμασε τα όμορφα πράγματα και τους σημαντικούς επισκέπτες.

«Πόσο σπουδαίος να είναι αυτός ο έμπορος!» σκέφτηκε με ζήλια και ευχήθηκε να γίνει σαν αυτόν τον έμπορο.
Προς μεγάλη του έκπληξη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε έμπορο, απολαμβάνοντας τις πολυτέλειες και την ισχυρή επιρροή, μα και την ζήλια των πιο φτωχών απ’ αυτόν
Σύντομα, ένας σημαντικός προύχοντας πέρασε από τον δρόμο, που τον μετέφεραν σε σέντια και συνοδευόμενος από στρατιωτικούς. Όλοι, όσο πλούσιοι κι αν ήταν, υποκλίνονταν μπροστά του.
«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο προύχοντας!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν προύχοντας!»
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε ισχυρό προύχοντα, που όλοι φοβούνταν αλλά και μισούσαν.
Ήρθε το καλοκαίρι και οι πολύ ζεστές μέρες, κι ο προύχοντας ένιωθε άβολα μέσα στην σέντια του. Κοίταξε ψηλά τον ήλιο και σκέφτηκε «πόσο ισχυρός είναι ο ήλιος! Εύχομαι να ήμουν ο ήλιος!»
Αμέσως έγινε ο ήλιος, να λάμπει πάνω από τον κόσμο, να λατρεύεται και να θαυμάζεται από τους ανθρώπους, αλλά και να καταριέται από τους αγρότες -που τους έκαιγε τα σπαρτά- και από τους εργάτες που υπέφεραν κάνοντας την εργασία τους.
Μα ξάφνου, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πέρασε από μπροστά του, εμποδίζοντάς τον να λάμψει παντού πάνω στη γη.
«Πόσο ισχυρό είναι αυτό το σύννεφο!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν σύννεφο!»
Αμέσως μεταμορφώθηκε σε βαρύ, μαύρο σύννεφο, που πλημμύριζε με το νερό του τα σπαρτά και τα χωρία, κι όλοι το καταριόνταν.
Μα σύντομα, κατάλαβε ότι παρασέρνονταν από μια μεγαλύτερη δύναμη, τον άνεμο.
«Πόσο ισχυρός είναι ο άνεμος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν ο άνεμος!»
Αμέσως έγινε ο άνεμος, να φυσάει μανιασμένα ξεριζώνοντας δέντρα και καταστρέφοντας τις σκεπές των σπιτιών, κι όλοι να τον καταριόνται.
Σύντομα όμως βρέθηκε μπροστά σε έναν θεόρατο βράχο, που δεν μετακινούνταν καθόλου, παρά την δύναμη του ανέμου.
«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο βράχος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν βράχος!»
Αμέσως έγινε ένας δυνατός, τεράστιος βράχος. Ότι πιο σταθερό πάνω στην γη.
Έτσι όπως στεκότανε απολαμβάνοντας την δύναμή του, άκουσε τον ήχο μεταλλικού εργαλείου πάνω στην επιφάνειά του και ένιωσε ν’ αλλάζει η μορφή του.
«Τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εμένα;;» απόρησε.
Κοίταξε κάτω χαμηλά, και είδε έναν λιθοξόο...

Πηγή: http://2gym-ag-anarg.att.sch.gr

Ο Παράδεισος ... μπορεί να περιμένει...!!!!

Δύο άνθρωποι είχαν χαθεί μέσα στην έρημο.Προχωρούσαν μέρες χωρίς νερό και χωρίς φαγητό....κινδύνευαν να πεθάνουν από δίψα και ασιτία....
 Μια μέρα αντίκρυσαν έναν ψηλό τοίχο.. Πίσω από τον τοίχο άκουγαν νερά να κυλούν και πουλιά να τραγουδούν. Και ακριβώς πάνω από τον τοίχο ξεπρόβαλαν πολλά κλωνάρια δέντρων γεμάτα καρπούς και φρούτα....
Ο ένας πάλεψε να σκαρφαλώσει και τελικά κατάφερε να περάσει πάνω από τον τοίχο και να βρεθεί μέσα στον παραδεισένιο κήπο ....
Ο άλλος... έκανε μεταβολή.... και ξαναγύρισε  στην έρημο, ψάχνοντας γι άλλους χαμένους ταξιδιώτες, για να τους δείξει τον δρόμο για τον κήπο πίσω από τον τοίχο!!!!

Μια βόλτα στον Παράδεισο....

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:

«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής».

Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:

«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν».

Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.

Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.

«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.

Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.

«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».

«Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.

«Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»

«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»

«Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.

Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.

Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια, είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.

Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.

Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. Θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση. Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.

«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»

«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι

Πηγή: http://opougis.blogspot.gr

Ένα μικρό ψέμα στον καθηγητή.....

H ιστορία εξελίσσεται στη Σκωτία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (σ.σ. μάλλον.). Είναι μια παρέα από τέσσερις φοιτητές, που σπουδάζουν Πληροφορική. Τα παιδιά είναι καλοί φοιτητές και τα έχουν πάει άριστα όλη τη χρονιά. Μια Παρασκευή πρωί, αφού έδωσαν τις εξετάσεις τους σε ένα μάθημα και έγραψαν πολύ καλά, μαζεύτηκαν στη συνέχεια στο σπίτι του ενός, προκειμένου να οργανωθούν για το Σαββατοκύριακο που πλησίαζε.

Τη Δευτέρα το πρωί έδιναν εξετάσεις σε ένα εύκολο μάθημα, που ήθελε μόνο 2-3 ώρες διάβασμα. Έτσι, έπεσε η ιδέα: «Ρε παιδιά, δεν πάμε στη Γλασκώβη το Σαββατοκύριακο να βρούμε εκείνη την κοπέλα που γνωρίσαμε προχθές στην pub; Θα είναι και άλλες φίλες της στην παρέα, καλά θα περάσουμε».

Δεν το σκέφτηκαν και πολύ και σε μία ώρα είχανε γίνει κιόλας όλες οι αναγκαίες κινήσεις και η τετράδα ταξίδευε με νοικιασμένο αμάξι για τη Γλασκώβη. Στη Γλασκώβη όντως πέρασαν πολύ καλά.

Για κακή τους τύχη, όμως, αντί να ξυπνήσουν πρωί πρωί τη Δευτέρα και να επιστρέψουν, για να είναι στην ώρα τους στις εξετάσεις, ξύπνησαν αργά το μεσημέρι. Τι θα έκαναν τώρα με το μάθημα; Στο δρόμο για το Εδιμβούργο προσπαθούσαν να σκεφτούν τι να πουν στον καθηγητή. Αποφάσισαν, λοιπόν, αν πουν ένα ψέμα αλλά με αρκετή δόση αλήθειας για να γίνουν πιστευτοί. Και οι τέσσερις συμφώνησαν να πουν ότι πήγανε στη Γλασκώβη σε συγγενείς και ενώ ξεκίνησαν τη Δευτέρα πρωί πρωί για το Πανεπιστήμιο, τους έπιασε λάστιχο στο δρόμο και δεν είχανε ρεζέρβα. κ.λπ. κ.λπ. Έτσι κι έγινε!

Ο καθηγητής τούς άκουσε με προσοχή και επειδή ήταν καλοί φοιτητές, δέχτηκε να δώσουν μόνοι τους την Τρίτη το πρωί το μάθημα. Χαράς ευαγγέλια στην ομάδα. Κάθισαν, διάβασαν καλά και την άλλη μέρα στις 9:00 πήγαν στο Πανεπιστήμιο να δώσουν τις εξετάσεις. Δεν υπήρχε, όμως, διαθέσιμη αίθουσα και έτσι ο καθηγητής τούς έβαλε σε τέσσερα ξεχωριστά γραφεία, τον καθένα μόνο του. Βέβαια, αυτό καθόλου δεν τους ένοιαζε, αφού και οι τέσσερις ήταν καλά διαβασμένοι.

Σε λίγο μοίρασε και τα θέματα. Ήταν μόνο δύο. Το πρώτο, που έπιανε 5 μονάδες στις 100, ήταν ένα πανεύκολο θέμα θεωρίας από την εισαγωγή, που το ήξεραν νεράκι και κανείς τους δεν δυσκολεύτηκε και το απαντήσει.

Το δεύτερο θέμα έπιανε τα υπόλοιπα 95 στα 100 και ήτανε μία ερώτηση μόνο:

Ποιο λάστιχο από τα τεσσερα έσκασε;

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://churchofagianapa.blogspot.gr

Κοριτσάκι μου - Γιάννης Ρίτσος

" Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι
ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη
πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας
νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.

...

Εἶναι μακρὺς
μακρὺς
μακρὺς ὁ δρόμος.

Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι,
στὴν ἀρχή.

Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις.
Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή.

Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι,
νὰ μάθεις μόνο
ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει.

Εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου,

εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι,
τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις.

Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι. "

                                                                    ( Γιάννης Ρίτσος )

Πηγή : http://odevontas.blogspot.gr/

Μεσήτρια μεταξύ Ουρανού και γης ...



Άδειαζε συνέχεια τον εαυτό  Της, 

κι έτσι τον έβρισκε.

Κι έγινε η βασίλισσά του.

Και μπήκε στο Βασίλειο,  το από πάντα έτοιμο.

Ήταν μια διαρκής κατάφαση στο υπέρλογο.

Κι έγινε Χαριτωμένη. Και Χαριτόβρυτη.

 Ήταν μια απέραντη υπομονή στις θλίψεις.

Κι έγινε η των πάντων χαρά.

Ήταν απαρατήρητη, ασήμαντη.

Κι έγινε πλατυτέρα των Ουρανών.

Ένιωθε δούλη.

Κι έγινε Δέσποινα.

 Την ποτίσαμε αγωνίες και  πόνους.

Κι έγινε πηγή Ελέους.

Δεκτική σε ό,τι την έβρισκε.

Κι έγινε Δώρο.

Μεταμόρφωνε τις  πίκρες. Κι έγινε γλυκύτατη.

Ρούφαγε την απελπισία. Κι  έγινε ελπίδα.

Είδε τα σκοτάδια μας. Κι έγινε αστέρι άδυτο.

Βίωσε απέραντη μοναξιά. Κι έγινε προστάτιδα.

Είδε τη βία κι έγινε ειρήνη.

Αμόλυντη και  Άμωμη έγινε αιτία μόνο αγαθών.

Έσπασε τα φυσικά όρια κι έγινε παράδεισος.

Μας συγχωρεί και μας λυπάται που θανατώσαμε τον Υιό Της.

Κι έγινε αγκαλιά και μητέρα μας...

Άλλη μια αιώνια, αμετάλλαχτη πρόσκληση

για την  εξύψωσή μας.

Βρίσκεται δίπλα Του , και μας κρατάει από μια θέση

στο Βασίλειό της !

Πηγή/Αναδημοσίευση: http://odevontas.blogspot.gr

Πώς μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει Θεός....??? (Creation Calls (Brian Doerksen)

Creation Calls

(Brian Doerksen)


        I have felt the wind blow
        Whispering Your name
        I have seen Your tears fall
        When I watch the rain

             How could I say there is no God
            When all around creation calls
            A singing bird, a mighty tree
            The vast expanse of open sea

        Gazing at a bird in flight
        Soaring through the air
        Lying down beneath the stars
        I feel Your presence there

          I love to stand at ocean’s shore
         And feel the thundering breakers roar
         To walk through golden fields of grain
         ’Neath endless blue horizon’s frame

        Listening to a river run
        Watering the earth
        Fragrance of a rose in bloom
        A newborn’s cry at birth

     
        I believe, I believe
        I believe

        Water flowing over the edge of a rock precipice
        Turning misty white as it falls into the pool below

        Tall evergreens, at the river’s edge, standing on guard
        While a deer and fawn drink from the stream

        The smell of tilled earth, just after the rain
        A rainbow, dazzling natural colours

        The sight of a hawk as it circles in the thermal draughts of summer
        A flock of Canada geese flying in perfect formation

        Rising from the valley floor, rolling hills covered with trees
        Birch, maple, elm, beech turning fiery red, yellow and gold in the autumn air

        A leaf on its brief journey, twisting, turning, dancing its way to the ground
        Lifting our eyes, the mountains rise, trees giving way

        Giving way to rock, cliffs, ice glaciers and majestic jagged peaks
        As the sun slips behinf the horizon and night falls,
        The mountains become silent fortresses silouetted against
        The night sky, the countless stars shining in silent testimony

        Snowflakes, gently falling, falling, each unique, whispering
        “Remember the mercy of God ... remember the mercy ... ”
        Covering the world in white and then
        The quiet, quiet, quiet of creation at rest

Ο κουρέας και ο Θεός

Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα...
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
Δε πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.
Γιατί το λες αυτό; ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!
Πως μπορείς να το λες αυτό;ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;
Όχι!απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ' έξω.
Μα... οι κουρείς όντως υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.
Ακριβώς! απάντησε ο πελάτης. Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης Υπάρχει! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια.
Γι' αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.

Πηγή:  athos.edo.gr

Εκτέλεση γυναίκας λόγω υποψιών για μοιχεία!!!!!

Ένα σοκαριστικό βίντεο που δείχνει την εκτέλεση μιας γυναίκας για την οποία υπάρχουν υποψίες για μοιχεία σε ένα χωριό 100 χιλιόμετρα από την Καμπούλ, δημιουργεί εκ νέου ερεθίσματα και φουντώνει τη διαμάχη για την πρόοδο των δικαιωμάτων των γυναικών στο Αφγανιστάν μετά από δέκα χρόνια διεθνούς παρουσίας.

Η δημοσίευση αυτού του βίντεο έρχεται λίγες ώρες μετά από τη διεθνή διάσκεψη δωρητών στο Τόκιο, για το Αφγανιστάν, όπου προτρέπονται οι αφγανικές αρχές να βελτιώσουν τα δικαιώματα των γυναικών σε αντάλλαγμα για τη χορήγηση ενίσχυσης 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέχρι το 2015.

Το βίντεο είναι φρικτό. Σε ένα μικρό χωριό στην επαρχία Παρβάν κοντά στην Καμπούλ, πολλές δεκάδες άνδρες κάθονται στο πάτωμα, και βλέπουν το περίγραμμα μιας γυναίκας που καλύπτεται με ένα γκρι πέπλο και η οποία έχει γυρισμένη την πλάτη της.

Η κατηγορούμενη, κάθεται στις φτέρνες της, ακούγοντας την ετυμηγορία, χωρίς να κινείται ή να προσπαθεί να ξεφύγει.
«Αυτή η γυναίκα, κόρη του Σαρ Γκιουλ, αδελφή και σύζυγος του Μουσταφά Τζούμα Χαν, διέφυγε με τον Ζεμεράι.

Δεν έχει εμφανιστεί στο χωριό για ένα περίπου μήνα», ακούγεται να λέει ο «δικαστής» ένας άνθρωπος με μεγάλη μαύρη γενειάδα, και μετά από μια παρένθεση όπου διαβάζει τους στίχους από το Κοράνι την καταδικάζει ως ένοχη για μοιχεία.
Ένα Καλάσνικοφ στη συνέχεια αναλαμβάνει να τελειώσει το έργο του «δικαστή». Με κραυγές «Αλλάχ Ακμπάρ» (Ο Θεός είναι μεγάλος), ρίχνει δύο βολές προς την γυναίκα.

Μια τρίτη σφαίρα την χτυπά στο κεφάλι. Το θύμα πέφτει. Αυτό δεν εμποδίζει όμως το δήμιο να ρίξει άλλες δέκα σφαίρες στο σώμα της γυναίκας. Στο πλήθος, που αποτελείται μόνο από άνδρες, που οι περισσότεροι έχουν ένα χαμόγελο και κραυγάζουν «Ζήτω το Ισλάμ» και «Ζήτω η μουτζαχεντίν».

Το αφγανικό υπουργείο Εσωτερικών «καταδίκασε έντονα» την πράξη ως αντι-ισλαμική και απάνθρωπη που διαπράχθηκε από «επαγγελματίες δολοφόνους».

Δείτε το σχετικό βίντεο



Πηγή: protothema.gr

-

Ο γάμος και η ελευθερία

Ζούσε κάποτε σε μια σπηλιά ,πολύ ψηλά σε ένα βουνό, ένας γέρος ερημίτης που άλλοι λέγανε πως είναι σοφός, άλλοι άγιος και άλλοι... τρελός!!! Έχουν περάσει τόσα χρόνια που τώρα πια κανείς δεν ξέρει...

Πάντως, λένε πως πολλοί ερχόντουσαν από μακριά να τον γνωρίσουνε, να τον ακούσουνε  και να τον συμβουλευτούνε.

Και λένε πως μια μέρα, ένα νεαρό ζευγάρι που ετοιμαζότανε να παντρευτεί σκαρφάλωσε σε κείνο το βουνό, βρήκε το γέρο ερημίτη  και του ζήτησε μια συμβουλή για το πώς να ζήσουνε μαζί, για πάντα ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι. Κι ο γέροντας τους αποκρίθηκε:

- Το για πάντα είναι πολύς καιρός. Όμως θα σας δώσω δυο συμβουλές, μια για τον καθένα σας.

Και πρώτα είπε στο αγόρι που θα γινότανε γαμπρός:

-Παιδί μου, να είσαι ελεύθερος σαν αετός. Όμως κάθε πρωί που θα ξυπνάς, η πρώτη σου σκέψη θα είναι η γυναίκα σου. Να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να κάνεις για να την ευχαριστήσεις. Και το μεσημέρι ό,τι κι αν κάνεις δεν θα σταματήσεις να σκέφτεσαι πώς θα την ευχαριστήσεις, πώς θα τη βοηθήσεις, πώς θα την ξαφνιάσεις, πώς θα της προσφέρεις, πώς θα τη στηρίξεις στα δύσκολα, πως θα μοιραστείς μαζί της όλες τις χαρές. Και το βράδυ που θα νυχτώνει, πριν σβήσεις το φως να κοιμηθείς, η τελευταία σου σκέψη πάλι θα είναι για εκείνη.

Αυτά είπε ο γέρος.

Και το κορίτσι έπεσε στα γόνατα και του φιλούσε τα χέρια.

Τότε ο ερημίτης την κοίταξε στα μάτια και  είπε στο κορίτσι που θα γινόταν η νύφη:

-Κορίτσι μου, να είσαι ελεύθερη σαν γερακίνα. Όμως κάθε πρωί που θα ξυπνάς, η πρώτη σου σκέψη θα είναι ο άντρας σου. Να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να κάνεις για να τον ευχαριστήσεις. Και το μεσημέρι ό,τι κι αν κάνεις δεν θα σταματήσεις να σκέφτεσαι πώς θα τον ευχαριστήσεις, πώς θα τον βοηθήσεις, πώς θα τον ξαφνιάσεις, πώς θα του προσφέρεις, πώς θα τον στηρίξεις στα δύσκολα, πως θα μοιραστείς μαζί του όλες τις χαρές. Και το βράδυ που θα νυχτώνει, πριν σβήσεις το φως να κοιμηθείς, η τελευταία σου σκέψη πάλι θα είναι για εκείνον.

Και λένε πως οι δυό τους ζήσανε ευτυχισμένοι μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί το για πάντα είναι πολύς καιρός..... Και ζήσανε μαζί όλες τις πίκρες και τις χαρές της ζωής....γιατί αγαπούσαν ο ένας τον άλλο με όλη τους την καρδιά αλλά δεν έπαυε ο καθένας τους να είναι....ελεύθερος!!!

(Μια διδακτική ιστορία....δανεισμένη απο mail. Ευχαριστώ.....)

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

Η χριστιανική ζωή και διδασκαλία είναι γεμάτη από αναφορές και βιώματα αγάπης, τόσο που ενίοτε πολλοί άνθρωποι κουράζονται να ακούνε και να διαβάζουν. Είναι άλλωστε δύσκολο να αγωνιστεί κάποιος για κάτι που απουσιάζει ως προτεραιότητα από την καρδιά του. Συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούμε τον εαυτό μας, είτε δημιουργικά είτε καταστροφικά. Δημιουργικά σημαίνει ότι είμαστε σε θέση να χτίσουμε εντός μας και να μοιραστούμε με τους άλλους αυτό που έχουμε. Καταστροφικά σημαίνει την πρόταξη του εαυτού μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να αδυνατούμε να μοιραστούμε, αλλά και να μην μπορούμε να δεχθούμε την αγάπη των άλλων, για την οποία συνήθως αμφιβάλλουμε ότι υφίσταται. Ό,τι δεν λειτουργεί εντός μας, συνήθως θεωρούμε ότι δεν υφίσταται σε κανέναν και αυτό είναι η τραγικότητα της ύπαρξής μας.
Για την πίστη η αγάπη είναι ο μοναδικός ορισμός του Θεού. «Ο Θεός αγάπη εστί» (Α’ Ιωάν. 4, 8). Αυτό συνεπάγεται ότι, επειδή είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού, και εμείς καλούμαστε στη ζωή μας να είμαστε αγάπη. Δεν είναι ένας συναισθηματικός δρόμος αυτός. Συνήθως η αγάπη θεωρείται το ωραιότερο και δυνατότερο συναίσθημα, είτε αυτή εκφράζεται δια του έρωτα είτε δια της γονεϊκής ιδιότητας είτε δια της φιλίας είτε δια της προσφοράς. Όμως η έννοια του συναισθήματος περιορίζει την αγάπη σε μία πρόσκαιρη και φθαρτή κατάσταση. Η αγάπη είναι οντολογική, υπαρξιακή κατάσταση. Είναι η δωρεά του «είναι» του Θεού στον άνθρωπο και μας οδηγεί στη θέωση. Και υπάρχει και λειτουργεί σταυρικά. Καθέτως προς το Θεό και οριζοντίως προς το συνάνθρωπο. Στην πράξη αυτό σημαίνει την έλξη που ο Θεός, αλλά και ο συνάνθρωπος ασκούνε προς τον καθέναν μας. Η έλξη συνεπάγεται την αναζήτηση και την δίψα για κοινωνία, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς συμφέρον, χωρίς υπολογισμούς. Η αμαρτία όμως έρχεται να αλλοτριώσει την σταυρική διάσταση της αγάπης και να την συνδέσει με την ιδιοτέλεια. Έτσι τη θέση του Θεού υποκαθιστά ο θεοποιημένος εαυτός μας. Τη θέση του άλλου, οι επιθυμίες και οι ηδονές μας, που τοποθετούνται πιο πάνω από την αγάπη. Όλη η ζωή του ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόπειρά μας να καθαρθούμε από την ιδιοτέλεια και να βρούμε την αγάπη στην πληρότητά της, να γίνουμε υπάρξεις που αγαπούνε, νικώντας τον θάνατο και το κακό. Άλλωστε, όπως καθαρά τονίζει ο απόστολος Παύλος «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ. 13,8). Ούτε ο θάνατος την νικά, αλλά συνοδεύει τον άνθρωπο στην αιωνιότητα ή η απουσία της του την στερεί.
«Κόλαση είναι το μαρτύριο να μην αγαπάει κανείς» (Ντοστογιέφσκυ). Ο καθένας μας καλείται να ξαναδεί τον εαυτό του στην εποχή της κρίσης, της ρευστότητας και της διάλυσης, να διαπιστώσει κατά πόσον έχει κάνει μέσα στη ζωή της Εκκλησίας το βήμα να νικήσει την ιδιοτέλεια και να καταστήσει την αγάπη προτεραιότητα της ζωής του. Η οικονομική τραγωδία που βιώνουμε αποτελεί την κατεξοχήν απόδειξη της κόλασης για όλους τους ανθρώπους. Οι αγορές δεν αγαπούνε κανέναν, παρά μόνο την ιδιοτέλειά τους. Αλλά και ο φιλήδονος κόσμος, που θεοποιεί τις ηδονές και τα πάθη, δεν αγαπά κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό του. Κι αυτό τελικά γίνεται κόλαση, γιατί ο εξαρτημένος από τον εαυτό του και τις επιθυμίες του άνθρωπος δεν μπορεί να ελευθερωθεί εντός του, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να ανοιχτεί ηθικά και πνευματικά στην αιωνιότητα. Μπορεί να κάνει φιλανθρωπία, να ψωμίζει πάντα τα υπάρχοντά του, αλλά δεν ωφελείται, γιατί η αγάπη δεν έχει γεμίσει την καρδιά του.
Πώς μπορούμε να νικήσουμε την κόλαση του να μην αγαπούμε; Η ασκητική ζωή της Εκκλησίας, η νηστεία, η προσευχή, το να αρκείται κανείς στα λιτά και να μπορεί να χαρεί με την κοινωνία με τους ανθρώπους και όχι με την επίδειξη των αγαθών, η εμπιστοσύνη στο Χριστό και στη σχέση μαζί Του, αλλά και η νίκη ακόμη και κατά του εαυτού, των παθών και των δικαιωμάτων αποτελούν την μόνη ίσως ασφαλή οδό προς την αγάπη. Να νικούμε καθημερινά τις ιδιοτέλειές μας. Να χαιρετούμε αυτούς που κανονικά θα έπρεπε να μας φέρνουν αποστροφή. Να συγχωρούμε όλους εκείνους που ο λογισμός μας μάς λέει ότι μας έβλαψαν και δεν αξίζουν την αγάπη μας. Να κάνουμε τον αγώνα μας και να αφηνόμαστε στο θέλημα του Θεού, αφού το έχουμε αναζητήσει μέσα από το Ευαγγέλιο, χωρίς αγωνία και άγχος, ακόμη και στις δυσκολίες, και να ζητούμε δια της προσευχής και της νήψεως την κοινωνία με το πρόσωπό Του. Όλοι αυτοί οι δρόμοι μας κάνουν να συναντιόμαστε σταυρικά με Θεό και πλησίον, όχι γενικά και θεωρητικά, αλλά στην πράξη, στο σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία και αποτελούν υπομνήσεις για ένα συνεχές νέο ξεκίνημα στον αγώνα της αγάπης.
Οι Άγιοι Ανάργυροι, προς τιμήν των οποίων διαβάζουμε το απόσπασμα από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου, αποτελούν τους οδοδείκτες νίκης κατά της ιδιοτέλειας. Γιάτρευαν όχι μόνο τις πληγές του σώματος με την ιατρική τους επιστήμη και δεινότητα. Πρωτίστως έδιδαν θεραπεία στις ψυχές των ασθενών τους δείχνοντάς τους το Χριστό. Κι εδώ έγκειται ίσως η ωραιότερη αλλά και πιο δύσκολη διάσταση της αγάπης. Αυτή που γίνεται μέριμνα για τη σωτηρία του άλλου. Όχι συναισθηματικά, αλλά με γνώμονα την αλήθεια. Το συναίσθημα μας κάνει να στρογγυλεύουμε το λόγο μας. Η αλήθεια στοχεύει στην καρδιά του άλλου. Και αποκαλύπτει τις βαθιές πληγές που ο καθένας φέρει μέσα του. Αυτές που τον κάνουν να αρνείται το Θεό, την σωτηρία, την αγάπη και τον οδηγούν στην παράδοση στην ιδιοτέλεια. Γι’ αυτό και ουδέποτε εκπίπτει η αγάπη. Γιατί στοχεύει στην υπαρξιακή αλλαγή αυτού που αγαπάμε και ταυτόχρονα τη δική μας. Κι αυτό γίνεται μόνο με την παρουσία του Χριστού στην ζωή και την ύπαρξή μας, που είναι η όντως αλήθεια και που δεν φεύγει ποτέ αφ’ ημών. Εκτός εάν εμείς επιλέξουμε αλλιώς.
Στην περίπτωση πάντως των αγίων Αναργύρων και μόνο ότι εξακολουθούμε να τους τιμούμε αιώνες μετά το μαρτύριό τους αποδεικνύεται ότι ούτε ο Θεός ούτε οι άνθρωποι ξεχάσαμε την αγάπη τους. Ας είναι λοιπόν αυτοί που θα μας την υπενθυμίζουν, για να αγωνιζόμαστε να την βιώσουμε.

Αναδημοσίευση:http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_30.html